Οι πρυτάνεις μίλησαν : «Τα πανεπιστήμια είναι ανοικτές κοινότητες και οι υπηρεσίες φύλαξης υπάγονται αποκλειστικά στον πρύτανη και τη σύγκλητο».Είναι φανερό, ότι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει στα πανεπιστήμια (τους). Τα πανεπιστήμια είναι όντως «κοινότητες», αλλά κοινότητες πνευματικές, κέντρα διδασκαλίας και μαθητείας, όχι κάτι άλλο. Και είναι «ανοικτά» σε σκέψεις και ιδέες, σε
ελεύθερες συζητήσεις και αντιπαραθέσεις για τα πάντα και δεν έχουν τις πόρτες τους ανοικτές σε δυνάμεις οργανωμένης βίας και εγκληματικές συμμορίες. Η μήπως όχι ; Για ποια «φύλαξη» ακριβώς μιλούν, λοιπόν, σήμερα οι κ.κ. πρυτάνεις ;

Είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνονται οι κ.κ. καθηγητές, ότι το πρόβλημα είναι πλέον ανυπόφορα οξυμένο και ότι «ο πρύτανης και η σύγκλητος» έχουν παταγωδώς αποτύχει να εξασφαλίσουν «υπηρεσίες φύλαξης» στα πανεπιστήμια, που διοικούν; Πού οφείλεται η
αποτυχία τους; Αυτό το γνωρίζουν βεβαίως οι ίδιοι καλύτερα από κάθε άλλον.

Γνωρίζουν κατ’ αρχάς, κι’ ας μην το λένε, ότι το κακό που σήμερα μάς ανατριχιάζει και τους ίδιους εξευτελίζει, ξεκίνησε πριν από δεκαετίες, όταν όλα τα πολιτικά κόμματα της Μεταπολίτευσης «έριξαν» τις νεολαίες τους, μέσα στα πανεπιστήμια, όχι για να
προωθηθούν στ’ αλήθεια αιτήματα αναβάθμισης σπουδών, αιτήματα για μια άλλη ποιότητα επιστημονικής προσέγγισης και ερμηνείας των πραγμάτων, αιτήματα για την προαγωγή των ανθρωπιστικών επιστημών και του τεχνικού πολιτισμού, αλλά μόνο για να
«αποδείξουν» με μικροκομματική λογική, ότι και μέσα στα ΑΕΙ διαθέτουν «ιδεολογική υπεροχή» το καθένα, άρα και αυξημένη εκλογική δύναμη στους χώρους της νεολαίας.

Στο χορό αυτό, διανθισμένο με έντονα κομματικά μίση, με θορυβώδεις καβγάδες και με ουκ
ολίγες «ψιλές»ενίοτε, πήρε αμέσως μέρος και μια σειρά μαχητικών νεολαιών εκτός αριστερού «κατεστημένου» .Με το πέρασμα του χρόνου, το διαλυτικό «πανηγύρι» συμπληρώθηκε με τη δημιουργία κάποιων ανομολόγητων «ειδικών σχέσεων» και «εξαρτήσεων» μεταξύ κύκλων διδασκόντων και φοιτητών ,που επέτρεψαν τη δημιουργία θλιβερών «δεδομένων» σε πανεπιστημιακούς χώρους. Η αξία των σπουδών υποβαθμίστηκε σταδιακά, και η βία εγκαταστάθηκε για τα καλά μέσα στα ΑΕΙ, προστατευμένη απ’ το «άσυλο».Η «φύλαξη»,που επί έτη «υπάγεται αποκλειστικά στον πρύτανη και τη σύγκλητο» πήγε περίπατο «υπαγόμενη».

Ετσι σήμερα, ακόμη, κι’ αν τα προτεινόμενα για τη φύλαξη των πανεπιστημίων μπορεί να είναι συζητήσιμα ,ακόμη κι’ αν υπάρχουν ισχυρά επιχειρήματα αντίθετα στην ιδέα της ενεργοποίησης αστυνομικών υπηρεσιών του Κράτους στην υπόθεση, ας σκεφτούν «ο
πρύτανης και η σύγκλητος»,ότι οι ακραίες καταστάσεις μπορεί να οδηγούν κάποτε και σε «ακραίες» αποφάσεις, ως συνέπειες δικών τους επίμονων λαθών.