Η τραγωδία των Τεµπών αποτελεί µια βαριά «ήττα» για τις δυνάµεις εκείνες, κυβερνητικές και µη, που επιθυµούν όχι µόνον την ανάκτηση της Ελλάδας από την ξένη διαχείριση ως «failed state» (αποτυχηµένο κράτος), αλλά και τη µετεξέλιξή της σε ένα διεθνές εθνικό κράτος.

Κι αυτό γιατί στα µνήµατα και τις κηδείες των νεκρών του σιδηροδροµικού δυστυχήµατος κείτεται τραυµατισµένη, αλλά όχι απολεσθείσα, η ιδεολογία της Ελλάδας του 2030. Ενός νέου κράτους µε δοµές, θεσµούς, ασφάλεια, παγκόσµιο προφίλ, πατρίδα του απανταχού Ελληνισµού.

Κοντά σε αυτά, η πιο ισχυρή οικονοµία, το νέο παραγωγικό µοντέλο, οι διεθνείς επενδύσεις, η εγχώρια επιχειρηµατικότητα, η αύξηση των εισοδηµάτων, η διασφάλιση των συνταξιοδοτικών ταµείων. Παιδεία, Υγεία, πολιτισµός όχι σε µια περίκλειστη, φοβική χώρα, αλλά σε µια «κιβωτό» ενός διάχυτου δυτικού κοσµοπολιτισµού που συνδέει τις ηγετικές δυνάµεις του «νέου κόσµου» µε τις αρχέγονες αξίες του πολιτισµού των εθναρχών τους. ∆ιεθνής πολιτική, επάρκεια στρατιωτικής ισχύος, τεχνολογίες αιχµής, ναυτική παράδοση συνδεδεµένη µε το χρηµατιστηριακό - επενδυτικό «success story».

Πόσο κοντά είµαστε σε αυτή τη διαδροµή σε σχέση µε τον στόχο; Έχουµε κάνει αποφασιστικά βήµατα, εν µέσω µάλιστα διαδοχικών παγκόσµιων κρίσεων. Από πού φαίνεται αυτό, πέραν των άλλων; Μα από τις ίδιες τις διεθνείς εκδηλώσεις συµπαράστασης και ενθάρρυνσης εξαιτίας της τραγωδίας στα Τέµπη. Από τις ΗΠΑ και τις ευρωπαϊκές δυνάµεις, τον Βασιλιά Κάρολο, τις ασιατικές δυνάµεις, όπως η Κίνα, ακόµα και τη Ρωσία, που έσπασε την αρνητική της στάση, την Τουρκία και φυσικά το σύνολο των γειτόνων «συµµάχων» µας.

Ακόµα και η Amazon ανέβαλε τρέιλερ σειράς της γιατί αναφερόταν σε σιδηροδροµικό ατύχηµα, σε ένδειξη πένθους και συµπαράστασης. Πόσο µακριά είµαστε από τον στόχο µας αυτόν, υπό τον συµβατικό τίτλο «Ελλάδα 2030»; Τόσο όσο µας δείχνει η τραγωδία στα Τέµπη.

Οι νεκροί, οι τραυµατίες, τα καµένα βαγόνια, τα ουρλιαχτά απόγνωσης των µανάδων και των πατεράδων, ο άσχετος, τυχαίος, σταθµάρχης µε το «µπλοκάκι», η απουσία τηλεµατικής στον συντονισµό των τρένων, τα µη εναρµονισµένα Σ∆ΙΤ στα τρένα, οι κοµµατικές διοικήσεις, που δεν άκουσαν τις δυσλειτουργίες «ζωής ή θανάτου» που έθεταν οι εργαζόµενοι, τα παιχνίδια των εργολάβων, τα «µατωµένα» και πάλι ευρώ, που κάνουν βόλτα κάτω από τα τραπέζια και µακρινές, «ασφαλείς» διαδροµές σε ιδιωτικούς τραπεζικούς λογαριασµούς στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Όλα αυτά µαζί µε τα «βαριά» βιογραφικά ανώνυµων «κατ’ εικόνα» τεχνοκρατών, που δεν έχουν καµία εµπειρία από διοίκηση, εµπλέκονται όπου τύχει µε ύφος «καρδιναλίου» και «πεφωτισµένου», χωρίς να γνωρίζουν καν το αντικείµενο, χωρίς να ενδιαφέρονται να µάθουν τα προβλήµατα και τις εµπλοκές του τοµέα του κράτους ή της δηµόσιας λειτουργίας που ανέλαβαν να εξελίξουν. Και από κοντά οι διαφόρων ειδών και ταρίφας «νταραβερτζήδες» που έχουν µια «άκρη» στο εκάστοτε Μαξίµου, στον υπουργό, στην κοµµατική καµαρίλα. Οι συνδικαλιστές του «αδελφέ, να τα βρούµε. Σήµερα εσείς, αύριο εµείς. Αφησε τους υπουργούς, έρχονται και παρέρχονται, εµείς κυβερνάµε εδώ».

