Καθώς άνοιξαν τα στόματα το ένα μετά το άλλο, με το θάρρος που έδωσε σε παθούσες και παθόιντες, η αποκάλυψη της Μπεκατώρου, συγχρόνως αναδύθηκε στην επιφάνεια ένα θλιβερό όσο και νοσηρό κοινωνικό φαινόμενο, που, ανεξαρτητως των νομικών διαστάσεων, αποκαλύπτει την ψυχική νοσηρότητα των δραστών τέτοιων φαινομένων.

Η ψυχική νοσηρότητα επιβεβαιώνεται από την εκμετάλλευση της σωματικής ρώμης ή της επαγγελματικής ισχύος σπό ορισμένους σε βάρος των περισσότερο αδυνάμων. Συγχρόνως αποκαλύπτεται και η δειλία τους ως στοιχείο της προσωπικότητά τους, καθώς δεν επιλέγουν μία επί ίσοις όροις αντιμετώπιση του θύματός τους, αλλά την νοσηρή εκμετάλλευση της όποιας προσωρινής ισχύος διαθέτουν.

Είναι παραπλανητική η επιχειρηματολογία ότι όσα αποκαλύπτονται τώρα το σωστό θα ήταν να είχαν αποκαλυφθεί τον καιρό της τέλεσής τους. Είναι δε παραπλανητική γιατί αποβλέπει στην συγκάλυψη, στην αθώωση των ενόχων και και στην ακύρωση ουσιαστικώς μιας βδελυρής όσο και άνανδρης πράξης. Διότι σε τελευταία ανάλυση αν καταδικάζουμε την εκμετάλλευση της ισχύος κάποιων, δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε την αδυναμία των θυμάτων, την οποία εκμεταλλεύτηκαν οι δράστες. Αδυναμία που αποτέλεσε και το πρόσφορο έδαφος για την εκμετάλλευσή τους. Και που ανάγκασε τα θυματα να παρατείνουν την σιωπή τους.

Πέραν πάσης κύρωσης από τις νομικές επιπτώσεις που συνεπάγονται οι πράξεις απου αποκαλύφθηκαν, η μεγαλυτερη κύρωση πρέπει να είναι η αποστροφή, προς τα πρόσωπα που έδρασαν κατά τον άνανδρο αυτό τρόπο, της ίδιας της κοινωνίας. Δεν φτάνει να είναι δακτυλοδεικτούμενοι οι δράστες. Πρέπει να απομονωθούν και στους επαγγελματικούς χώρους από τους οποίους προέρχονται. Διότι την εγκληματική ή απάνθρωπη συμεπριφορά τους θα την επαναλάβουν, Είναι ίδιον του χαρακτήρος τους.