Το ερώτηµα τίθεται διότι όλο το 2016 οι πολίτες δεν ήταν σε θέση, ακούγοντας τους πολιτικούς ρήτορες, να αντιληφθούν ακριβώς τα πραγµατικά οικονοµικά δεδοµένα της εθνικής κατάστασης. Ούτε µπορούσαν, φυσικά, και να διαβλέψουν τις προοπτικές που ενδεχοµένως θα διανοίγονταν για την Ελλάδα στη βάση κάποιων ευδιάκριτων, σταθερών στοιχείων.

Ο λόγος γι’ αυτό είναι απλός: Και η κυβέρνηση και η αξιωµατική αντιπολίτευση απέκρυψαν συστηµατικά από το κοινό όλες τις αλήθειες, που είναι σκληρές και, ως εκ τούτου, δυσάρεστες βεβαίως στ’ αυτιά των πολιτών. Η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα, παρά τον όγκο των άλυτων ή εκκρεµών προβληµάτων που διαχειρίστηκε, «πληροφορούσε» το κοινό ότι η οικονοµική κατάσταση βελτιώνεται και ότι γενικώς τα πράγµατα οδηγούν σε δρόµους ανάκαµψης το επερχόµενο 2017.

Απέναντι σε αυτά, η αξιωµατική αντιπολίτευση του κ. Κυρ. Μητσοτάκη «πληροφορούσε» το κοινό πως οτιδήποτε αποφασίζει και κάνει η κυβέρνηση είναι απολύτως καταστροφικό και οδηγεί σε αποτρόπαια αποτελέσµατα. Με τέτοιες «πηγές πληροφόρησης» από τις πολιτικές κορυφές της χώρας, οι Ελληνες πολίτες βρέθηκαν και την περασµένη χρονιά σε µια σύγχυση, που επέτεινε την απελπισία τους. Και ήταν υποχρεωµένοι να εξάγουν «συµπεράσµατα» και να λαµβάνουν «ενηµέρωση» µόνο από τις αλήθειες της δραµατικής κατάστασης στην οποία, κατά εκατοµµύρια, έχουν οι ίδιοι περιέλθει. H µόνη πηγή παροχής πραγµατικών πληροφοριών και πειστικών εκτιµήσεων βρισκόταν σε χώρους της δηµοσιογραφικής έρευνας.

Η έλλειψη πολιτικής σοβαρότητας από τους ηγήτορες των Ελλήνων, η συστηµατική απόκρυψη της αλήθειας για την κατάσταση και τις προοπτικές της χώρας, αλλά και η από µέρους τους πεισµατική άρνηση της ανάγκης για εθνική συνεννόηση, για συλλογικές πολιτικές δράσεις και για ανάληψη κοινών πρωτοβουλιών οδηγούν έως και σήµερα τη χώρα σε εµβάθυνση της παρακµής της. Αν η πολιτική µυωπία, η αυταρέσκεια και οι εγωισµοί των πολιτικών αρχόντων της χώρας παραµείνουν ισχυροί και αήττητοι και το 2017, τότε ποιος µπορεί να είναι σίγουρος ότι τα πράγµατα δεν θα γεννήσουν οικονοµικό και κοινωνικό «χάος»; Και πόσο αφελείς και πολιτικά αβαθείς µπορεί να παραµένουν πλέον οι «αστέρες» της πολιτικής τάξης εξουσίας που δεν αντιλαµβάνονται ότι µε τα δικά τους καµώµατα και τις ανεπάρκειές τους προετοιµάζουν οι ίδιοι τον αφανισµό τους;

Είναι, στ’ αλήθεια, εντυπωσιακό το ότι τόσα αλλάζουν βίαια γύρω τους, τόσα «παραδοσιακά» πολιτικο-ιδεολογικά οχυρά τους σωριάζονται σε ερείπια, τόσες «σταθερές» τους καταργούνται σε πολιτικά, οικονοµικά και κοινωνικά πεδία, και όµως οι «αστέρες» µας εξακολουθούν να συγκρούονται µε τόσο πάθος για τα µάτια µιας ρακένδυτης εξουσίας, που τόσο βάναυσα γελοιοποίησαν τα «Μνηµόνια». Και ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα ∆ηµοκρατία και οι γύρω τους µικρές αστικές πολιτικές δυνάµεις εµφανίζονται να πιστεύουν αφελώς ότι προοπτική εθνικής ανάκαµψης είναι δυνατόν να υπάρξει χωρίς ένα µεγάλο εθνικό σχέδιο ισχυρής πολιτικής και κοινωνικής στήριξης. ∆υστυχώς, το νέο έτος, µε κυρίαρχο ακόµη στην πολιτική σκηνή έναν παλαιοκοµµατισµό, σε κόκκινο, γαλάζιο και πράσινο, ξεπλυµένο χρώµα, πολιτικοί ερασιτέχνες, αυτοδίδακτοι «ηγέτες» και διάφοροι φαρσέρ και µιντιακοί αρλεκίνοι της πολιτικής διαχειρίζονται το δράµα του εθνικού κράτους, που δέχεται µια πρωτοφανή για τα µεταπολεµικά ευρωπαϊκά δεδοµένα καταιγίδα.

Πολιτικά πρόσωπα µε προσόντα και πολιτική σκέψη υφίστανται στους κόλπους των κοµµάτων. Αλλά οι χειρότεροί τους είναι πιο πολλοί, ελέγχουν τα εσωτερικά πράγµατα και τους αχρηστεύουν.