Το επικίνδυνο διάστημα για τη στρατηγική της Ελλάδας ήταν ανάμεσα στη συμφωνία AUKUS και τη δρομολόγηση της διμερούς στρατηγικής συμφωνίας Ελλάδας - Γαλλίας. Πιο συγκεκριμένα, πόσος χρόνος θα χρειαζόταν για να αμβλυνθεί το κλίμα ρήξης που δημιουργήθηκε στο πεδίο της Αυστραλίας μεταξύ των ΗΠΑ και της Γαλλίας. Η διεθνής πολιτική που ακολουθεί με συνέπεια και όλο και μεγαλύτερη ενέργεια η Ελλάδα, τόσο σε επίπεδο κεντρικών δυνάμεων όσο και σε περιφερειακό επίπεδο, με το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τα Εμιράτα, την Αραβία, δεν αντέχει μια σύγκρουση Ουάσινγκτον - Παρισιού. Στην παρούσα πλέον φάση οι εξελίξεις θα πρέπει να θεωρηθούν ευνοϊκές για την Ελλάδα, άσχετα με τη στάση και τις τακτικές της Τουρκίας, που αναζητά αντίβαρο στη Ρωσία. Μετά τη σπουδαία συμφωνία, με ρήτρα αμυντικής συνδρομής, στο Παρίσι την προηγούμενη Δευτέρα, ακολουθεί η πολυεπίπεδη συμφωνία με τις ΗΠΑ σε περίπου 15 ημέρες.

Οι δύο συμφωνίες μαζί, εκ παραλλήλου και ταυτόχρονα, δημιουργούν μια «νέα τάξη πραγμάτων» για την Ελλάδα, όχι μόνον σε σχέση με τη θωράκιση των συνόρων της, αλλά αναφορικά με τον «ζωτικό χώρο» της γεωπολιτικής της, που σχετίζεται άμεσα, ως ναυτική δύναμη, με τη Μεσόγειο.

Οι κεντρικές συμμαχίες της με τις ΗΠΑ και τη Γαλλία προσφέρουν στην Ελλάδα, με τον επανεξοπλισμό των στρατιωτικών της δυνάμεων -με έμφαση στο ναυτικό και όχι μόνον στην αεροπορία-, την ευκαιρία να ενταχθεί και να αποτελέσει «παίκτη» σε σημαντικές εξελίξεις με στρατηγικό βάθος στο τρίγωνο Εγγύς Ανατολή - Αφρική - Βαλκανική (με προβολή στον Εύξεινο Πόντο, όπως προτρέπουν με δημόσιες δηλώσεις τους οι Αμερικανοί). Το πολύ σημαντικό για τη «μεσαία δύναμη» Ελλάδα, πέραν από τις θέσεις της στην Ευρωζώνη και το ΝΑΤΟ, είναι ότι δεν έχει φιλοδοξίες για την επέκταση των συνόρων της, αλλά μόνον για διακανονισμούς στη βάση της διεθνούς νομιμότητας των κυριαρχικών και οικονομικών δικαιωμάτων της σε ζώνες εθνικής κυριαρχίας της ή ΑΟΖ που αμφισβητεί η Τουρκία. Πέραν αυτού, η Ελλάδα αποτελεί μια πολιτιστικά «ταυτοτική» χώρα για τη Δύση, απέναντι στην επεκτατική δεσποτική υπερδύναμη της Ασίας. Την Κίνα.

Η Ελλάδα με πρωθυπουργό τον Κ. Μητσοτάκη είναι μια σταθερή χώρα στο εσωτερικό της, που ψάχνει τον «βηματισμό» της για βάσιμη ανασυγκρότηση
Κάποιοι αναλυτές θέτουν ένα ερώτημα για το βάθος της ελληνογαλλικής συμμαχίας. Αλλά και για τη θετική διάθεση των Αμερικανών ως προς αυτήν. Φυσικά, η συμμαχία αυτή δεν μπορεί να είναι μόνον μια παραχώρηση των ΗΠΑ προς τη Γαλλία, ως αντίβαρο στην AUKUS. Γαλλία και Ελλάδα μαζί αποτελούν τον πλέον ισχυρό στρατιωτικό βραχίονα στην Ευρώπη. Μέλη και οι δύο στο ΝΑΤΟ.

Στην περίπτωση που τα επόμενα χρόνια η Τουρκία αποδειχθεί «πολύ μεγάλη για να μείνει ενιαία» ή πολύ ασιατική και λίγο ευρωατλαντική, θα πρέπει να υπάρχει μια αξιόπιστη διάδοχη «τάξη πραγμάτων» στη διαδρομή Σουέζ - Δαρδανέλια για να εγγυηθεί σταθεροποίηση, με δεδομένη την επικέντρωση ΗΠΑ - Βρετανίας στον Ειρηνικό. Πέραν της Τουρκίας, υπάρχουν κατ’ αρχήν τα «μέτωπα» της Συρίας, του Λιβάνου, του Ιράν, της Αφρικής, της Μεσοποταμίας, του Κουρδιστάν. Η Ελλάδα με πρωθυπουργό τον Κ. Μητσοτάκη είναι μια σταθερή χώρα στο εσωτερικό της, που ψάχνει τον «βηματισμό» της για βάσιμη ανασυγκρότηση μετά την καταστροφή της εικοσαετίας 1998-2018. Πέραν αυτού, ο πρωθυπουργός εγγυάται με τους χειρισμούς του μια ενεργό και χωρίς διχασμό Ελλάδα, με ορίζοντα. Σε ατραπούς 1900- 1940, χωρίς τα λάθη του τότε. Το διεθνές πόκερ θα είναι έντονο μέχρι το 2023 και το «στοίχημα» για την Ελλάδα είναι μέχρι τις γαλλικές εκλογές της άνοιξης να συγκροτηθεί μια «Μεσογειακή Κοινότητα» (με Ισραήλ, Αίγυπτο, Κύπρο, Εμιράτα) με εγγυήσεις ΗΠΑ - Γαλλίας και όχι μόνον μια ενδεχόμενη διμερής συμφωνία Γαλλίας - Ιταλίας, που θα γίνει τριμερής με τη συμμετοχή της Ελλάδας.