Ολα αυτά τα χρόνια που ασχολούµαι µε το συγκεκριµένο επάγγελµα είχα την ευκαιρία να ζήσω και από την καλή και από την ανάποδη αρκετούς (δόξα τω Θεώ) πρωθυπουργούς κι άλλες τόσες κυβερνήσεις.

Σχεδόν όλες είχαν πάνω-κάτω τα ίδια χαρακτηριστικά, ανεξάρτητα από την ιδεολογική τους προέλευση.

Την εποµένη κιόλας των εκλογών, οι ίδιοι άνθρωποι που γυρνοβολούσαν από λαϊκή σε λαϊκή και από εκκλησία σε εκκλησία, για να αποσπάσουν έστω και µία ψήφο παραπάνω, άλλαζαν άρδην, λες και ήταν εντελώς διαφορετικά πρόσωπα. Με το «καληµέρα» έβαζαν ταµπέλες και ένας από τους πρωταρχικούς στόχους που έθεταν ήταν ο έλεγχος των ΜΜΕ.

Στον συγκεκριµένο πειρασµό µπήκαν όλοι. Ωστόσο, θα ήταν άδικο να µην οµολογήσω ότι, αν εξαιρέσει κανείς την αλαζονεία που επιδείκνυε τα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ ο πανίσχυρος τότε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Μένιος Κουτσόγιωργας, στην πορεία του χρόνου οι κυβερνώντες έριχναν νερό στο κρασί τους, συνειδητοποιώντας ότι κάποια στιγµή έρχεται το πλήρωµα του κυβερνητικού χρόνου. Λες και ένα αόρατο χέρι ερχόταν και έριχνε νερό στο µεθυστικό νέκταρ της εξουσίας.

Γεννηµένος τον Ιούλιο του ’74 (και µάλιστα στις 16), σε µια περίοδο που έκλεινε ένας «κατάµαυρος κύκλος» για τη ∆ηµοκρατία, δεν περίµενα ότι θα ερχόταν η στιγµή που θα βλέπαµε από µια δηµοκρατικά εκλεγµένη κυβέρνηση να εφαρµόζει πρακτικές µιας άλλης περιόδου, που κανείς δεν θέλει να θυµάται. Κι όµως, δυστυχώς, τα τελευταία τρία χρόνια αυτό που ζούµε παραπέµπει στις πιο «γκρίζες» σελίδες της Ιστορίας.

Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, γαντζωµένη στην εξουσία (που δύσκολα θα ξαναδεί), στον βωµό του νέου που έρχεται να «καθαρίσει» το παλιό, δεν διστάζει να παραβιάσει τον νόµο, να αµφισβητήσει τη συνταγµατικά κατοχυρωµένη διάκριση των εξουσιών, να χρησιµοποιήσει ως σερβιτόρους εισαγγελικούς λειτουργούς και να ρίξει λάσπη άνευ στοιχείων σε πολιτικούς αντιπάλους της.

Με την καθοδήγηση του κ. Αλέξη Τσίπρα, σχεδόν καθηµερινά διαδραµατίζονται γεγονότα τα οποία παραπέµπουν σε περιόδους που η ∆ηµοκρατία ήταν στον γύψο. Φυσικά, οι ίδιοι δεν πιστεύουν ότι κάνουν κάτι κακό, όπως και κανείς κυβερνητικός που «τσαλαβουτά» στους θεσµούς. Και δεν το πιστεύουν γιατί, µη έχοντας κυβερνητική εµπειρία, νοµίζουν ότι αυτό το συναρπαστικό ταξίδι, που ξεκίνησε τον Γενάρη του ’15, θα κρατήσει για πάντα.

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ο συνταγµατικός νοµοθέτης έχει µεριµνήσει κάθε τέσσερα χρόνια να επαναβεβαιώνεται η κρίση των πολιτών απέναντι στις νόµιµα εκλεγµένες κυβερνήσεις. Αυτό θα συµβεί αργά ή γρήγορα και µε την κυβέρνηση των Τσιπροκαµµένων. Κάποια στιγµή, είτε σε έξι µήνες είτε σε έναν χρόνο είτε σε ενάµιση, θα έρθει η ώρα της λαϊκής ετυµηγορίας.

Το µεγάλο λάθος τόσο για τον κ. Τσίπρα όσο και για τον συγκυβερνήτη του είναι ότι δείχνουν να µη σκέφτονται ότι στις ∆ηµοκρατίες υπάρχει εναλλαγή κυβερνήσεων, υπάρχει επόµενη ηµέρα.

Γι’ αυτή την ΕΠΟΜΕΝΗ δείχνουν να αδιαφορούν, πιστεύοντας προφανώς ότι δεν θα κληθούν στο ταµείο της Ιστορίας για να πληρώσουν για τις σκευωρίες, τα σκάνδαλα και όσα έχουν κάνει κατά τη διάρκεια της παραµονής τους στην εξουσία.

Αντιµετωπίζουν της εξουσία και τους θεσµούς όπως ο «Ρουβίκωνας» την επικαιρότητα. Και το κάνουν γιατί κατά βάθος πιστεύουν ότι δεν θα έρθει ΠΟΤΕ η επόµενη ηµέρα. ∆υστυχώς, για τον συνοµήλικό µου πρωθυπουργό, από το ’74 έρχεται ΠΑΝΤΑ, όσο και αν κατά βάθος δεν το επιθυµούν οι απερχόµενοι. Ετσι θα έρθει και για το σηµερινό καθεστώς, το οποίο είµαι σίγουρος ότι θα βρεθεί απολογούµενο σε µία από τις πολλές εξουσίες που θέλησε να ελέγξει: τη ∆ικαιοσύνη.

Οχι αυτήν που θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά την κανονική, που είναι τυφλή και δεν καταλαβαίνει ούτε από πρώην πρωθυπουργούς ούτε από υπουργούς. Με αυτή την πραγµατικότητα θα αναµετρηθεί το δίδυµο Τσίπρα Καµµένου, µετά την πτώση του καθεστώτος τους. Και τότε θα είναι µόνοι τους, παρέα µε τις σκευωρίες, τις παρεµβάσεις και τα πολιτικά τους εγκλήµατα.