Έως το τέλος του θέρους του 2015, παρά την αποτυχία και τα οδυνηρά οικονομικά αποτελέσματα της ερασιτεχνικής «γραμμής Βαρουφάκη» στις διαπραγματεύσεις με τους ξένους δανειστές, παρά την «τούμπα» του κ. Τσίπρα και το βαρύ «μνημονιακό» κλίμα που σκέπαζε τη χώρα, υπήρχαν ανησυχίες και ένταση μεγάλη στην πολιτική σκηνή, αλλά όχι φανατισμός και κλίμα διχασμού, με χαρακτηριστικά πολιτικού «εμφυλίου». Σήμερα, με τον ΣΥΡΙΖΑ να βρίσκεται στην εξουσία για πέμπτη χρονιά, η Ελλάδα ετοιμάζεται για την επόμενη εκλογική αναμέτρηση σε ένα κλίμα τόσο πολωτικό, που δεν αφήνει περιθώρια για ψύχραιμη και αποτελεσματική μετεκλογική διαχείριση των εσωτερικών και των εξωτερικών υποθέσεων της χώρας.

Προκειμένου να καλύψει ή να υπερασπιστεί τις «τούμπες» και τις «μεταμορφώσεις» της, η ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος ανέπτυξε με φανατισμό και διάθεση «εκδικητική» προς τον αστικό πολιτικό κόσμο έναν λόγο άκρως επιθετικό. Και παρέσυρε -αν όχι και παγίδευσε- την αξιωματική αντιπολίτευση σε ρητορικές «ανταποδόσεις, που, τελικώς, συμπλήρωσαν το κλίμα φανατισμού και διαίρεσης των πολιτών το οποίο από ένα σημείο και πέρα συστηματικά επεδίωξε να διαμορφώσει ο πρωθυπουργός με τις πρωτότυπες έως και ασυνάρτητες «αριστερές» απόψεις του.

Σήμερα, δεν υφίσταται στην πολιτική σκηνή ούτε ένα στοιχείο που να αφήνει ανοικτές προοπτικές για διαχείριση των εθνικών προβλημάτων της Ελλάδας σε μια στέρεα πολιτική βάση με την αποδοχή μιας αυτοδύναμης ή συμμαχικής κυβέρνησης από μια κοινωνική πλειοψηφία στη χώρα μας.

Η Ελλάδα υφίσταται αυτή την ώρα ισχυρές πιέσεις από μεγάλα φορτία προβλημάτων σε δύο καίριους τομείς: Στο οικονομικό πεδίο και σε αυτό των υποθέσεων εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας.

Σχετικά με το πρώτο, δεν υπάρχει αυτή την ώρα ούτε ένα μέγεθος, ούτε μια ανάλυση, ούτε μία σοβαρή πρόβλεψη για ξεπέρασμα των θανάσιμων κινδύνων που απειλούν την εθνική οικονομία, η οποία παραμένει δανειοτραφής και συνεχίζει να κινείται επάνω σε μια ισχνή παραγωγική βάση. Καμία «μαγική εικόνα» εγχώριας πολιτικής κατασκευής δεν μπορεί να κρύψει τα πραγματικά δεδομένα αυτής της μεγάλης περιπέτειας, η οποία απειλεί την Ελλάδα με μια μεγάλη, ιστορική εθνική ήττα ανυπολόγιστου κόστους. Σχετικά με το δεύτερο, όλες οι εκτιμήσεις των επιτελικών κέντρων συγκλίνουν στο ότι η Ελλάδα υφίσταται μια ισχυρή στρατιωτική πίεση από την Τουρκία στη γραμμή Αιγαίου - Μεσογείου, με ξεκάθαρους στόχους περιορισμού εθνικής κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας. Η επιθετική συμπεριφορά της ισλαμικής Τουρκίας του «τρελαμένου» Ταγίπ Ερντογάν μπορεί ανά πάσα στιγμή πλέον να οδηγήσει σε στρατιωτικές «αναφλέξεις», που θα τροφοδοτούσαν δραματικές εξελίξεις.

Προβάλλει έτσι, πιεστικό το ερώτημα: Είναι σε θέση οι διαθέσιμες πολιτικές δυνάμεις να αντιμετωπίσουν με σοβαρότητα αυτά τα τεράστια προβλήματα, που απειλούν τη χώρα με νέες οικονομικές καταστροφές και ενδεχομένως και με αιματηρές συγκρούσεις; Το ερώτημα τίθεται εξαιτίας της απελπιστικής διαπίστωσης ότι δεν υπάρχει σήμερα στον πολιτικό ορίζοντα ούτε ένα ίχνος διάθεσης για κοινή μελέτη και επιτελική συνεργασία σε μία εθνική γραμμή από την πλευρά της κυβέρνησης και της δημοκρατικής αντιπολίτευσης, μείζονος και ελάσσονος. Τα προβλήματα μεγεθύνονται στα πεδία μιας αργοκίνητης οικονομίας με ανοικτά τραύματα, αλλά τίποτε δεν αλλάζει. Κάθε πλευρά πυροβολεί την άλλη, προβάλλει τις δικές της «μεταρρυθμίσεις» και το «δίκιο» της και η κυβέρνηση τις φαντασιώσεις της. Και οι «πρώτης τάξεως» παράγοντες της πολιτικής φαίνεται να υπολογίζουν πάντοτε βολικά στην «κατανόηση» και την παροχή στήριξης της χώρας από φιλικές κυβερνήσεις της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Μάταια προειδοποιούν τους πολιτικούς στα παρασκήνια έμπειροι διπλωμάτες και στρατιωτικοί αναλυτές ότι τίποτε δεν είναι «σίγουρο» για την Ελλάδα, ότι η σημερινή εικόνα «απομόνωσης» της Τουρκίας δεν θωρακίζει αυτομάτως την Ελλάδα της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, στη Μεσόγειο, ότι η σημαντική, όντως, συμμαχία των τεσσάρων στην Αν. Μεσόγειο δεν λύνει τα ελληνοτουρκικά προβλήματα στο Αιγαίο και το Κυπριακό. Σε όλα τα μεγάλα ζητήματα της χώρας τα πολιτικά επιχειρήματα των «κορυφαίων» παραμένουν, δυστυχώς, απελπιστικά μονότονα και «ξύλινα».

Και ο καιρός για τις εκλογές πλησιάζει, με τον πολιτικό «εμφύλιο» που προκάλεσε στη δημόσια σκηνή η «γραμμή Τσίπρα» να δυναμώνει.