Πολύ άσχημα εξελίσσονται τα πράγματα για τη χώρα μας. Βαθιά ύφεση, το χρέος αυξάνεται, η εθνική οικονομία πλησιάζει πάλι το «κόκκινο», ο κορονοϊός συντρίβει την εσωτερική αγορά και στέλνει στην ανεργία χιλιάδες εργαζομένους κάθε μήνα, η κοινωνία οδηγείται σε κατάθλιψη, η αυξημένη στρατιωτική πίεση της Τουρκίας στις ελληνικές θάλασσες κρατάει καθημερινά σε κατάσταση επαγρύπνησης τις Ενοπλες Δυνάμεις και υποχρεώνει την Ελλάδα σε πρόσθετους δανεισμούς για την ενίσχυσή τους. Ομως, στην πολιτική σκηνή της χώρας οι συμπεριφορές των ηγεσιών είναι ανάποδες από αυτές που κάθε πολίτης θα περίμενε. Νεύρα, φωνές, διχαστικός λόγος, ανταλλαγές σκληρών χαρακτηρισμών, μικροκομματισμός και εκδηλώσεις φανατισμού, που επηρεάζουν άσχημα μια κοινωνία σε αγωνία, πνιγμένη σε προβλήματα, σε κλειστούς ορίζοντες.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δίνει έναν αναμφίβολα πολύ δύσκολο αγώνα κατά της πανδημίας, τρομαγμένη, είναι η αλήθεια, σε τούτη τη φάση, χωρίς να αποφεύγει λάθη, αδεξιότητες, ασυντόνιστες δράσεις, και υπερασπίζεται τα έργα της έναντι της αντιπολίτευσης άλλοτε με κανονικό πολιτικό λόγο, άλλοτε με μεγάλη νευρικότητα, με πολιτικό εγωισμό, που δυσκολεύει την όλη κατάσταση, αλλά και την ίδια στην προσπάθειά της να υπερασπιστεί τις αποφάσεις της.

Απέναντί της, η αντιπολίτευση, με μεγάλο πρωταγωνιστή τον ΣΥΡΙΖΑ, αξιοποιεί χαιρέκακα κάθε λάθος της κυβέρνησης. Η αξιωματική αντιπολίτευση τη βομβαρδίζει ανηλεώς σε καθημερινή βάση για κάθε επιλογή της ανεξαιρέτως, φανατίζει τους οπαδούς της και ακυρώνει εκ των προτέρων (!) ως λανθασμένη κάθε απόφαση της κυβέρνησης, την οποία καθιστά -προφανώς για σιγουριά- «απόλυτα υπεύθυνη» για ό,τι μπορεί να συμβεί στη συνέχεια, όπως δηλώνουν εκπρόσωποι του κ. Τσίπρα. Σε αυτό το άρρωστο δημόσιο περιβάλλον, η κοινωνία χάνει την εμπιστοσύνη της προς την ηγέτιδα πολιτική τάξη και από εκεί και πέρα «χάνεται η μπάλα», κατά το κοινώς λεγόμενο στα κουρεία, στα λουτρά και στα δημοσιογραφικά γραφεία. Τι θα έπρεπε να γίνει από εδώ και πέρα; Να καταμετρηθούν ευθύνες, να κριθούν οι ένοχοι και οι αθώοι εδώ και τώρα; Και λοιπόν; Τι θα βγει μέσα από ένα έκτακτο πολιτικό δικαστήριο; Ποιοι θα δικάσουν ποιους; Ποιοι θα κρίνουν τι θα περιελάμβανε το κάθε κατηγορητήριο; Αυτονόητο είναι πως, με το σημερινό «κλίμα», η απόδοση ευθυνών των μεν κατά των δε δεν θα κατέληγε πουθενά, παρά μόνο σε μια τρύπα στο νερό. Το βεβαιώνει αυτό η παρούσα πολιτική κατάσταση.

Η ελληνική κοινωνία μπορεί να είναι κουρασμένη, απελπισμένη, ψυχικά καταπονημένη από τις καραντίνες, αλλά οι αστέρες της πολιτικής τάξης της χώρας διαπράττουν ολέθριο σφάλμα, αν νομίζουν πως οι πολίτες έχουν χάσει το μυαλό τους και την αντιληπτική ικανότητά τους. Αν έβαζαν για λίγες, έστω, ημέρες σε «καραντίνα» τους πολιτικούς εγωισμούς τους και έβγαιναν από τα κομματικά διαμερίσματά τους οι πολιτικές «ελίτ», για να κρυφακούσουν -μεταμφιεσμένες σε καθημερινούς ανθρώπους- τι λένε γι’ αυτές και για τη χώρα οι πολίτες, τότε θα αντιλαμβάνονταν όχι μόνο τη διάρρηξη των δεσμών εμπιστοσύνης μεταξύ πολιτών και πολιτικών εκπροσώπων τους, αλλά και ότι η πολιτική τάξη εξουσίας έχει κατασκευάσει έναν δικό της «παράλληλο κόσμο», που δεν επικοινωνεί με την κοινωνική πραγματικότητα.