Οι 30ετείς χαμηλές επιδόσεις της χώρας μας, ως μέλους της Κοινότητας των Ευρωπαίων, την οδήγησαν ως γνωστόν στην ομολογία χρεοκοπίας των δημόσιων οικονομικών της, σε διεθνή οικονομικό έλεγχο και ύφεση μακράς διαρκείας. Γι’ αυτά τα οδυνηρά, που εξουθένωσαν την ελληνική κοινωνία, δεν έφταιξαν κάποιες ευρωπαϊκές «εξελίξεις», έφταιξε μόνον η εντυπωσιακή ανεπάρκεια των εθνικών «ελίτ» να διαχειριστούν το μεγάλο στοίχημα της ελληνικής ένταξης στην Κοινότητα. Τώρα, σε ώρα ευρωεκλογών, τα πράγματα είναι διπλά άσχημα για την καθυστερημένη Ελλάδα, καθώς η κάποτε ισχυρή και γεμάτη ελπίδες Ευρωπαϊκή Ένωση αντιμετωπίζει δικές της εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις και υπαρξιακά, δομικά προβλήματα. Μοιραία, η «ελληνική περίπτωση» ελάχιστα ενδιαφέρει τούτη την ώρα τους «πυρήνες» της Ε.Ε.

Συζητούνται σήμερα πολύ πιο έντονα από άλλοτε οι εφετινές ευρωεκλογές στις χώρες της Ε.Ε., γιατί το μέλλον της Γηραιάς Ηπείρου διαγράφεται πλέον, αν όχι ζοφερό, πάντως εξαιρετικά αβέβαιο και με διαπιστωμένη την απουσία κοινής βούλησης των πολιτικών και τεχνοκρατικών ηγεσιών της. Η ευρωπαϊκή «παγκοσμιοποίηση» μπορεί να ευνόησε οικονομικά τη Γερμανία (που πάντως τον τελευταίο καιρό «ανεβάζει πυρετό»...), όμως δεν έφερε καλά αποτελέσματα στην πλειοψηφία των κοινωνιών της Ε.Ε., οι ανισότητες μεγάλωσαν, το μεταναστευτικό πρόβλημα όξυνε τις ανησυχίες και τις ξενοφοβικές αντιλήψεις ακραίων εθνικιστών, το ενοποιητικό σχέδιο της Κοινότητας των Ευρωπαίων γέμισε τρύπες. Έτσι, η Ε.Ε. βρίσκεται σήμερα δημογραφικά πιεσμένη, με διασπασμένες τις δυνάμεις της, με αυξημένο φόβο προς το εισαγόμενο «ριζοσπαστικό Ισλάμ», με διαφορετικές περί Ευρώπης αντιλήψεις μίας σειράς κρατών και με τη διεθνή επιρροή της σε διαρκή υποχώρηση, σε έναν κόσμο όπου μεγάλες χώρες ισχυροποιούνται, αλλάζοντας «ισορροπίες» δεκαετιών. Η Αθήνα εννοεί με τον δικό της τρόπο, εσωστρεφώς, τις ευρωεκλογές, όπως αναφέραμε σε προηγούμενο σημείωμα της στήλης. Τα ελληνικά κόμματα μένουν πιστά στις χειρότερες παραδόσεις τους, δυστυχώς. Όμως, όλα τα οξυμμένα προβλήματα, που βασανίζουν τις κεφαλές της Ε.Ε. και σκοτεινιάζουν τον ουρανό της, δεν γίνεται να είναι ξεχωριστά από τα όσα ήδη απασχολούν ή ακόμα και ταλαιπωρούν τη χώρα μας. Η Ελλάδα δεν είναι δυνατόν να εξαιρεθεί «μαγικά» από την υποχρέωση να βρει και να δώσει απαντήσεις σε όσα θα κληθούν να απαντήσουν προσεχώς όλοι οι Ευρωπαίοι εταίροι της Ε.Ε.

Τα ερωτήματα συσσωρεύονται και δεν είναι «θεωρητικά»: Θα επιβληθεί τελικώς αναίμακτα στην Ευρώπη μία «μείζων Γερμανία», κατά το πώς εννοούσε νομισματικά και οικονομικά την ευρωπαϊκή «ομοσπονδιακή κοινότητα» το καθεστώς των ναζί με δημόσια διατυπωμένες τις απόψεις του Βάλτερ Φουνκ, του φον Ρίμπεντροπ, του Γκαίμπελς, του Καρλ Μένγκερλε, του Χίτλερ; Ο Νότος θα παλέψει τον 21ο αιώνα με την υπό γερμανική «προστασία» Κεντρική Ευρώπη; Θα αποσπαστεί η Ε.Ε. από τη μεταπολεμική στρατηγική κάλυψη των ΗΠΑ του «αναθεωρητή» Ντόναλντ Τραμπ; Θα φτιάξουν Γερμανοί και Γάλλοι «ευρωπαϊκό στρατό», δίπλα στο ΝΑΤΟ; Θα διατηρήσει η Ε.Ε. αντίπαλες σχέσεις με τη Ρωσία; Θα αντισταθεί στην καταιγιστική οικονομική επέλαση της Κίνας; Θα κτυπηθεί με το Μεταναστευτικό και πώς; Θα κτυπηθεί με τους «ριζοσπάστες» ισλαμιστές που κινητοποιούνται στα ευρωπαϊκά εδάφη και ιδιαίτερα στα Βαλκάνια με τροφοδότες την Τουρκία και αρα-βικά κράτη; Και με την Τουρκία, ποια θα είναι η νέα «ειδική σχέση» μαζί της;

Όλα τούτα και πολλά άλλα θα περικυκλώσουν και την Ελλάδα, όπου οι ηγεσίες της δείχνουν να πιστεύουν πως και τούτες οι ευρωεκλογές θα «εξυπηρετήσουν» πριν απ’ όλα εσωτερικές κομματικές στρατηγικές. Είναι απογοητευτικό να διαπιστώνει κανείς ότι σήμερα η Ελλάδα, μέλος της Ε.Ε., είναι τόσο πολύ μακριά από την ευρωπαϊκή πραγματικότητα.

* Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