Τα όσα διαδραµατίζονται το τελευταίο διάστηµα σε νευραλγικούς τοµείς, που έχουν να κάνουν µε την ίδια τη λειτουργία της ∆ηµοκρατίας, είναι αλήθεια ότι προκαλούν έντονο προβληµατισµό σε πολίτες και πολιτικούς.

Το αίσθηµα που κυριαρχεί σε όλους τους τοµείς του δηµόσιου βίου είναι ότι η κυβέρνηση των νεοκοµµουνιστών του κ. Τσίπρα επιχειρεί µε αντιθεσµικές ενέργειες να ελέγξει ανεξάρτητους θεσµούς, µε απώτερο στόχο να παρατείνει την παραµονή της στην εξουσία.

Η συνταγµατικά κατοχυρωµένη διάκριση των εξουσιών αµφισβητείται ευθέως µε µια σειρά από ενέργειες και πράξεις που εκπορεύονται από το ίδιο το πρωθυπουργικό γραφείο.

Εν ενεργεία υπουργοί αµφισβητούν αποφάσεις ανώτατων δικαστικών, ενώ σε άλλες περιπτώσεις προσπαθούν να τις «καθοδηγήσουν». Με non papers που έχουν την έγκριση του κ. Τσίπρα καταδικάζονται αθώοι άνθρωποι, ενώ σε σχεδόν καθηµερινή βάση εκτελούνται «συµβόλαια δολοφονίας χαρακτήρων» όσων δεν είναι αρεστοί στο καθεστώς.

Σε νευραλγικές κρατικές υπηρεσίες καταγράφονται συµπεριφορές που παραπέµπουν σε περιόδους που η ∆ηµοκρατία δεν λειτουργούσε υπό απόλυτη ελευθερία. Εσχάτως, το ζητούµενο για τη µερίδα των κανονικών ανθρώπων, που δρουν, επιχειρούν και ζουν σε αυτή τη χώρα είναι να µη συνεχιστεί ο κανιβαλισµός των θεσµών, που ήδη έχει προκαλέσει πολλαπλά πλήγµατα στην ίδια τη λειτουργία της ∆ηµοκρατίας.

Από τη χώρα πέρασαν και µεγάλοι πολιτικοί άνδρες, που είτε άλλαξαν είτε προσπάθησαν να αλλάξουν τις τύχες των πολιτών. Υπήρξαν, όµως, και νοσηροί εγκέφαλοι, που, στην προσπάθειά τους να εγκαθιδρύσουν καθεστωτική νοοτροπία στη λειτουργία του πολιτεύµατος, έφτασαν µέχρι του σηµείου να το αµφισβητήσουν.

Για να αποκατασταθούν τα πλήγµατα που άφησαν οι καθεστωτικοί, πέρασαν χρόνια και σήµερα κανείς δεν θα ήθελε ο τόπος να εισέλθει, µε πρόσχηµα το «νέο» και το «αδιάβλητο», σε µια αντίστοιχη περιπέτεια. Επειδή, όµως, η πραγµατικότητα συγκλίνει προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση, µε τη ∆ηµοκρατία και τη λειτουργία των θεσµών να τίθενται υπό αµφισβήτηση, δεν είναι λίγες οι ψύχραιµες φωνές που πιστεύουν ότι ήρθε η ώρα να υψωθεί µια θεσµική ασπίδα απέναντι στις τρέλες των Τσιπροκαµµένων. Μπροστά στην απειλή της εκτροπής, η ευθύνη του Προέδρου της ∆ηµοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλου, είναι τεράστια.

Αποτελεί λοιπόν αναγκαιότητα απέναντι στις επόµενες γενιές η ανάληψη πρωτοβουλίας από την πλευρά του ανώτατου πολιτειακού άρχοντα. Και δεν ζητά κανείς να ρίξει τη λαοπρόβλητη κυβέρνηση των Τσίπρα Καµµένου. Αυτό θα το πράξει αργά ή γρήγορα ο κυρίαρχος ελληνικός λαός. Η ιστορική ευθύνη του επί χρόνια στενού συνεργάτη του Εθνάρχη Καραµανλή είναι, από τη στιγµή που διαβλέπει τον βιασµό των θεσµών, µε την όποια δυνατότητα του δίνει το Σύνταγµα, να αποτρέψει το επιχειρούµενο έγκληµα. Το οφείλει στο πολίτευµα και στα όσα έκανε ο Κωνσταντίνος Καραµανλής, προκειµένου η χώρα να λειτουργεί µε κανόνες.

Επειδή οι ηγέτες της από εδώ πλευράς δήλωναν πάντα παρόντες στα δηµοκρατικά προσκλητήρια, βάζοντας σε δεύτερη µοίρα τους τύπους, τα «µήπως» και τα «ίσως» και προτάσσοντας τα «πρέπει» και τα «όχι», νοµίζω ότι ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος δεν θα δειλιάσει απέναντι στους «εχθρούς» που απειλούν τη ∆ηµοκρατία.