Παραμονές των εκλογών του 2012 τις οποίες κέρδισε η ΝΔ, μιλώντας με συνάδελφο δημοσιογράφο, του είχα περιγράψει τι θα συνέβαινε αν κέρδιζε τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ. Τις προσωπικές μου εκτιμήσεις τις είχε λάβει υπόψιν και αρκετές από αυτές τις είχε περιλάβει σε άρθρο που είχε γραφεί. Επτά χρόνια μετά και με πλέον της τετραετίας διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ήλθε η δραματική επιβεβαίωση των εκτιμήσεων εκείνων που, καλύτερα για την χώρα και την κοινωνία μας, να ήταν διάψευση. Οι τότε εκτιμήσεις του γράφοντος (το σχετικό άρθρο είναι στο αρχείο μου):

Εν πρώτοις θα αποκαλυπτόταν, με την πάροδο του χρόνου στην πράξη ότι, ουσιαστικώς, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε κατορθώσει να υφαρπάσει την ψήφο του ελληνικού λαού, υποσχόμενος άλλα από εκείνα που θα ήταν αναγκασμένος να εφαρμόσει. Θα επιβεβαιωνόταν, μια γενναία «κωλοτούμπα» (ΣΣ ακριβώς την διεθνοποιηθείσα αυτή λέξη είχα χρησιμοποιήσει), την οποία ασφαλώς και οι του ΣΥΡΙΖΑ θα έσπευδαν να την χαρακτηρίσουν «πολιτικό ρεαλισμό»! Ή μήπως δεν έγινε έτσι;
Επειδή όμως οι πολιτικές «κωλοτούμπες» δεν σημαίνει πάντοτε ότι ικανοποιούν πλήρως αυτούς που διαφωνούσαν –ευρωπαίοι και ΔΝΤ- με την προηγούμενη αριστερή ρητορική, στη συνέχεια θα αποδεικνυόταν ότι δεν θέλει κανείς να εμπιστεύεται ένα κόμμα που άλλα έλεγε και σε άλλα ομνύει εκ των υστέρων. Η έλλειψη δε της εμπιστοσύνης αυτής θα ερέθιζε κυρίως τις αγορές, που καλώς ή κακώς –κάκιστα θα λέγαμε- αποτελούν σήμερα, παγκοσμίως, κυρίαρχο παίκτη ακόμη και στο πολιτικό παιγνίδι.

Αυτό θα σήμαινε τεράστιες πιέσεις στην ούτως ή άλλως καθημαγμένη ελληνική Οικονομία. Από τις πιέσεις αυτές θα προέκυπταν νέοι φόβοι για το αν θα κατόρθωνε η χώρα να μείνει στο ευρώ. Ο κόσμος θα φοβόταν και πάλι για τις οικονομίες του. Η ύφεση θα αυξανόταν και μαζί με αυτή και η ανεργία και, ο θριαμβολογών για «νίκη του ελληνικού λαού» Αριστερός νικητής θα εύρισκε, τελικώς, τον μπελά του, ιδιαιτέρως από αυτούς που αφελώς, τον εμπιστεύθηκαν. ‘Ετσι δεν έγινε;
Πέραν όμως των όποιων εσωτερικών παρενεργειών σε κυρίαρχο στοιχείο για την ελληνική πολιτική σκηνή θα αναδεικνύονταν οι αντιδράσεις των λοιπών Ευρωπαίων και κυρίως των αγορών.

Αυτό το τελευταίο θα σήμαινε ότι, ακόμη και από το πείραμα διακυβέρνησης, μιας καταχρεωμένης χώρας, από την Αριστερά, περισσότερο επείγον ως προτεραιότητα θα ήταν να πείσει η αριστερή διακυβέρνηση που προεκλογικώς έλεγε ότι η δραχμή δεν είναι φετίχ, να πείσει, λοιπόν, την Ευρώπη -που μας συντηρεί οικονομικώς- ότι η χώρα θέλει να παραμείνει, όντως, στην Ευρωζώνη και την ΕΕ, ότι οι ευρωπαίοι εταίροι μας δεν είναι για την νέα ελληνική Αριστερά εχθροί αλλά συνεταίροι που θα θέλει -η Αριστερά αυτή- να μας παραστέκονται αλληλέγγυοι. Και μαζί, σε συνεργασία να παρακάμψουμε τον δύσκολο κάβο.

Τι δεν καταλάβατε;