Συνηθίζεται να λέμε ότι οι νέοι είναι πρωτοπόροι. Ενδεχομένως επειδή κι εμείς οι μεγαλύτεροι θέλουμε να τους κολακεύσουμε, ίσως διότι και μία τάση υπερ των νέων δείχνει την προοδευτικότητά μας.

Πρωτοπόρος βεβαίως είναι αυτός που αυτενεργεί με βάση σωστές αρχές και πεποιθήσεις και όχι αυτός ο οποίος δέχεται να χειραγωγηθεί. Έτσι λοιπόν βλέπουμε εδώ και αρκετά χρόνια –δηλαδή από τότε που μπήκε στα σχολεία και ο κομματισμός υπό τον μανδύα του μαθητικού συνδικαλισμού- συγκεκριμένες κομματικές παρατάξεις να χρησιμοποιούν και τους μαθητές προκειμένου να δημιουργήσουν την εντύπωση μιας καθολικής κοινωνικής αντίδρασης σε κυβερνητικές πολιτικές.

Οι καταλήψεις των σχολείων είναι μία, συνήθης πλέον, εκδήλωση των χειραγωγήσεων αυτών, καθώς οι έφηβοι είναι αρκούντως ευεπίφοροι σε πρωτοβουλίες που έχουν ως αποτέλεσμα την αποχή από τα ανιαρά μαθήματα. Είναι ένα είδος νομιμοποιημένης κοπάνας.

Το τελικό αποτέλεσμα βεβαίως, ειδικώς όταν η αποχή αυτή παρατείνεται, δεν είναι μόνο ο άπλετος –έστω και προσωρινός- χρόνος για χαβαλέ. Είναι και η αποχή από την γνώση και η προσαρμογή στην ελλιπή γνώση. Διότι κάθε διακοπή σημαίνει και αναβολή σπουδών με ό, τι συνέπειες αυτό μπορεί να έχει στον επιβαλλόμενο ειρμό για την αφομοίωση της γνώσης.

Ορθώς οι καταληψίες θα αντιμετωπίζουν την ποινή των απουσιών. Αλλά επιπροσθέτως όλοι οι παράγοντες του σχολείου,μαθητές εκπαιδευτικοί αλλά και γονείς οφείλουν να γνωρίζουν ότι όταν σε περιόδους αναγκαστικής απομόνωσης και αποστάσεων, για λόγους προστασίας της δημόσιας υγείας, δυσχεραίνεται η ομαλή λειτουργία του σχολείου, γίνεται ακόμη δυσκολότερη η μάθηση και η αφομοίωση των αναγκαίων γνώσεων για το επόμενο βήμα των αυριανών πολιτών. Πλημμελούς εκπαίδευσης πολίτες δεν μπορούν να «συντηρήσουν» ένα κράτος και να συμβάλουν στην διάρκεια ενός έθνους.