Το Κυπριακό κυριάρχησε κατ’ αρχάς στην ελληνική πολιτική σκηνή την δεκαετία του ΄50 και στην συνέχεια πήρε μία άλλη διάσταση, στο πλαίσιο των παντα εύθραυστων ελληνοτουρκικών σχεσεων, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, αφού είχε προηγηθεί η τουρκική εισβολή στην Κύπρο που κατέληξε στην παράνομη κατοχή από την Τουρκία του βορείου τμήματός της.

Από την Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα οι ελληνοτουρκικές σχέσεις είχαν διάφορες διακυμάνσεις. Αυτό οφειλόταν στην τουρκική προκλητικότητα που αυξομειωνόταν είτε για λόγους της εσωτερικής τουρκικής πολιτικής είτε όταν η Άγκυρα διαπίστωνε ότι κάποιες ελληνικές αδυναμίες, αποτελούσαν εύκρατο κλίμα για να διατυπώνει και εμπρακτως τις διεκδικήσεις της, που εξέφραζε συνήθως ρητορικώς.

Υπό την έννοια αυτή οι τελευταίες κινήσεις της Τουρκίας δεδομένης της εμπειρίας του παρελθόντος δεν θα έπρεπε να ξενίσουν καθώς η τουρκική τακτική όχι μόνο είναι προβλέψιμη αλλά συνήθως «προειδοποιεί» και πως θα ενεργήσει. Επομένως, ο θόρυβος που ξεσήκωσε κατά τρόπον θεατρικό ο κ.Τσίπρας και που αναγκάστηκε να τον μειώσει μετά και τις καθησυχαστικές δηλώσεις του αρμόδιου υπουργού Άμυνας, απλώς έδειξε ότι επιχείρησε ο πρωθυπουργός

(α) να βάλει στην προεκλογική ατζέντα τα εθνικά θέματα μη τυχόν και φοβηθεί η κοινωνία
(β) να δικαιολογήσει με την τεχνητή ένταση την σπουδή –προεκλογικώς μάλιστα- για συμφωνία με την Τουρκία για Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης, τα οποία συνήθως οι γείτονές μας τα παραβιάζουν
(γ) να δείξει – προεκλογικά μάλιστα- την ετοιμότητά του, ως πρωθυπουργού, για αντιμετώπιση μίας «κρίσεως», δεδομένου ότι σε άλλες εσωτερικές κρίσεις (Μάνδρα, Μάτι) τα έκανε μούσκεμα.
Η ρεαλιστική οπτική είναι η εξής:

-Η Τουρκία ψάχνει σε «οικόπεδα» που δεν έχουν εντοπισθεί κοιτάσματα. Επομένως ακολουθεί την πρακτική της έμπρακτης προβολής των διεκδικήσεών της. Τον περασμένο Μάρτιο είχε δεσμεύσει περιοχή της ελληνικής ΑΟΖ μεταξύ Κατελορίζου και Ρόδου για ...έρευνες, ενώ τώρα πέραν του ότι απειλεί για επανάληψη των ερευνών αυτών, έχει δεσμεύσι την περιοχή αυτή για ασκήσεις με πραγματικά πυρά. Το ίδιο συμβαίνει με τις παραβιάσεις του εναερίου χώρου καθώς δεν αναγνωρίζει το εύρος των εθνικών ορίων του. Πάγια τακτική με μηνύματα όχι μόνο προς την Ελλάδα αλλά και διεθνώς.

-Οι συνεχείς καταδικαστικές αποφάσεις του διεθνούς παράγοντος –αρχίζοντας από τον ΟΗΕ- είναι κενές περιεχομένου. Αντιθέτως η παρηγορητική για τον ελληνισμό καταδίκη κατά καιρούς της Τουρκίας, απλώς έχει παγιώσει τα τετελεσμένα. Η Κύπρος λ.χ. έχει de facto διχοτομηθεί εδώ και 46 χρόνια. Περιμένουμε την de jure διχοτόμηση.

-Τυχόν κυρώσεις από την ΕΕ σε βαρος της Τουρκίας –που αναμένουμε να δούμε τι είδους θα είναι- είναι άνευ σημασίας για τον Ερντογάν –και όχι μόνο. Οι Τούρκοι ξέρουν ότι δεν πρόκειται να γίνουν μέλη της ΕΕ στον αιώνα τον άπαντα. Επομένως τέτοιου είδους απειλές δεν τους πτοούν. Είναι αποφασισμένοι οι Τούρκοι στην ικανοποίηση της δικής τους μακρόπνοης πολιτικής.

- Έλληνες και Ελληνοκύπριοι ας μη βαυκαλίζονται ότι πρόκειται ποτε νά υπάρξει ένα νέο ...Ναυαρίνο για να μας σώσει, μέσω ξένων επεμβάσεων. Υπάρχουν άλλωστε και πολλά οικονομικά συμφέροντα των ισχυρών στις σχέσεις τους με την Τουρκία.