Η Βάνα Νικολαΐδου-Κυριανίδου είναι καθηγήτρια πανεπιστημίου και πρόεδρος του Τμήματος Φιλοσοφίας στο Καποδιστριακό (ΕΚΠΑ).

Η κυρία Νικολαΐδου αποτελεί στόχο μιας μειοψηφίας ακροαριστερών φοιτητών, μαοϊκής αντίληψης προφανώς. Αιτία, όσο και αν κάτι τέτοιο μοιάζει εξωπραγματικό, μια ανάρτησή της στο Facebook. Ήταν ένα σχόλιο για τα βίαια επεισόδια κάποιων περιθωριακών ομάδων στο πλαίσιο των κινητοποιήσεων μετά την τραγωδία των Τεμπών. Η κυρία Νικολαΐδου σημείωσε στην ανάρτησή της ότι οι κινητοποιήσεις για το δυστύχημα στα Τέμπη δεν μπορεί να έχουν τοξικότητα ή βία, καθώς αυτά δεν συνάδουν με καμία διαμαρτυρία, πολύ δε μάλλον με ένα συλλαλητήριο για μια εθνική τραγωδία. Αυτή η τόσο ορθολογική και ιδεαλιστική προσέγγιση τη μετέτρεψε σε στόχο μιας ακραίας φασιστικής, κόκκινης «φράξιας» αυτοχαρακτηριζόμενων φοιτητών της Φιλοσοφικής Σχολής. Απαίτησαν με τη βία, με πολιορκία του γραφείου της και αποκλεισμούς της καθηγήτριας από τις πανεπιστημιακές παραδόσεις της, την παραίτησή της. Κρέμασαν και σχετικό «κουρελόπανο» στα κάγκελα της Πανεπιστημιούπολης στου Ζωγράφου, ενώ τη συμβούλεψαν σε πλήρως απειλητική ατμόσφαιρα «να προσέχει τι γράφει».

Μπορεί να διερωτάται κάποιος: Ποιο πιστεύουν, αλήθεια, αυτοί οι «φοιτητές» ότι είναι το έγκλημα που διέπραξε η καθηγήτρια και πρέπει να παραιτηθεί από την έδρα της και να διαπομπευθεί; Ας αφήσουμε τους ίδιους να εξηγήσουν, σύμφωνα με τις ανακοινώσεις τους. Την κατηγορούν λοιπόν ότι «στοχοποιεί αρχικά τις ίδιες τις μαζικές λαϊκές διαδηλώσεις, τους συλλογικούς φορείς, αλλά και τις ίδιες τις αποφάσεις των φοιτητικών συλλόγων». Οι εξελίξεις αυτές έρχονται να προστεθούν σε προηγούμενες, ανάλογου ύφους, έντασης και πρακτικής, όπως εκείνη στην Καλών Τεχνών, που η «Α» δημοσιοποίησε προ ημερών, και άλλες που δεν γίνονται ιδιαίτερα γνωστές. Υπάρχει ένα ζήτημα προς συζήτηση. Τα πανεπιστήμια είναι αυτοδιοίκητα και αυτόβουλα ως προς τη διακίνηση των ιδεών, την κοινοτική και ακαδημαϊκή τους καθημερινότητα. Που σημαίνει ότι θα έπρεπε για την περίπτωση της καθηγήτριας Νικολαΐδου και των φασιστικών πιέσεων από τις κόκκινες «φράξιες» που δέχεται να υπάρχει γενικός ξεσηκωμός από καθηγητές και φοιτητές σε όλα τα πανεπιστήμια της Ελλάδας. Οι εν λόγω θρασύτατοι, πάσχοντες από σκοταδιστικά σύνδρομα «φοιτητές» θα έπρεπε να είχαν εντοπισθεί, δεν κρύβονται άλλωστε, να είχαν διαγραφεί ήδη με απόφαση της Συγκλήτου από τη Φιλοσοφική Σχολή και η παράταξή τους να είχε χάσει το προνόμιο σε μόνιμη βάση να συμμετάσχει στις φοιτητικές εκλογές.

Αντί αυτού, σιωπή. Σποραδικές διαμαρτυρίες από καθηγητές πανεπιστημίων, πολιτικών και προσωπικοτήτων. Απουσία των φοιτητικών παρατάξεων. Θλιβερές για το αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων εκκλήσεις για παρέμβαση της Αστυνομίας, ώστε η εν λόγω καθηγήτρια να μπορέσει να ανέβει στο έδρανο για τις πανεπιστημιακές της παραδόσεις και να προστατευθεί η σωματική της ακεραιότητα.

Επίσης, ψίθυροι προς την κυβέρνηση και το υπουργείο Παιδείας για να υπάρξει κυβερνητική παρέμβαση. Τίθεται ένα ζήτημα σοβαρό. Η πανεπιστημιακή κοινότητα είναι σε θέση να υπερασπιστεί την ευθύνη του αυτοδιοίκητου; Τα πανεπιστήμια απολαμβάνουν το δημοκρατικό πολίτευμα και τις θεσμικές του εγγυήσεις; Ή μήπως, τελικά, αποτελούν «οάσεις» για κόκκινα πραξικοπήματα και ολοκληρωτικού τύπου βία και τρομοκρατία; Σε τι μπορεί να προσβλέπει ένας κανονικός φοιτητής από το σύστημα, τα πανεπιστήμια, τους καθηγητές του; Πώς μπορεί να σεβασθεί ένα «μπουλούκι» (τελικά) φοβισμένων ανθρωπάκων που τους τρομοκρατεί ο κάθε περιθωριακός σε κατάσταση υστερικής έξαρσης σκοταδισμού που καταλαμβάνει τα πανεπιστήμια;

Δημοσιεύτηκε στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ στις 28/3