Θα ’ναι μια Άνοιξη πικρή που όλα θα ανοίγουνε στη Γη…

Τα λουλούδια, οι καρδιές, οι πληγές… Όλα. Κι άντε τώρα να βρεις το κουράγιο -ζωτική ανάγκη, τελικά- να προχωρήσεις, να συνεχίσεις, να βγεις από το βάλτο, όσο κι αν οι μαύρες σκέψεις σε κρατάνε δέσμιο της αποπνικτικής ατμόσφαιρας γύρω σου. Σταμάτα να ανακυκλώνεις τη μαυρίλα, βρες τρόπους να την ξασπρίσεις σιγά σιγά και λίγο λίγο. Η θλίψη παλεύεται, καλά θα κάνεις να την προλάβεις πριν γίνει μιζέρια και σε πλακώσει. Η Άνοιξη είναι μια καλή ευκαιρία για restart.

Να ακολουθείς τον δρόμο που εσύ διάλεξες και να ορίζεις τις αποφάσεις σου. Να είσαι έτοιμος να πληρώσεις, αν χρειαστεί. Να ξέρεις τι θέλεις. Να υπερασπίζεσαι τα πιστεύω σου μέχρι τέλους. Να λες τι εννοείς και να εννοείς αυτό που λες. Να μετανιώνεις και να ανασυντάσσεσαι. Να μπορείς να κλαις αληθινά. Να λες «συγγνώμη» και να χτίζεις γέφυρες. Να λες «δεν γουστάρω», αν έτσι είναι. Να μη χρησιμοποιείς τους ανθρώπους. Να μην κοιτάς μόνο την πάρτη σου. Να κρατάς την ψυχή σου καθαρή και να μην την ξεπουλάς.

Δεν ξέρω τι μπορεί να ευφραίνει την καρδιά του καθενός. Μερικές φορές είναι μικρά πράγματα, τόσο μικρά που μοιάζουν ασήμαντα. Ο ήλιος που βγαίνει ένα πρωί ολόλαμπρος και καυτός, ένα μήνυμα αναπάντεχο, μια παλιά φωτογραφία που σε κάνει να χαμογελάς, ένας φίλος που εμφανίστηκε από τα παλιά, δύο γκολ ή δέκα καλάθια απ’ την αγαπημένη σου ομάδα, μια καλή κουβέντα από κάποιον ξεχασμένο αγνώμονα, μια βόλτα για να χαζέψεις τις βιτρίνες, ένα ολοστρόγγυλο φεγγάρι, ένα παιχνίδι που πρέπει να βρεις τα αρχικά των λέξεων, ένας τοματοχυμός με τζίντζερ, το πρώτο πορτοκάλι που έσκασε μύτη στην πορτοκαλιά που φύτεψες, η αποστομωτική ατάκα ενός παιδιού, μια βόλτα στη θάλασσα, η χορτόπιτα της μάνας σου, η τυχαία συνάντηση με τον παλιό συμμαθητή, κάτι που αγάπησες χωρίς να το ξέρεις, μια
αγκαλιά που χωράει τα αστέρια, κάτι κουλουράκια με γεύση κανέλας που σου φέρνει η γειτόνισσα.

«Άκου να σου πω, και να το θυμάσαι αυτό... Η ζωή είναι ωραία! Φτάνει να μην την πάρεις ποτέ σοβαρά. Τρελή αυτή; Δυο φορές τρελή εσύ! Μόνο έτσι βγαίνει, καμάρι μου...». Άκου την Αλκυόνη, μόνο έτσι βγαίνει…

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 18/3