Ο ειδικός διαπραγματευτής του ΟΗΕ για το θέμα των Σκοπίων Μάθιου Νίμιτς επέδωσε στις κυβερνήσεις Ελλάδας και ΠΓΔΜ, κατά τη συνάντησή του με τους διαπραγματευτές των δύο χωρών, γραπτό κείμενο με τις προτάσεις του για την πορεία των διαπραγματεύσεων.

Σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες από αξιόπιστες διπλωματικές πηγές, ο κ. Νίμιτς χωρίζει τη διαπραγμάτευση σε δύο μέρη:

- Το πρώτο αφορά αποκλειστικώς στην τελική ονομασία των Σκοπίων. Οι προτάσεις αυτές έχουν άρωμα από τα παλιά και είναι τρεις: Νέα Μακεδονία - Άνω Μακεδονία - Βόρεια Μακεδονία.

Είναι προφανές ότι η επιλογή της τελικής ονομασίας ανήκει κατά κύριο λόγο στην ΠΓΔΜ, αφού η Αθήνα θεωρητικώς καλύπτεται από τον προσδιορισμό της λέξης «Μακεδονία», εφόσον δεν γυρίσει «ανάποδα» η ελληνική κοινή γνώμη και επανέλθει στο αδιέξοδο και ξεπερασμένο αίτημα για τον αποκλεισμό της λέξης «Μακεδονία», όπως το 1992.

- Το δεύτερο μέρος της διαπραγμάτευσης αποκτά ειδικό -και καθοριστικό- βάρος για την ελληνική πλευρά. Και τούτο διότι ο ειδικός διαπραγματευτής του ΟΗΕ προτείνει σε Αθήνα και Σκόπια να αναλάβει ο ίδιος, από κοινού με τους υπουργούς Εξωτερικών Ελλάδας και ΠΓΔΜ, τη διαπραγμάτευση του περιεχομένου, του εύρους και της κατοχύρωσης διεθνώς του ελληνικού όρου για τη χρήση της τελικής ονομασίας των Σκοπίων έναντι όλων και για όλα (erga omnes).

Είναι προφανές ότι τα Ηνωμένα Εθνη, διά του ειδικού διαπραγματευτή τους, κ. Νίμιτς, επί της ουσίας θέλουν να ΔΙΕΥΡΥΝΟΥΝ την εντολή διαπραγμάτευσης για την τελική ονομασία των Σκοπίων και θέλουν να συμπεριλάβουν σε αυτήν και τον ελληνικό όρο που κατατέθηκε το 2008 στο ΝΑΤΟ (σύνοδος Βουκουρεστίου), δηλαδή «σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό διά πάσα χρήση» (erga omnes).

Υπενθυμίζεται ότι η διαδικασία διαπραγμάτευσης στον ΟΗΕ για την τελική ονομασία των Σκοπίων ξεκίνησε τον Απρίλιο του 1993 με την απόφαση 817 του Συμβουλίου Ασφαλείας, με την οποία έγιναν δεκτά τα Σκόπια στον ΟΗΕ «...με την προσωρινή ονομασία FYROM για χρήση για όλους τους σκοπούς στο πλαίσιο του ΟΗΕ, εν αναμονή της διευθέτησης της διαφοράς που έχει προκύψει για ΤΟ ΟΝΟΜΑ του κράτους...».

Η ελληνική πλευρά δεν έχει κανέναν προφανή λόγο να μην αδράξει τώρα την ευκαιρία να προχωρήσει σε μια επικαιροποιημένη συζήτηση για το θέμα του ονόματος των Σκοπίων, μαζί με το περιεχόμενο, εύρος χρήσης και κατοχύρωσης διεθνώς αυτού, ως ΕΝΙΑΙΟΥ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΥ πακέτου.

Η κατοχύρωση μιας τέτοιας διαπραγμάτευσης-πακέτου διευκολύνει τον στόχο για την κατάληξη σε μια νέα, τελική και καθοριστική απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας, που θα επικυρώνει την ονομασία των Σκοπίων και το εύρος χρήσης της προς όλους και για όλα.

Βεβαίως, αυτό προϋποθέτει ότι όλα τα μέλη του Σ.Α. θα δώσουν θετική ψήφο στη χρήση της νέας ονομασίας και διμερώς, ώστε και οι διμερείς συναλλαγές με τα Σκόπια θα γίνονται μόνο με την τελική ονομασία.

Το μεγάλο ζητούμενο επομένως στην ουσία της διαπραγμάτευσης, που ήταν και παραμένει το εύρος χρήσης του νέου ονόματος των Σκοπίων (και όχι η ονοματολογία αυτή καθ' εαυτήν), είναι... το εύρος των διαπραγματευτικών χειρισμών που θα επιχειρήσει η ελληνική κυβέρνηση έναντι των Σκοπίων. «Τουμπάροντας» το παλιό αίτημα των Σκοπίων για διπλή ονομασία (σ.σ.: επίσημη διεθνής ονομασία «Μακεδονία», ενώ η Ελλάδα διμερώς θα μπορούσε να χρησιμοποιεί μια άλλη, δικής της εμπνεύσεως), η Αθήνα θα μπορούσε υπό αυστηρούς όρους να αφήσει «ελεύθερη» και αποκλειστικώς και μόνο για εσωτερική χρήση στα Σκόπια τη λέξη «Μακεδονία».

Αν η ελληνική κυβέρνηση κατοχυρώσει μόνο την ονοματολογία και όχι το εύρος της χρήσης του τελικού ονόματος, τα Σκόπια θα ενταχθούν μεν στο ΝΑΤΟ, ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να κερδίσει ενδεχομένως εντυπώσεις, παγιδεύοντας την αντιπολίτευση, αλλά σε λίγα χρόνια τα Σκόπια θα ονομάζονται διεθνώς «Μακεδονία»...