Δεν υφίσταται νέος ή παλαιός πατριωτισμός, παρά μόνο στο μυαλό εκείνων που με πολιτική επιλογή τους επιδίωξαν κατά καιρούς να εμφανίζουν τον πατριωτισμό ως έννοια ανήκουσα σε «παλιό» και «ξεπερασμένο» ιστορικό υλικό, που δήθεν χρειάζεται «διόρθωση» διότι εμποδίζει την «πρόοδο», όπως αυτοί την ορίζουν. Είχε ένα λόγο,λοιπόν, η αρθρογράφος των «Παπαπολιτικών», Ζέζα Ζήκου, να ενοχληθεί προ ημερών από την αναφορά του όρου «νέος πατριωτισμός» σε πρόσφατη δήλωση της Προέδρου τη Δημοκρατίας , Κατερίνας Σακελλαροπούλου. Υποθέτουμε, ότι ο λογογράφος της Προέδρου με τον όρο «νέος πατριωτισμός» μπερδεύτηκε στη σκέψη του με την ανάγκη διαμόρφωσης μίας νέας συλλογικής συνείδησης, στους δύσκολους καιρούς μας . Η μνήμη του τον έστειλε βιαστικά σ ένα παρελθόντα πολιτικό χρόνο, δύο δεκαετίες πίσω. Όμως, τίποτε το «νέο» ή «παλαιό», βεβαίως, δεν μπορεί να υπάρχει στον πατριωτισμό. Και ειδικότερα, στη σημερινή μεγάλη περιπέτεια που ζει η χώρα, τέτοιοι διαχωρισμοί δεν έχουν νόημα και σίγουρα δεν προσφέρονται για την ενδυνάμωση ενός πολιτικού μηνύματος προς τους Έλληνες πολίτες.

Η παράδοση, αυτό δηλαδή που μας παραδίδει η Ιστορία, είναι ζωντανό υλικό, είναι αποτυπωμένη στο παρόν, τα χαρακτηριστικά του οποίου και ορίζει .Οι κοινές επιδιώξεις που μπορεί να έχει μία σύγχρονη πολιτική κοινωνία δεν είναι δυνατόν να την αποκόψουν από την Ιστορία της με πολιτικές αποφάσεις και «εντολές» ,οι οποίες ορίζουν τον «νέο» ,άρα και τον «παλαιό», πατριωτισμό . Οσοι το επιχείρησαν, προ ολίγων ετών, υπέστησαν μία δεινή ήττα, πολιτική και επιστημονική ,για τον απλό λόγο ότι έπεσαν σ’ ένα αντικειμενικό λάθος. Νόμισαν, ότι ως φορείς ενός κοσμοπολίτικου ευρωπαϊκού διεθνισμού θα πρέπει με «άνωθεν» καλλιεργούμενες επινοήσεις «σύγχρονων»απόψεων περί προόδου, να «διορθώσουν» τη Νεοελληνική Ιστορία.

Επιστημονικά παιδαριώδεις οι απόψεις τους, εξαερώθηκαν σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, παρ’ ότι ενισχύθηκαν για ένα διάστημα από εγχώρια πολιτικά κέντρα. Βέβαια, διατηρείται ακόμα στην Αθήνα ένας μικρός «πυρήνας» αυτών των «διορθωτών» της Νεοελληνικής Ιστορίας. Αλλά η ίδια η Ιστορία έχει τόση δύναμη και τόσο έντονη παρουσία στο παρόν και τόσες είναι οι θετικές επιρροές της στις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου, ώστε να προσπερνά εύκολα τους κάθε είδους «διεθνιστές»,εκ δεξιών και εξ’ αριστερών εμφανιζόμενου. Αλλωστε, το πολίτευμα μας, το οποίο έχει τις ρίζες του στο ελεύθερο πνεύμα εκείνων των πατριωτών, που συνέταξαν τα κείμενα των πρώτων Εθνοσυνελεύσεων της Επανάστασης, δεν υπαγορεύει τη διάρκεια ζωής σε καμία άποψη. Γέννημα της Νεοελληνικής Ιστορίας είναι η Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία μας. Στους κόλπους αυτής της Δημοκρατίας ανοίγουμε τώρα τα βιβλία της 200χρονης Ιστορίας μας, για να την μελετήσουμε πάλι ,να την κατανοήσουμε, για να σταθούμε με ειλικρίνεια μπροστά στις πηγές φωτός και στο ζόφο της εποχής μας . Είτε το θέλουμε, είτε όχι, επωμιζόμαστε, όλοι οι Ελληνες ,το φορτίο που έχει βάλει στην πλάτης μας η δυο αιώνων Νεοελληνική Ιστορία μας, που είναι μία και αδιάσπαστη, που μας ορίζει μία εθνική συνείδηση και δεν χωρίζει σε δύο είδη τον πατριωτισμό.