Ο πρωθυπουργός, Κ. Μητσοτάκης, συγκλονισµένος γυρνούσε την Τετάρτη το πρωί στα συντρίµµια των τρένων που πήραν φωτιά, στα νοσοκοµεία µε τους νεκρούς, τους τραυµατίες, τους συγγενείς µε τις φωτογραφίες των δικών τους στα χέρια. Συντετριµµένος το απόγευµα, όπως και οι υπουργοί του, σε διάγγελµα προς το έθνος είπε απευθυνόµενος προς τον εαυτό του και ταυτόχρονα ως εθνικός κυβερνήτης προς όλους: «Θα σφίξουµε τα δόντια, θα πάµε παρακάτω».

Ο επίµονος πρωθυπουργός, ο µεθοδικός, λειτουργικός και δίκαιος κυβερνήτης, µέλος της ανώτερης αστικής τάξης της χώρας από γεννησιµιού του, ξέρει πλέον και καταλαβαίνει αυτό που κατανοήσαµε µέσα από το πένθος και τον θρήνο των ηµερών όλοι. «Τρέχουν» δύο Ελλάδες. Και µάλιστα σε δρόµους παράλληλους. Μία η Ελλάδα της ισχύος και της ανασυγκρότησης. Και µία η Ελλάδα της κατάχρησης, της µετριότητας, της κοµµατοκρατίας, του συµβιβασµού, της ταπείνωσης. Μια Ελλάδα της πλήρους διαφθοράς, της απληστίας, της ανηθικότητας. ∆εν µπορούµε να προχωρήσουµε έτσι. Το µοντέλο που ακολουθείται είναι λάθος σε αυτό το σηµείο. Για να ανακτήσουµε την «ιδιοκτησία» της χώρας και να την προαγάγουµε, θα πρέπει πρώτα να «ανακτήσει» το κράτος, σε επίπεδο διακυβέρνησης και διοίκησης, την οντότητα, το κύρος, την εθνική και όχι πλέον κοµµατική του ταυτότητα. Το κράτος είναι η «κοινή ιδιοκτησία» όλων. ∆εξιών, αριστερών, κεντρώων, αναρχικών, αντιδραστικών.

Η δηµόσια υπηρεσία δεν έχει διακρίσεις σε χρώµα, φύλο, πολιτικές θεωρήσεις. Οι δεκάδες νεκροί στο δυστύχηµα των Τεµπών δεν ξέρουµε τι ψήφιζαν ή τι θεώρηση είχαν για τη ζωή και τον Θεό. Είναι όλοι όµως «νεκροί» µας. Θύµατα της ανεπάρκειας του εθνικού µας κράτους. Από πού ξεκινάµε; Από την αρχή. Το κράτος χρειάζεται κρατικούς αξιωµατούχους (hommes d’ état) για να λειτουργήσει. Χρειάζεται θεσµική επάρκεια για να αναβαθµισθεί. Το κράτος θέλει ιδεολογία, «dress code», θετική παράδοση, αντικειµενικές προσλήψεις και αξιολογήσεις για να αποκτήσει επάρκεια. Το κράτος σε µια πατρίδα που δεν θέλουµε να είναι «failed state» δεν γίνεται «outsourcing», σύµφωνα µε τη θεώρηση των κρατικοδίαιτων «γιάπις» νεοαστών. Και πριν και πάνω από όλα, δεν µπορεί να υπάρξει «Ελλάδα 2030» µε τέτοια δοµηµένη διαφθορά. Νέο κράτος σηµαίνει ακύρωση της «ΠΑΣΟΚαρίας» του 1980, του 1990, του 2000. Αλλά και του «µνηµονιακού κράτους» υπό ξένη εντολή της προηγούµενης δεκαετίας. Περιµένουµε, κ. Πρωθυπουργέ, τις επόµενες επιλογές σε πρόσωπα, δοµές και πολιτικές και τις ανακοινώσεις σας …

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Παραπολιτικά» στις 4/03/2023