Αύριο θα λάβουν χώρα για μια ακόμη χρονιά οι εκλογές για τους Συλλόγους των Φοιτητών. Για πολλούς, και ίσως όχι αδικαιολόγητα, ο φοιτητικός συνδικαλισμός είναι κόκκινο πανί. Μικροπολιτική, καταλήψεις, καταστροφές και κομματισμός είναι λίγες από τις λέξεις που αβίαστα ξεπηδούν στα μονόστηλα των εφημερίδων και χαράσσονται στα μυαλά των αναγνωστών.

Όμως, υπάρχει και μια άλλη πλευρά στο συνδικαλισμό: αυτή της ιδεολογίας, της υγιούς πολιτικοποίησης, της εκπροσώπησης και της προσφοράς. Της πλευράς, δηλαδή, που υπερασπίζεται μόνη της η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ τις τελευταίες δεκαετίες.

Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, αποτελούσε και φαίνεται πως θα αποτελεί και στο μέλλον, τη μοναδική σοβαρή επιλογή ανάμεσα στις παραφωνίες του φοιτητικού συνδικαλισμού. Και για αυτό, με αίσθηση ευθύνης για τον ρόλο της σε αυτή την κατάσταση, δεν επαναπαύθηκε ποτέ στην σταθερή, εδώ και δεκαετίες, πρωτιά της.

Για να μπορέσει η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ να συνεχίσει το έργο της, το οποίο πολλές φορές ήταν και καταλυτικό για να συνεχίσει το Πανεπιστήμιο να στέκεται όρθιο κόντρα στα αλλεπάλληλα κύματα απαξίωσης, η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ δεν έχει σταματήσει ποτέ να εξελίσσεται.

Φέτος, μετά από 23 χρόνια, με τη συμμετοχή πάνω από χιλίων φοιτητών από όλες τις πόλεις της Ελλάδας, η ΔΑΠ επικαιροποίησε τις ιδέες, τις θέσεις και τις προτάσεις της για το Πανεπιστήμιο της επόμενης ημέρας.

Τροποποίησε το καταστατικό της προς την κατεύθυνση της διαφάνειας, δείχνοντας έμπρακτα τη διάθεσή της να αλλάξει η ίδια, προκειμένου να φέρει την αλλαγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Με έμφαση στην ανανέωση, στην καινοτομία, στις προτάσεις που λαμβάνουν υπόψη το ευρύτερο πλαίσιο της διασύνδεσης της κοινωνίας με το Πανεπιστήμιο, αλλά και τις βέλτιστες πρακτικές στην εκπαίδευση παγκοσμίως.

Γιατί έχουν σημασία αυτά, θα αναρωτηθεί κανείς. Και η απάντηση είναι αυτή που δίναμε πάντα: Πως μέσα από την ενεργή συμμετοχή έρχεται η αλλαγή.

Πως δεν μπορεί κανείς να παραπονιέται για την φθίνουσα πορεία της εκπαίδευσης αν δε διεκδικεί ένα καλύτερο αύριο.

Πως η ποιότητα της φοιτητικής εκπροσώπησης δεν μπορεί να είναι καλύτερη από τον χειρότερο εκπρόσωπο, αν δεν υποστηρίζεται κανένας καλύτερος από αυτόν.

Πως το φοιτητικό κίνημα μπορεί και οφείλει να είναι μια δύναμη καθημερινής βελτίωσης των συνθηκών των φοιτητών, παρά ένα συνονθύλευμα τραμπούκων και παραβατικών επαναστατών χωρίς αιτία.

Τα παραπάνω μπορούν να επιτευχθούν μόνο με μια ισχυρή εκπροσώπηση υγιών νοοτροπιών στους Φοιτητικούς Συλλόγους της χώρας. Όχι επειδή οι Φοιτητικοί Σύλλογοι θα αλλάξουν την Πολιτική- άλλωστε δε έχουν τη δύναμη να το κάνουν.

Αυτό που μπορούν όμως να κάνουν, είναι να ασκήσουν πίεση προς τη σωστή κατεύθυνση, ως οφείλουν.

Και με τη στήριξη των φοιτητών, η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ θα συνεχίσει να πορεύεται προς αυτή την κατεύθυνση.