Tο 1977, Γεώργιος Μαύρος, ηγέτης τότε του Κέντρου, μη έχοντας αντιληφθεί τη δυναμική που ανέπτυσσε στην κοινωνία το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, δεν ανέλυσε σωστά τα νέα δεδομένα και ήρθε τρίτος στις εκλογές, με χαμηλό ποσοστό, περί το 11%. Στη συνέχεια, ανάμεσα στην ισχυρή Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Καραμανλή και στο ανερχόμενο ΠΑΣΟΚ, το Κέντρο «λεηλατήθηκε» από τις δύο αυτές δυνάμεις και αφανίστηκε τελικώς υπό την ηγεσία ενός βετεράνου κεντρώου πολιτικού, του έντιμου Ιωάννη Ζίγδη, το 1981. Το Κέντρο εξέπνευσε. Η ζωή της κραταιάς κάποτε Ενώσεως Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου είχε φτάσει στο τέλος της. Διότι στην πολιτική έρχονται, κάποτε, καιροί που ένα κόμμα, παρά το ένδοξο παρελθόν του, δεν έχει να προτείνει κάτι το ενδιαφέρον στην κοινωνία και οι μικρές δυνάμεις του, παρασυρμένες απ’ την ορμή δυναμικών πολιτικών αντιπάλων, ανατρέπονται. Και τότε τα «φουσάτα» των ισχυρών παρατάξεων διασπούν και τις τελευταίες αραιωμένες γραμμές του.

Το ΠΑΣΟΚ, με υψωμένο το λάβαρο του Κινήματος Αλλαγής, πήρε στις εκλογές ένα φτωχό 8%, το οποίο η ηγεσία του υποδέχθηκε με χαμόγελα, προφανώς επειδή είχε φοβηθεί τα πολύ χειρότερα στις 7 Ιουλίου το πρωί. Ομως, επί της ουσίας, το κόμμα της κυρίας Γεννηματά είναι πλέον μόνον ό,τι απομένει σήμερα απ’ τα παλιά ρητορικά υλικά του ηλικιωμένου ΠΑΣΟΚ. Και χαρακτηριστικό της παρακμής του είναι ότι στη βιτρίνα του εκθέτει πορτρέτα ηττημένων πολιτικών του ως... πολιτικό κεφάλαιό του. Αυτό το άνευρο ΚΙΝ.ΑΛ., που σκορπά μελαγχολία στους νοσταλγούς του Κινήματος του Ανδρέα και θλίψη σε εκείνους τους σοσιαλδημοκράτες που προσπάθησαν τα τελευταία χρόνια να οργανώσουν μια νέα Κεντροαριστερά, δεν είναι σε θέση να «ανασυγκροτήσει» τίποτε. Το κόμμα αυτό δεν έχει τίποτε να πει στους «προοδευτικούς» ψηφοφόρους πολίτες της χώρας. Με τη «λογική» της κυρίας Γεννηματά και της παλαιοκομματικής παρέας της, το βαμμένο με χρώμα KIN.AΛ. ΠΑΣΟΚ βαδίζει προς τον πολιτικό θάνατό του. Οι μετριοπαθείς «κεντρώοι» πολίτες απ’ τα μεσαία αστικά στρώματα δεν έχουν λόγο να μην οδηγούνται στον δρόμο μιας «ενσωμάτωσής» τους προς τη σημερινή Κεντροδεξιά (άλλωστε, «συγγενική» με τις αντιλήψεις των «εκσυγχρονιστών» του ΠΑΣΟΚ). Οι δε αριστερόστροφοι μικροαστοί της «Αριστεράς» του ΠΑΣΟΚ βρίσκουν απολύτως φυσιολογική τη συμπόρευσή τους με τον ΣΥΡΙΖΑ. Τι μένει στο κόμμα της κυρίας Γεννηματά ;

Υπάρχει, είναι η αλήθεια, στο ΚΙΝ. ΑΛ. ένας μικρός αριθμός στελεχών που, πιεσμένοι ασφυκτικά απ’ τις παιδαριώδεις «αντιλήψεις» της ηγεσίας, προσπαθούν να υπερασπισθούν την κοινή λογική: Προτείνουν τη σοβαρή μελέτη και ανάλυση της καθοδικής πορείας του κόμματος, αφού έως τώρα «όλες οι γραμμές του «στραβωθήκαν και αποτύχαν», κατά τον στίχο του Διονύση Σαββόπουλου. Η συνέχεια θα δείξει: Είτε θα προκύψει από εσωτερικές διεργασίες του χώρου ΠΑΣΟΚ ένα σύγχρονο πολιτικό κόμμα, ικανό να συγκεντρώνει γύρω του δημιουργικές αστικές δυνάμεις στ’ «αριστερά» της συντηρητικής Κεντροδεξιάς, είτε όλος ο λεγόμενος «κεντροαριστερός» χώρος θα καλυφθεί από έναν «ανανεωμένο» ΣΥΡΙΖΑ. Στον αστικό πολιτικό χώρο, το ΠΑΣΟΚ θα αφήσει πίσω του μόνο μία τρύπα.

Δεν θα είναι παράξενο αυτό. Εχει συμβεί και κατά το παρελθόν να σβήνουν απ’ τον πολιτικό χάρτη κόμματα με μεγάλη ιστορία μεταπολεμικά. Δεν υπάρχει σήμερα το Κόμμα των Φιλελευθέρων που ίδρυσε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, δεν υπάρχει η ΕΠΕΚ του Νικόλαου Πλαστήρα, η Ενωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου, το Κόμμα Προοδευτικών του Σπύρου Μαρκεζίνη, η ΕΔΑ, ούτε το ΚΚΕ Εσωτερικού του Λεωνίδα Κύρκου. Το σημερινό ΠΑΣΟΚ δεν θέλει πολύ για να προστεθεί κι αυτό στη λίστα των «εξαφανισθέντων» που σκεπάζει το χώμα της πολιτικής ιστορίας του τόπου. Εκτός και αν, έστω την τελευταία στιγμή, καταφέρει να πει, με μια άλλη ηγεσία, κάτι το πολιτικά ενδιαφέρον, πέρα απ’ τα όσα «διδάσκουν» σήμερα οι μεταρρυθμιστές της Νέας Δημοκρατίας και ο ΣΥΡΙΖΑ της μικροαστικής «Ριζοσπαστικής Αριστεράς».