Με αφορμή μία κατά λάθος αναφορά ως «ιστορικής» -σε κοινό ελληνοαμερικανικό κείμενο μετά τις συνομιλίες του Πομπέο στην χώρα μας της Συμφωνίας των Πρεσπών- ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ επεχείρησαν να προβάλουν υποχώρηση τάχα της πάγιας θέσης της ΝΔ για το Σκοπιανό και αναγνώριση ως σπουδαίας της Συμφωνίας αυτής. Βεβαίως το «ιστορική» -που σε τελευταία ανάλυση μπορεί να της αποδοθεί και η έννοια της κατάληξης σε συμφωνία μετά από χρόνια άκαρπων συνομιλιών- απαλείφθηκε. Κάτι όμως που δεν απαλείφεται από την ιστορική μνήμη είναι η σύγκριση μεταξύ της ανύπαρκτης αντίστασης του κ.Τσίπρα στις εξωτερικές πιέσεις για να συμφωνήσει με τα Σκόπια και της σθεναρής αντίστασης του Κυριάκου Μητσοτάκη στην Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών, σε σχέδιο συμπερασμάτων που δεν αναφέρονταν διόλου σε κυρώσεις στην Τουρκία για την συνεχή επιθετικότητά της.

Είναι προφανής από την σχετική σύγκριση, πρώτον ποίου η βούληση για την προάσπιση των εθνικών συμφερόντων ήταν άκαμπτη και επίμονη και ποιός δεν είχε καμμία βούληση αντίστασης δεδομένου άλλωστε ότι καθ’ όλο το διάστημα της διακυβέρνησής του –και αναφερόμαστε στον κ. Τσίπρα εκλιπαρούσε τους ξένους και υπέκυπτε σε όσα του υπαγόρευαν.Κυριολεκτικώς στα τέσσερα...

Ο λαός έχει ήδη βγάλει τα συμπεράσματά του. Ο κ. Τσίπρας αποδείχθηκε επικίνδυνος όχι μόνο στα εσωτερικά ζητήματα αλλά και σε όσα άπτονται της εθνικής αξιοπρέπειας.