*Aπαραίτητες διευκρινίσεις για τον τίτλο: «Αλέξιε» γιατί αυτό είναι το βαφτιστικό του όνομα και το marketing να τον λένε όλοι Αλέξη, είναι μία αντιγραφή του Παπανδρέου που τον φώναζαν όλοι Ανδρέα. «Κόπι πάστε» γιατί είναι η αγαπημένη μου φράση από τα άπαντα του Παύλου Πολάκη. «Γιωργάκη» γιατί ο Παπανδρέου ήταν Γιωργάκης, δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση. Πάμε τώρα στα ουσιώδη

Η ομηρική Ιθάκη ήταν η τελευταία λύση που είχε το επιτελείο του πρωθυπουργού για το επετειακό διάγγελμα του Αλέξη Τσίπρα την πρώτη μέρα μετά το τέλος του προγράμματος. Η ιδέα της Πνύκας εγκαταλείφθηκε νωρίς και το Καστελόριζο ματαιώθηκε λόγω των πυρκαγιών στο Μάτι, όπως ματαιώθηκαν και τα υπόλοιπα πανηγύρια. Πάλι καλά που έδειξαν και λίγο σεβασμό και δεν βγήκε κανένας αναπληρωτής υπουργός να πει ότι οι νεκροί «θόλωσαν» τη γιορτή για το τέλος των Μνημονίων.

Η Ιθάκη εκτός από τα γαλαζοπράσινα νερά και τον ποιοτικό τουρισμό είναι γνωστή παγκοσμίως από τον Οδυσσέα και την Οδύσσεια, το έπος του Ομήρου για τον μυθικό βασιλιά που πέρασε μία σειρά από δοκιμασίες για να γυρίσει σπίτι του, μετά την πολιορκία και την άλωση της Τροίας.

Φοβερός παραλληλισμός το ταξίδι του Οδυσσέα με τις δυσκολίες, τον νόστο για τη γυναίκα του και όλα τα μηνύματα που ενυπάρχουν στο ομηρικό έπος, με την πορεία της Ελλάδας από το 2010 όταν μπήκε στα Μνημόνια μέχρι σήμερα που είναι η πρώτη μέρα εκτός προγράμματος. Όντως ωραία ιδέα για μία ομιλία που θα την δουν όλοι οι ηγέτες παγκοσμίως και αν δεν ξέρουν την ιστορία του Οδυσσέα, ίσως μπουν στον κόπο να τη μάθουν.

Την πρόλαβε άλλος όμως κι όχι στην Ιθάκη, αλλά στο Καστελόριζο. Ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου το 2010 όταν ανακοίνωνε την προσφυγή της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης για χρηματοδότηση.

«Βρισκόμαστε σε μια δύσκολη πορεία, μια νέα Οδύσσεια για τον Ελληνισμό. Όμως, πλέον, ξέρουμε το δρόμο για την Ιθάκη και έχουμε χαρτογραφήσει τα νερά. Μπροστά μας έχουμε ένα ταξίδι με απαιτήσεις από όλους μας, αλλά με μια νέα συλλογική συνείδηση και κοινή προσπάθεια θα φθάσουμε εκεί ασφαλείς, πιο σίγουροι, πιο δίκαιοι, πιο περήφανοι» έλεγε τότε ο Γιώργος Παπανδρέου. Έκανε λόγο ακόμα για «σκάφος έτοιμο να βυθιστεί» και «απάνεμο λιμάνι που θα μας επιτρέψει να ξαναχτίσουμε το σκάφος μας με γερά και αξιόπιστα υλικά». Ο τότε πρωθυπουργός με κοστούμι και γραβάτα μιλούσε με φόντο το ακριτικό νησί, καΐκια να αρμενίζουν, πουλιά να κελαηδούν και πλοία να κορνάρουν.

Οκτώ χρόνια μετά ο Αλέξης Τσίπρας, χωρίς σακάκι –για να μην σκάσει από τη ζέστη-, χωρίς γραβάτα φυσικά –ήταν για μία εμφάνιση, αυτή του χρέους-, ανέβηκε σε ένα αλώνι στη θέση Κάστρο, σε αποκλεισμένη περιοχή μακριά από το κέντρο του νησιού, με τη δικαιολογία να είναι ότι ήθελε στο φόντο το λιμάνι. Και τι μας είπε με τον ήλιο ντάλα και υπό τους ήχους των τζιτζικιών;

Το απόλυτο τίποτα σε μία ομιλία που είχε ως κεντρική ιδέα το ομηρικό έπος, με αναφορές σε «μνηστήρες», «Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες». Πήραν μία παράγραφο από την ομιλία του Γιώργου Παπανδρέου και την ανέπτυξαν σε ομιλία μαζί με μπόλικες ναυτικές αναφορές για καπετάνιο, πλήρωμα, αμπάρι, τιμόνι, κύματα και λιμάνι. Όλα αυτά έντυναν το κατηγορητήριο για το τι έκαναν οι προηγούμενοι, για τις κλασικές αναφορές για τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Από τα οκτώ χρόνια μετρούσαν μόνο τα πέντε.

Καμία διάθεση αυτοκριτικής, καμία αναγνώριση λαθών, ακόμα και τώρα ούτε μία συγγνώμη –έστω και έμμεση- για όσα έγιναν πριν έναν περίπου μήνα στην Ανατολική Αττική. Όλα καλώς καμωμένα.

Μία ομιλία ξύλινη που δείχνει ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει χάσει πλέον το μεγάλο του ατού που ήταν η ομιλία και έχει αρχίσει να επαναλαμβάνεται.

Αλέξιε, τελικά και λογογράφο να αλλάξεις, μετράς αντίστροφα.