Από την πρώτη στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ η σκέψη του κατευθυνόταν σε μία μιμητική πολιτική τακτική. Να ενσαρκώσει ένα νέον Ανδρέα Παπανδρέου. Ακόμη και η γλώσσα του σώματος περιείχε αρκετά από τα «ανδρεϊκα» χαρακτηριστικά. Η μίμηση δεν απέδωσε καθώς ο λαίκισμός της πολιτικής Τσίπρα αποδοκιμάστηκε από τους πολίτες.

Αντιθέτως η ήττα που έχει προκαλέσει την ανάγκη μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ σε κάτι επί το σοσιαλδημοκρατικότερο, έχει καταστήσει, κατά την λογική Τσίπρα, ακόμη πιο αναγκαία την αφομοίωση από αυτόν χαρακτηριστικών του ιδρυτού του ΠΑΣΟΚ. Και τον τρόπο που πολιτεύθηκε μέσα στο ίδιο του το κόμμα ο Ανδρέας Παπανδρέου αλλά και στην γενικότερη πολιτική τακτική του.

Αυτη η μίμηση όμως αποτελεί μία μεγάλη παγίδα για τον κ. Τσίπρα, για  μία σειρά λόγων:

-Kατ’ αρχάς προδίδει ομολογία πολιτικής αδυναμίας η προσπάθεια να υποκαταστήσει στηνπολιτική συμπεριφορά κάποιον άλλον. Η εκλογική συντήρηση του ΣΥΡΙΖA με άνα ποσοστό που ούτε η Κουμουνδούρου δεν περίμενε, δεν είναι αποτέλεσμα του ότι η κοινωνία είδε να αναβιώνει στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα ο Ανδρέας.

Ήταν ένα αποτέλεσμα που προέκυψε από κάποια αντιδεξιά αντανακλαστικά που υπάρχουν ακόμη στην ελληνική κοινωνία και από μία ενστικτώδη λαϊκή αντίδραση να δοκιμάσει την αξιοπιστία της νέας κυβέρνησης, σε σχέση με αυτά που ισχυριζόταν ως αντιπολίτευση. Είναι ενδεικτικό της αμηχανίας Τσίπρα που τον σπρώχνει σε ένα μιμητισμό, στην προσπάθειά του να αναβιώσει ένα νέο ΠΑΣΟΚ υπό την ηγεσία του, το γεγονός ότι κανένας εκ των μετέπειτα αρχηγών του ΠΑΣΟΚ δεν επιχείρησε να μιμηθεί τον Ανδρέα. Ούτε καν ο γιός του Γιώργος, ενώ είναι γνωστή η αποστροφή Σημίτη προς τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ.

-Από την άλλη πλευρά, η εσωκομματική ισχύς του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ανάλογη εκείνης που είχε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ο Ανδρέας υπήρξε ιδρυτής του κόμματος του οποίου ηγήθηκε. Ενώ ο κ. Τσίπρας «σπρωχτηκε», πρώτα για να αποκτήσει αναγνωρισιμότητα και στην συνέχεια στην προεδρία του κόμματος. Έτσι ενώ κανείς δεν διανοείτο να αποκαθηλώσει τον Ανδρέα Παπανδρέου, ακόμη και στις πιο δύσκολες πολιτικές στιγμές του, ο Αλέξης Τσίπρας δεν βρίσκεται σε ανάλογο απυρόβλητο.

-Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε πλήρη συναίσθηση της θέσης του και του πρωθυπουργικού του ρόλου. Αντιθέτως η διακυβέρνηση Τσίπρα έδειξε ότι ο πρώην πρωθυπουργός σε καμμία περίπτωση δεν αντελήφθη τηνευθύνη της θέσης του, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την ανεκδοτολογική παρουσίαση από αυτόν, σε συνέντευξη που έδωσε προεκλογικά, του πρώτου τηλεφωνήματος που δέχτηκε στο Μαξίμου και που αφορούσε τον θάνατο δύο πιλότων της Πολεμικής Αεροπορίας από την πτώση του αεροσκάφους τους.

-Η σταδιακή συρρίκνωση του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ οφείλεται στην έστω και αργή αξιολόγηση, από την ελληνική κοινωνία,  της διαχρονικής ζημιάς που επέφερε στην χώρα το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Κατά συνεπειαν το πολιτικό βάδισμα του Αλέξη Τσίπρα στα ίχνη του Ανδρέα και του παλαιού ΠΑΣΟΚ έχει κινδύνους διότι ανασύρει τις μνήμες για τις οποίες καταδικάστηκε το ΠΑΣΟΚ. Ειδικά μάλιστα όταν, απέναντι στα λαϊκίστα τεχνάσματα που ενσωματώνει η πολιτική Τσίπρα και που παραπέμπουν στον Ανδρέα, βρίσκεται ο πολιτικός ρεαλισμός του Κυριάκου Μητσοτάκη και η αποτελεσματικότητα στην οποία αυτός ο ρεαλισμός οδηγεί.