Ο Κ. Μητσοτάκης είναι ένας διαφορετικός πρωθυπουργός. Οσο περνά ο χρόνος διακυβέρνησής του, τόσο πιο ξεκάθαρο γίνεται σε αυτούς που ενδιαφέρονται για την πολιτική. Ο Κ. Μητσοτάκης είναι πιο πολύ CEO παρά πολιτικός παράγοντας, με τη μεσσιανική, παραδοσιακή έννοια στην Ελλάδα. Ως CEO - διευθύνων σύμβουλος μιας χώρας με προβλήματα, πολύ πιεσμένης θεσμικά, δομικά, οικονομικά, κοινωνικά μετά τη δεκαετία των μνημονίων, θεωρεί ως αποστολή του να την αναβαθμίσει, να την εκσυγχρονίσει, φυσικά να την εξυγιάνει και τελικά να την παρουσιάσει στο διεθνές «power game» -το χρηματιστήριο των εθνικών κρατών και των μεγάλων δυνάμεων- ως ένα πολύ υποσχόμενο και αξιόπιστο κράτος - ευκαιρία, για επενδύσεις, συμμαχίες και συμπράξεις. Ο Κ. Μητσοτάκης ως πρωθυπουργός δείχνει ότι αντιμετωπίζει πολύ διαφορετικά το Υπουργικό Συμβούλιο από ό,τι οι προκάτοχοί του των παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας. Οι υπουργοί του είναι μάλλον μέλη διοικητικού συμβουλίου με εκτελεστική αρμοδιότητα παρά φεουδάρχες στην «αυλή του αυτοκράτορα», όπως παραδοσιακά λογίζονται οι «υπουργοί της κομματοκρατίας» στην Ελλάδα. Για τον λόγο αυτόν εκδηλώνεται κάθε τόσο ηχηρή η παρασκηνιακή δυσαρέσκεια εκ μέρους των παραγόντων, των «φυλάρχων» και των στελεχών της Νέας Δημοκρατίας για την πραγματικότητα αυτή, που φαντάζει για τα δεδομένα τους «ακατανόητη».

 Λογική εταιρικής ευθύνης

Πέραν των υπουργών, στην ίδια λογική της «εταιρικής ευθύνης» διορίζονται και οι γενικοί γραμματείς, που ως εξωκοινοβουλευτικοί και τεχνοκράτες έχουν τον ρόλο των γενικών διευθυντών επί της δημόσιας διοίκησης. Η όλη αυτή δομή είναι το «επιτελικό κράτος» και όχι τα τρία ή τέσσερα πρόσωπα του πρωθυπουργικού Γραφείου - «κυβερνείου» που συνήθως πετροβολούνται από τις φίλιες και αντίπαλες «κομματικές νομενκλατούρες», αφού ως βοηθοί του πρωθυπουργού αποτελούν το συντονιστικό κέντρο του «επιτελικού κράτους», που βαθμηδόν τις καταργεί. Στη βάση της διακυβέρνησης αυτής, η χώρα κινείται με master plan (στρατηγική), business plan (πολιτικές, τακτικοί χειρισμοί, νομοσχέδια), προθεσμίες, χρονοδιαγράμματα, διαχειρίσεις κρίσεων και τελικά αποτίμηση από τη γενική συνέλευση των μετόχων. Που σημαίνει συνταγματικό τέλος θητείας, εκλογές, υπερψήφιση ή καταψήφιση της διοίκησης. Η κρίσιμη διαφορά στην περίπτωση του χαρακτήρα της πρωθυπουργίας του Κ. Μητσοτάκη είναι ότι αυτός ασκεί κυβερνητισμό και όχι κομματοκρατία. Δηλαδή, μέτοχοι της «εταιρείας» Ελλάδα είναι το σύνολο των Ελλήνων και όχι τα μέλη του κόμματος.

 Ο ανασχηματισμός

Ο πρωθυπουργός -που δεν είναι πλέον «βασιλιάς Ηλιος» ή ο «μάγος της φυλής»- απευθύνεται στο έθνος και όχι στο κόμμα και η άσκηση της πρωθυπουργίας δεν είναι «επανάσταση» ή «προλεταριάτο στην εξουσία», αλλά συγκροτημένη λειτουργία και συντονισμός με επίδειξη ευθύνης και λογοδοσία, εντός και εκτός Κοινοβουλίου. Ο Κ. Μητσοτάκης είναι φανερό και μετά τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών ότι δεν αγαπά τους ανασχηματισμούς. Ειδικά τους δομικούς, σαρωτικούς κ.λπ. Τους ανασχηματισμούς, δηλαδή, που οι προκάτοχοί του επιχειρούσαν για να επιδείξουν την «ηγεμονία» τους, να βγουν από μια δύσκολη συγκυρία (όπως στην προκειμένη των πυρκαγιών και των μεταλλάξεων του κοροναϊού) ή για να φέρουν ισορροπία στον πόλεμο των «φατριών» του κόμματός τους. Προφανώς, οι πολλές και συχνές αλλαγές τελικά, κατά την αντίληψη του πρωθυπουργού, θα στερούσαν τη διακυβέρνηση από την εμπειρία που αποκτούν οι υπουργοί στους τομείς που έχουν αναλάβει, άρα και τη λειτουργικότητα για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Ο Κ. Μητσοτάκης χαρακτηρίζεται «αδύναμος» από διάφορους θιασώτες της μεσαιωνικής πολιτικής παράδοσης στη χώρα μας, επειδή ακριβώς δεν κάνει σαρωτικούς ανασχηματισμούς. Τελικά όμως αποδεικνύεται ένας «εμπροσθοβαρής», προοδευτικός πρωθυπουργός, που υπηρετεί την εθνική διακυβέρνηση με επίδειξη αστισμού και κεντροδεξιά επιλογή…