Δεν θα ασχοληθώ καθόλου µε την ουσία της συµφωνίας που παρουσίασε στις αρχές της εβδοµάδας στον ελληνικό λαό ο νεοκοµµουνιστής πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας.

Γι’ αυτήν και όσους πρωταγωνίστησαν για να επιτευχθεί είµαι βέβαιος ότι θα ασχοληθούν εκτενώς και µε επιστηµονική επάρκεια οι ιστορικοί του µέλλοντος. Οι επόµενες γενιές θα διαβάσουν αν έπραξαν εθνικώς ορθά οι κύριοι Τσίπρας και Καµµένος. Αυτό που, κατά την άποψή µου, προέχει και επ’ αυτού οφείλουν οι πάντες να αντιδράσουν είναι η επιχειρούµενη συνταγµατική εκτροπή.

Ας πάρουµε τα πράγµατα από την αρχή. Αν δεν µε απατά η µνήµη µου, το πρωί της Τρίτης ο πρόεδρος των ΑΝ.ΕΛ. και εν ενεργεία υπουργός Αµυνας, Πάνος Καµµένος, παραχώρησε (έκτακτη) συνέντευξη Τύπου, για να µας ενηµερώσει ότι διαφωνεί µε οποιαδήποτε συµφωνία θα περιέχει τον όρο «Μακεδονία», σε σχέση µε την ονοµασία των Σκοπίων.

Ο κυβερνητικός εταίρος, εκείνος που στηρίζει την κυβέρνηση για να διαθέτει τη δεδηλωµένη, απέρριπτε δηµοσίως τη συµφωνία που µόλις είχε συνάψει µε τον Σκοπιανό οµόλογό του ο κ. Τσίπρας, υποθέτω ως πρωθυπουργός και όχι ως πρόεδρος του Συνασπισµού της Αριστεράς και της Προόδου.

Λίγες ώρες αργότερα (σ.σ.: από τη συνέντευξη Καµµένου) υπήρξε επίσηµη κυβερνητική -και όχι κοµµατική- ανακοίνωση, µε την οποία γινόταν γνωστό ότι επήλθε συµφωνία ανάµεσα στους Τσίπρα και Ζάεφ, η οποία ωστόσο παραβίαζε την «κόκκινη γραµµή» που είχε θέσει το πρωί της ίδιας ηµέρας ο αρχηγός του ενός εκ των δύο κοµµάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Παρ’ όλα αυτά, όλα εξακολουθούσαν να κυλούν µε φυσιολογικούς ρυθµούς στη χώρα, χωρίς κανείς να θέτει θέµα συνταγµατικής τάξης. Απεναντίας, το απόγευµα της Τρίτης ο κ. Τσίπρας προσήλθε στο Προεδρικό Μέγαρο προκειµένου να ενηµερώσει -ως ώφειλε- τον ανώτατο πολιτειακό άρχοντα για το περιεχόµενο της συµφωνίας µε τα Σκόπια. Εκπληκτοι παρακολουθήσαµε τον κ. Προκόπη Παυλόπουλο, χαµογελαστό, να νοµιµοποιεί µια εθνική συµφωνία, µε την οποία είχε διαφωνήσει δηµοσίως ο κυβερνητικός εταίρος του κ. Τσίπρα. Μια ερώτηση θα ήταν αρκετή για να µείνει στην Ιστορία ο σηµερινός Πρόεδρος. «∆ιαθέτετε κοινοβουλευτική πλειοψηφία;». Και αυτό γιατί είχε προηγηθεί η δηµόσια τοποθέτηση Καµµένου.

Μπροστά σε αυτήν την εθνική αυθαιρεσία Τσίπρα, ο συνταγµατολόγος Πρόεδρος της ∆ηµοκρατίας όφειλε να αντιδράσει. Γιατί δεν νοµίζω να υπάρχει µεγαλύτερη αυθαιρεσία από το να διαπραγµατεύεται ένας πρωθυπουργός µια εθνική συµφωνία µε ένα τρίτο κράτος, ενώ ξέρει ότι µε τον πυρήνα της διαπραγµάτευσης που κάνει διαφωνεί ο κυβερνητικός του εταίρος.

Με απλά λόγια, ο κ. Τσίπρας παρουσίασε µια συµφωνία ενώπιον του κ. Προκόπη Παυλόπουλου, η οποία έγινε ενώ ο κ. Καµµένος δηµοσίως είχε πει ότι δεν συµφωνεί µε το περιεχόµενό της. Αυτό λέγεται εκτροπή και µπροστά σε αυτή την πραξικοπηµατική πραγµατικότητα έπρεπε να υπάρξει αντίδραση από τον Πρόεδρο της ∆ηµοκρατίας. Θεσµική και πάντα στο πλαίσιο των αρµοδιοτήτων του. Αυτός άλλωστε είναι και ο ρόλος του Προέδρου. Να προστατεύει το Σύνταγµα, να επιβάλλει τη συνταγµατική τάξη, όταν παρατηρούνται φαινόµενα εκτροπών, και να θωρακίζει το κοινοβουλευτικό πολίτευµα. ∆υστυχώς, αντί της αντίδρασης, περίσσευαν τα χαµόγελα για µια συµφωνία που, όπως προκύπτει από τα γεγονότα, πέτυχε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Μια συµφωνία απόλυτα συµβατή µε όσα πιστεύουν όλα αυτά τα χρόνια οι ΣΥΡΙΖΑίοι.

Με αυτά που συζητούν στα Εξάρχεια, στα fora, στα αµφιθέατρα και στις πολύωρες κοµµατικές συνάξεις στην Κουµουνδούρου. Μακεδονία αποκαλούσαν τα Σκόπια, Μακεδονία τα αποκαλούν και τώρα. Στις ζωές τους δεν πρόκειται να αλλάξει απολύτως τίποτα. Απεναντίας, εκείνο που δυστυχώς έχει αλλάξει από το απόγευµα της Τρίτης είναι το γεγονός ότι ένας αρχηγός κόµµατος έχει τη δυνατότητα να διαπραγµατεύεται και να υπογράφει για λογαριασµό της χώρας, χωρίς να έχει την απαιτούµενη από το Σύνταγµα κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Είµαι βέβαιος ότι ο ιστορικός του µέλλοντος θα καταγράψει µε επάρκεια και τις παραλείψεις και τους εκτροχιασµούς και το πλατύ χαµόγελο του Προκόπη Παυλόπουλου, όπως έχει καταγράψει και το δάκρυ του Κωνσταντίνου Καραµανλή όταν µιλούσε για τη µία και µοναδική Μακεδονία. Ευτυχώς που η Ιστορία δεν κάνει εκπτώσεις, ούτε στα λάθη ούτε στους συµβιβασµούς ούτε στα µεγάλα «ναι» ούτε στα τεράστια «όχι». Παραµένει ασυµβίβαστη µπροστά στα γεγονότα και δείχνει αδιαλλαξία απέναντι στα πρόσωπα. Και κάτι τελευταίο: Ο κάθε θεσµός έχει τελικά το µπόι αυτού που τον εκπροσωπεί.