Με τη θλιβερή κατάσταση της Ε.Ε. ως πολιτικής οντότητας, με κοινές αρχές και στρατηγική εκτίμηση του διεθνούς περιβάλλοντός της, έχουμε συχνά ασχοληθεί τους τελευταίους μήνες από αυτήν τη στήλη. Εγκλωβισμένοι επί μακρόν σε ένα πεδίο που ορίζεται ως «ευρωπαϊκό» σε σχέση με τα οικονομικά συμφέροντα των Γερμανών, οι εταίροι έχουν πλέον απέναντί τους σήμερα τον ισλαμο-φασισμό, που κινεί διεθνώς ο «Πατισάχ» Ταγίπ Ερντογάν, ακόμα και στα εδάφη της Ευρώπης σήμερα. Μια σειρά διεθνών παρανομιών, εκτός ΝΑΤΟ πολεμικών επιδείξεων και προς δυσμάς «επεκτάσεων του αυταρχικού Τούρκου προέδρου δεν είχαν ιδιαιτέρως συγκινήσει τους υπό γερμανική επιρροή μαλθακούς εταίρους της Ε.Ε.

Αυτοί δεν ήθελαν να καταλάβουν, πλην Γάλλων και Αυστριακών, ότι ο επιθετικός ισλαμιστής Ερντογάν, πιόνι των «Αδελφών Μουσουλμάνων», όταν απειλούσε με στρατιωτικά μέσα την Ελλάδα και την Κύπρο, ενεργούσε βάσει σχεδίου εναντίον δύο χωρών χριστιανικών, στην ανατολική άκρη της Ευρώπης, εναντίον δύο Δημοκρατιών που αποτελούσαν γεωπολιτικό εμπόδιο στην επιχείρηση της «επέλασης» του σουνιτικού Ισλάμ προς τη «γηραιά ήπειρο», με σημείο εκκίνησης τη Μεσόγειο.

Ματαίως, η ελληνική και η κυπριακή διπλωματία προσπαθούσαν να ευαισθητοποιήσουν και να κινητοποιήσουν πολιτικά τους εταίρους ενώπιον των επικίνδυνων κινήσεων της «πολιτικής» του πάνοπλου ισλαμοφασίστα Τούρκου αρχηγού, που αναζητούσε διά των όπλων, με χιτλερική λογική, «ζωτικό χώρο», συνεργαζόταν με τη Μόσχα κοροϊδεύοντας το ΝΑΤΟ και αδιαφορούσε προκλητικά για τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας, για το τι μπορεί να σκέπτονταν γι’ αυτόν οι Ευρωπαίοι και η Ουάσινγκτον.

Χρειάστηκε να θυμώσει η Βιέννη, «να βάλει τις φωνές» η Γαλλία, αρνούμενη τα περί τουρκικής «γαλάζιας πατρίδας» στη Μεσόγειο, να τραβήξει αυτός ο «υπερασπιστής» των απανταχού μουσουλμάνων στα άκρα, έως ότου σπάσει, το σχοινί που τον έδενε με τη Δύση, χρειάστηκε να βρίσει χυδαία τον Γάλλο πρόεδρο, Εμανουέλ Μακρόν, και τους Ευρωπαίους, στέλνοντας την ίδια ώρα μισθοφόρους τζιχαντιστές να πολεμούν για την Τουρκία μακριά από τα σύνορα της χώρας του, στη Λιβύη, στον Καύκασο, χρειάστηκε εσχάτως να υποστηρίζει στο όνομα του «Προφήτη» τους δολοφόνους που αποκεφαλίζουν στη Γαλλία πολίτες, ώστε τελικώς να... ταραχτούν οι 23 από τους 27 εταίρους της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Τώρα, ακόμα και το Βερολίνο αναγκάζεται να μιλάει για «ισλαμική τρομοκρατία» στην Ευρώπη. Υποψιάζεται κι αυτό ότι πίσω από την υπεράσπιση του Προφήτη ο Ερντογάν επιχειρεί να πλήξει πολιτικά και πολιτισμικά τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, στρέφοντας τους μουσουλμάνους κατά των χριστιανών πολιτών.

Οι Ευρωπαίοι εταίροι του, που χρόνια τώρα φοβούνται μπας και η Ε.Ε. «χαλάσει» τις σχέσεις της με τον καλό της, παρανοϊκό «Σουλτάνο» και τη «μεγάλη αγορά» του, αναγκάζονται τώρα να θυμηθούν τους Ελληνες. Αυτούς που επί πολλούς μήνες τούς εξηγούσαν με στοιχεία και κοινή λογική ότι μείζων στόχος του φανατισμένου Τούρκου αρχηγού είναι να απομακρυνθεί από τη Δύση ως θεσμικός «εταίρος» της, για να κινείται πλέον χωρίς να έχει καμία «στρατηγική» και νομικές υποχρεώσεις απέναντί της, κατά τα διεθνώς οριζόμενα.

Το Βερολίνο στεναχωρείται πολύ, ως γνωστόν, όταν μια χώρα της Ε.Ε. τού «χαλάει» τις καλές εμπορικές σχέσεις με την Τουρκία. Η Ελλάδα, η Κύπρος, οι κουβέντες για «κυρώσεις», τα κακά λόγια της Αυστρίας για τον Τούρκο ταραξία και η ευθεία άρνηση της Γαλλίας να «παραδοθεί» η Μεσόγειος σε μια εκτός ελέγχου ισλαμική Τουρκία προκάλεσαν τελευταίως εκνευρισμό και αμηχανία στη χρονίως πολιτικά απαθή καγκελάριο Μέρκελ. Ομως, τώρα, με τους τζιχαντιστές φίλους του Ερντογάν να μαχαιρώνουν, στο όνομα του Αλλάχ, Ευρωπαίους πολίτες και με τις βαρβαρότητες των «Γκρίζων Λύκων» στη Γαλλία, καλείται πλέον η Ε.Ε. να πάρει θέση στον υπό κατασκευή θρησκευτικό πόλεμο που δολίως προκαλεί εναντίον των χριστιανικών χωρών η τουρκική ηγεσία, σε συνεταιρισμό με τους «Αδελφούς Μουσουλμάνους» και τους δολοφόνους «Ασασίνους», απογόνους του σκοτεινού «Γέρου του Βουνού».