Η Ρωσία στην πρώτη φάση δεν έκανε και κάποια σπουδαία κίνηση. Αναγνώρισε και εγγυήθηκε στρατιωτικά και οικονομικά την αυτονομία δύο περιοχών του Ντονμπάς που ανήκαν εδαφικά στην Ουκρανία. Μια εξέλιξη που είχε προδιαγραφεί ουσιαστικά από το 2014, μαζί με την αυτονόμηση της Κριμαίας. Από την άλλη πλευρά, ούτε οι κυρώσεις που εξαγγέλθηκαν σε κύματα από τη Δύση (ΗΠΑ, Βρετανία, Ευρωπαϊκή Ενωση) κινήθηκαν σε δραματικά επίπεδα. Ουσιαστικά επιβεβαιώθηκαν και «διακηρύχθηκαν» κυρώσεις σε ολιγάρχες, οργανισμούς και εταιρείες που ήδη βρίσκονταν σε ισχύ πριν από τις τελευταίες εξελίξεις. Πλην μίας: της μη αδειοδότησης του αγωγού Nord Stream 2, που συνδέει απευθείας Ρωσία - Γερμανία. Το πιο σημαντικό ζήτημα. Από την πλευρά των ανακοινώσεων του Αμερικανού προέδρου Μπάιντεν, συμπεριελήφθη στις κυρώσεις και η διαχειρίστρια εταιρεία του αγωγού Nord Stream 2, χωρίς ευρωπαϊκή αντίρρηση. Αυτό εκτιμάται ότι αποτέλεσε το «νεύμα» προς τον Πούτιν να φθάσει μέχρι το Κίεβο, αφού δεν είχε να χάσει πλέον τίποτα. Στη Μόσχα, σύμφωνα με συγκλίνουσες πληροφορίες, τις άλλου τύπου κυρώσεις τις θεωρούν δυσχερείς, αλλά αντιμετωπίσιμες, κάτι που μένει να αποδειχθεί. Σημειωτέον ότι η ακύρωση της λειτουργίας του αγωγού φυσικού αερίου Nord Stream 2 αποτέλεσε εξαρχής επιδίωξη των ΗΠΑ, σε μια επίδειξη δύναμης και επιβολής της Ουάσινγκτον στο Βερολίνο, που είχε διακηρύξει τα τελευταία χρόνια τη διάθεση απεξάρτησής του από τις μεταπολεμικές εγγυήσεις έναντι των ΗΠΑ. Ως κύρωση, μάλλον κινείται σε βάρος της ενεργειακής επάρκειας της Ευρώπης, ειδικά της Γερμανίας, παρά ενάντια στη Ρωσία. Για τον λόγο αυτό και η πριν ακόμη της εισβολής σχετική ειρωνική δήλωση Μεντβέντεφ.

Ταυτόχρονα με την πρώτη κίνηση της Ρωσίας προς τις «Λαϊκές Δημοκρατίες» του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, ήταν ήδη «κενό γράμμα» οι συμφωνίες του Μινσκ, με συμμετέχουσες δυνάμεις Γερμανία, Γαλλία. Οι «παίκτες» και οι συσχετισμοί αλλάζουν. Μια πρώτη ήττα για το ευρωπαϊκό κεντρικό «μπλοκ» στη νέα εποχή, από τα αποδυτήρια. Ποια θα είναι η επόμενη μέρα; Θα αποφασίσει ο Πούτιν και η Μόσχα τη μεθοδολογία «δορυφοροποίησης» της Ουκρανίας, αφού πετύχει με τις πολεμικές επιχειρήσεις την de facto «αποστρατιωτικοποίησή» της; Επίσης, θα διαφανεί αν θα προσαρτήσει την ανατολική ζώνη του Ντονμπάς και την Κριμαία μαζί με τη βιομηχανική Μαριούπολη, ελέγχοντας απολύτως τις θαλάσσιες εξόδους της Ουκρανίας είτε στη Θάλασσα του Αζόφ είτε μέσω Οδησσού στη Μαύρη Θάλασσα.

Από την άλλη, οι Αμερικανοί δεν είναι αιφνιδιασμένοι, αφού σε όλους τους τόνους είχαν δημοσιοποιήσει την πρόβλεψή τους για εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, ενώ έχουν εγκαίρως αποστείλει στρατιωτικές δυνάμεις, που περνούν με εντυπωσιακό τρόπο από τη νέα τους πρόσβαση προς Βορρά, την Αλεξανδρούπολη, στην ασφαλή και «στενή σύμμαχο» Ελλάδα, στην «αμερικανική» και ΝΑΤΟϊκή ζώνη ανάσχεσης Ρουμανία - Πολωνία - Βαλτικές. Είναι κρίσιμο να γίνει εξαρχής κατανοητό ότι η μετα-ψυχροπολεμική «νέα τάξη» είναι πλέον γράμμα κενό. Επίσης, η «αλά καρτ» ασφάλεια συνόρων. Το ηγεμονικό διάγγελμα Πούτιν, που, μεταξύ άλλων, πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων για τη Ρωσία τις επτά δεκαετίες των «μπολσεβίκων» και τον ιδεολογικοπολιτικό ηγέτη τους, Λένιν, αναθεωρεί την Ιστορία από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και θέτει «στο πεδίο» τη Ρωσία ως «αυτοκρατορία του Βορρά», επιστρέφοντας στη μυστικιστική, βυζαντινή, δεσποτική διεθνή πολιτική του τσάρου.

Οι Αμερικανοί δεν είναι αιφνιδιασμένοι, αφού σε όλους τους τόνους είχαν δημοσιοποιήσει την πρόβλεψή τους για εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία

Η Ρωσία δημιουργεί δεδομένα επιστροφής στην «παλαιά τάξη», όπως η Γαλλία με την ήδη διακηρυγμένη στρατηγική της για «new deal» στην Αφρική και την ενεργοποίησή της στη ζώνη της Μεσογείου, το Ηνωμένο Βασίλειο με την Κοινοπολιτεία, που ενθαρρύνθηκε από τη συμφωνία AUΚUS, οι ΗΠΑ, που χτίζουν «διμερείς» σχέσεις και όχι πλέον μόνον πολυμερείς τύπου ΝΑΤΟ, η Κίνα με τον νέο «δρόμο του μεταξιού», που άνοιξε ουσιαστικά τη νέα εποχή, ή η Γερμανία, που θα πρέπει να «ξεχάσει» τον ηγεμονικό ρόλο της στην Ευρώπη με «λευκή επιταγή» από τις ΗΠΑ. Ολα αυτά δείχνουν ότι αποτελούν αφετηρία για μια άλλη διεθνή συγκρότηση, πιο κοντά στην «τάξη» του 19ου αιώνα, τη λειτουργία της G7 ή το κύρος ενός πανίσχυρου παγκόσμιου «Συμβουλίου Ασφαλείας» στη θέση του ΟΗΕ.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παραπολιτικά στις 26 Φεβρουαρίου 2022