Δεν εκπλήσσει η συνεχής μετάλλαξη Τσίπρα, ο οποίος υπό το άγχος του πρωταγωνιστικού ρόλου του κόμματός του στην πολιτική σκηνή, ακολουθεί την τακτική του χαμαιλέοντος. Τον ξενίζει η υποστήριξη της Γαλλίας στην Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι η χώρα αυτή είναι η μόνη στην ΕΕ που με τόσο σαφή και αποτελεσματικό τρόπο ταχθηκε στο πλευρό της χώρας μας, στέλνοντας συγχρόνως καθαρά μηνύματα στην Τουρκία. Τον ξενίζει η στήριξη διότι λέει ότι αυτό γίνεται με ανταλλάγματα τις ελληνικές προμήθειες, την στιγμή που η κυβέρνηση σπεύδει να ενισχύσει τις Ένοπλες Δυνάμεις, κάτι που απέφυγε να κάνει στην δική του θητεία ο κ. Τσίπρας. Και σε τελευταία ανάλυση προσφέρθηκε να ταχθεί στο πλευρό μας κάποια άλλη ισχυρή χώρα ώστε να προμηθευόμαστε από αυτήν –κατά την λογική Τσίπρα- αμυντικό υλικό;

Ταυτιζόμενος ο κ. Τσίπρας με την ρητορική Ερντογάν δεν αποδυναμώνει το αρραγές μέτωπο που υπάρχει στην χώρα, καθώς σημασία έχει όχι αν συντάσσεται με την κυβέρνηση το κόμμα του αλλά το συντριπτικά μεγάλο ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας που συντάσσεται στο πρόβλημα της Τουρκίας με την κυβέρνηση. Προφανώς ο κ. Τσίπρας ε΄χει επιλέξει να είναι ουραγός και στα εθνικά θέματα.