Ήταν η ευκαιρία της τσάμπα μαγκιάς του κάθε ψευδοαδικημένου αυτής της κοινωνίας να βγάλει τα απωθημένα του στην επιφάνεια και να κάνει φιγούρα: άλλοτε πετώντας αυγά στους επισήμους, άλλοτε παρελαύνοντας υπερήφανα και φασκελώνοντας ακόμη πιο περήφανα τους «επιφανείς» θεατές, άλλοτε πάλι εμποδίζοντας την ίδια την παρέλαση να γίνει. Ο χαρακτηρισμός του ψευδοαδικημένου δικαιώθηκε όταν ξαναείδαμε τους ίδιους ανθρώπους σε παρελάσεις επί ΣΥΡΙΖΑ να κουνάνε σημαιάκια με καμάρι και να το παίζουν στρατιωτάκια αμίλητα-ακούνητα. Θα υπενθυμίσω ότι οι ίδιοι που μας κυβερνούν σήμερα τότε εξεγείρονταν και διεγείρονταν με την ιδέα και μόνο της παρέλασης. Οι ίδιοι που έλεγαν την παρέλαση παρωχημένη και ξεπερασμένη ιστορία! Οι ίδιοι που θεωρούσαν την παρέλαση ένα ανούσιο θέαμα με γιγαντιαίο και δυσανάλογο κόστος για τον Έλληνα φορολογούμενο.

Τώρα που οι καιροί άλλαξαν και έγιναν κυβέρνηση, αυτοί που ηθελαν να αλλάξουν τα πάντα, την Ελλάδα, την Ευρώπη, να σκίσουν τα μνημόνια, να δανειζόμαστε και να μας παρακαλάνε και ένα σωρό άλλες ανεδαφικές παραμύθες για μικρά παιδιά, τελικά άλλαξαν αυτοί. Δεν άλλαξαν απολύτως τίποτα και άλλαξαν αυτοί. Έγιναν πιο συστημικοί από το σύστημα. Αγάπησαν την καρέκλα, αγάπησαν τους διορισμούς, γέννησαν θέσεις ακόμη και για τους συγγενείς τους, και τελικά έγιναν όλα όσα κατηγορούσαν. Ακόμη και στην κατασκευή σκανδάλων και ειδήσεων, στην προπαγάνδα και το ψέμα έγιναν πολύ χειρότεροι. Γιατί; Γιατί απλά η εξουσία τους διάβρωσε με τον ίδιο τρόπο που το χρήμα διαβρώνει ψυχολογικά έναν απαίδευτο νεόπλουτο. Με τον ίδιο τρόπο που καβαλάει το καλάμι αυτός που πάντα ήταν στο σφαλιαράτο και ξαφνικά έγινε κάτι παραπάνω από αυτό που μπορούσε να διαχειριστεί η ψυχολογία και η παιδεία του. Επαναλαμβάνω η παιδεία του, όχι η μόρφωση και οι σπουδές του.

Αυτή η απαιδεψιά είναι που τους εκθέτει κάθε μέρα και κάνουν διαγωνισμό μπούρδας και κοτσάνας ποιος θα πει ή θα κάνει τη μεγαλύτερη. Μέχρι που κάποιοι κατάλαβαν ότι καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς και έπαψαν να πολυμιλούν για να μην εκτίθενται. Όμως το πρόβλημα δεν είναι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ποσώς θα πρέπει να μας ενδιαφέρει η ψυχολογική συμπεριφορά τους παρά μόνο στον βαθμό που αποκαλύπτει το αληθινό τους πρόσωπο. Δεν είναι αυτοί που φταίνε και έτυχε πάνω στα νεύρα και την απελπισία πολλών από εμάς για να γλυτώσουμε κανά ΕΝΦΙΑ ή για να δούμε ξανά 13η σύνταξη τους πιστέψαμε και τους ψηφίσαμε. Το πρόβλημα λοιπόν είμαστε εμείς. Εγώ και εσύ που ότι βλέπουμε το καταπίνουμε αμάσητο και δεν το επεξεργαζόμαστε. Βάλαμε την κριτική μας ικανότητα στον πάγο και πιστεύουμε ό,τι μας σερβίρουν.

Στόχος λοιπόν είμαστε και πρέπει να είμαστε απολύτως εμείς οι πολίτες. Εμείς που πρέπει να βλέπουμε και να συγκρίνουμε. Εμείς που παρασυρόμεθα σε κάθε εντυπωσιακή εικόνα λες και η ζωή είναι περιοδικό με ωραίες καλοστημένες φωτογραφίες, που θα σε οδηγήσουν εκεί που θέλουν αυτές και όχι εκεί που πρέπει να πάμε με τη δική μας σκέψη.

Ποιος λοιπόν λέει τα ίδια πριν γίνει κυβέρνηση και ποιος τα ξαναλέει και μετά όταν γίνει;
Ποιος λέει τα ίδια όταν κυβερνούσε και παρέμεινε στις απόψεις και τις υποσχέσεις του σταθερός όταν βρέθηκε εκτός κυβερνητικών εδράνων;
Ποιος υπόσχεται και θα πράξει;
Ποιος έχει πλάνο και λέει αλήθεια;
Ποιος δεν σου χαϊδεύει τα αυτιά για να σε πουλήσει αύριο για μια ακόμη φορά;
Με ποιον θα ρισκάρεις λιγότερο;

Ζητούμενο για τον ελληνικό λαό είναι η ευθυκρισία του και ο πολιτικός ρεαλισμός του. Είναι άλλο το εφικτό και είναι άλλο το επιθυμητό στην πολιτική πράξη. Το επιθυμητό πολύ συχνά δεν είναι το εφικτό και πρέπει να το καταλάβουμε επιτέλους. Πρέπει να μυριζομαστε το ψέμα και τον λαϊκισμό πριν ακόμη μας τον σερβίρουν.

Αλλιώς θα μας πιάσουν ξανά κορόιδα και μπράβο τους που μπορούν κάποιοι και το κάνουν...