Η Ελλάδα, ως γνωστόν, έχει μέσα στην Ε.Ε. σοβαρά προβλήματα «συνεννόησης» με τη Γερμανία και έναν αριθμό εταίρων στην υπόθεση των σχέσεων με την Τουρκία και την παραβατικότητα της Άγκυρας στη Μεσόγειο. Αλλά η «περίπτωση» του Ερντογάν προκάλεσε και προβλήματα «συνεννόησης» όλης της Ευρώπης με αυτόν. Και τούτο, οφείλεται στο γεγονός ότι απέναντι στην καλά μελετημένη «ευρωπαϊκή» στρατηγική της νεο-οθωμανικής Τουρκίας, οι φλύαρες κεφαλές της ωχρής Ευρωπαϊκής Ένωσης βρέθηκαν να μη διαθέτουν κοινή αντίληψη για κοινή εξωτερική πολιτική και ασφάλεια. Έτσι, σήμερα, ο ύπατος εκπρόσωπος της Ε.Ε. για την εξωτερική πολιτική είναι εκ των πραγμάτων ένα «καρτούν», αφού το καλοπληρωμένο αξίωμά του πολιτικά δεν σημαίνει τίποτα. Άλλοι είναι αυτοί που σκέφτονται «στρατηγικά» αυθαιρέτως, για λογαριασμό του ο καθένας, στην Ε.Ε. Ούτε η ενδόξου παρελθόντος Κομισιόν έχει πλέον κανέναν κεντρικό θεσμικό ρόλο στην Ένωση. Είναι χαρακτηριστικό, μάλιστα, ότι η «ηγέτις» της Ε.Ε., Γερμανία, της κυρίας Μέρκελ, δεν έχει ποτέ παρουσιάσει κανένα στρατηγικό σχέδιο για την Ευρώπη. Και «ηγεμονεύει» μόνο με το χοντρό πορτοφόλι της. Οι Γερμανοί έχουν να δουν μια ηγεσία τους με σοβαρή στρατηγική αντίληψη για την Ευρώπη από τα χρόνια του Βίλι Μπραντ και του Χέλμουτ Σμιτ.

Παρ’ ότι η Ε.Ε. είναι προ πολλού αντιμέτωπη με το πρόβλημα της πίεσής της από το Ισλάμ με κεντρικό αγωγό του την Τουρκία, που επιχειρεί να «περικυκλώσει» στρατιωτικά τον ευρωπαϊκό νότο και να ανοίγει αναίμακτα δρόμους προς το κέντρο της, το προσωπικό που συντηρεί το πολιτικά γερασμένο οικοδόμημα της Ε.Ε. προσπαθεί σπασμωδικά να «συνεννοηθεί» με τον Ερντογάν. Οι τύποις ηγέτες της Ε.Ε. και οι γύρω φίλοι τους εταίροι αντιμετωπίζουν την «περίπτωση Ερντογάν» με μπερδεμένες τις σκέψεις τους:

Η Τουρκία είναι μια χώρα σύμμαχός τους στο ΝΑΤΟ, άρα και στρατιωτικός εταίρος των Ευρωπαίων. Αλλά η Τουρκία του Ερντογάν δεν παίρνει πολύ στα σοβαρά τη συμμετοχή της στη Συμμαχία, συνεργάζεται με τη μεγάλη αντί-παλο του ΝΑΤΟ, τη Ρωσία, στην Εγγύς Ανατολή, τώρα και στη Λιβύη, αγοράζει από τη Μόσχα εξελιγμένα οπλικά συστήματα, εξοργίζοντας τις αμερικανικές ελίτ και τη διπλωματία των ΗΠΑ, αλλά διατηρεί και καλές «προσωπικές» σχέσεις με τον «εκκεντρικό» πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ. Αυτή η Τουρκία βρίσκεται σε οξεία αντιπαράθεση με μια μεγάλη Ευρωπαία «σταρ», τη Γαλλία, και στέκει απέναντι στην Ε.Ε., απειλώντας ευθέως με πόλεμο δύο κράτη-μέλη της και εκβιάζει τη ζαλισμένη και πολιτικά ατάλαντη εμπόρισσα, κ. Μέρκελ, με το Μεταναστευτικό και τα εκατομμύρια μουσουλμάνων ψηφοφόρων της Γερμανίας, η οποία έχει ψυχρές σχέσεις με τις ΗΠΑ και δεν θέλει να έρθει ποτέ σε ρήξη με τη Ρωσία... Απίστευτο το μπέρδεμα στα ρετιρέ της γηραιάς Ε.Ε.!

Τώρα, η Ευρώπη πληρώνει ακριβά την πολιτική μυωπία της, που την εμπόδισε να κατανοήσει το τεράστιο πρόβλημα που θα της δημιουργούσε ο ασυλλόγιστος μακρύς «έρωτάς» της με τη «μεγάλη αγορά» της Τουρκίας. Οι Ευρωπαίοι της Ε.Ε., στα τέλη της δεκαετίας ’90 έπεισαν την Αθήνα ότι άξιζε τον κόπο να σκεφθεί διαφορετικά για την Άγκυρα. Και έδωσαν έναν δήθεν γεωστρατηγικό χαρακτήρα στις «νέες» σχέσεις τους με την πολιτικά «καθυστερημένη» σύμμαχο της Δύσης, τη ΝΑΤΟϊκή Τουρκία. Όμως, αυτή είχε δικούς της στρατηγικούς στόχους, ενώ η «παρδαλή» Ευρώπη, που είχε ενταφιάσει μετά το 1990 την υπόθεση της «ολοκλήρωσής» της, δεν διέθετε καμία δική της στρατηγική αντίληψη για τον εαυτό της και για τη «γεωγραφία» που την περιέβαλε.

Η μόνη και τελευταία θλιβερή «στρατηγική» της ήταν η ικανοποίηση της οικονομικής βουλιμίας της Γερμανίας, που οδήγησε το 1992 στο σφαγείο του διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας. Έτσι, δεν μπορούν σήμερα να ομιλούν περί δικαίου και πολιτικής ηθικής οι Ευρωπαίοι στον μεγαλομανή Ερντογάν, που πολιτεύεται με υψωμένη τη σουλτανική χατζάρα του. Μόνο να παζαρεύουν μαζί του μπορούν. Δυστυχώς για την Ελλάδα.