Αυτές τις ημέρες, η κυβέρνηση Μητσοτάκη βρίσκεται μπροστά σε πολυεπίπεδες κρίσεις, τις οποίες καλείται να αντιμετωπίσει σε σύντομο χρονικό διάστημα και με τη μέγιστη δυνατή αποτελεσματικότητα.

Από τη μια, η νέα πραγματικότητα που διαμορφώνει η μετάλλαξη Δέλτα στο μέτωπο της πανδημίας και, από την άλλη, οι συνέπειες ενός αόρατου περιβαλλοντικού πολέμου, που έχει ως αποτέλεσμα τις αυξημένες θερμοκρασίες και τα πολλά πύρινα μέτωπα.

Παρακολουθώντας ακόμη και με καχυποψία κανείς τους κυβερνητικούς χειρισμούς, δεν μπορεί παρά να αποδεχτεί ότι μιλάμε για κανονικούς ανθρώπους, που διαχειρίζονται με ρεαλισμό και σοβαρότητα όλα τα προβλήματα που ανακύπτουν.

Για πρώτη φορά η χώρα διαθέτει μια κυβέρνηση που δείχνει να έχει σχέδιο και λογική σε ό,τι κάνει. Απλά πράγματα, που δεν γίνονταν κατά το παρελθόν και κόστιζαν πανάκριβα ακόμη και σε ανθρώπινες ζωές. Αυτό ακριβώς που έθεσε ως προτεραιότητα ο πρωθυπουργός.

Το αυτονόητο δηλαδή, που όμως κατά το πρόσφατο παρελθόν ετέθη σε δεύτερη μοίρα από την κυβέρνηση του κ. Τσίπρα. Το βασικό ωστόσο από τη διαχείριση των τελευταίων ημερών είναι ότι η χώρα διαθέτει έναν πρωθυπουργό που είναι πάνω στο πρόβλημα και συντονίζει κάθε κυβερνητική πρωτοβουλία. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν αποφεύγει να βρεθεί στα μέτωπα υπό τον φόβο της κοινωνικής αποδοκιμασίας.

Δεν φοβήθηκε να πάει στη Βαρυμπόμπη και στην Ηλεία τη στιγμή που υπήρχε λογική κοινωνική αγανάκτηση. Ηταν εκεί που έπρεπε. Ενας κανονικός πρωθυπουργός, που θέλει να δώσει λύσεις σε προβλήματα χωρίς να υπολογίζει το πολιτικό κόστος. Και την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση έδινε μια εθνική μάχη, απέναντι ήταν παραταγμένη η αντιπολίτευση της απόλυτης ανευθυνότητας και του καιροσκοπισμού.

Στα social media κυριαρχεί ο Πολακισμός, με κομματικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να χυδαιολογούν προσωπικά εναντίον του Μητσοτάκη και της οικογένειάς του.

Εν ενεργεία βουλευτές γράφουν ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι, μήπως και καταφέρουν εν μέσω θέρους να ευαισθητοποιήσουν ακόμη και τους φανατικούς του 3%. Και ένας Τσίπρας εξαφανισμένος από τα μέτωπα, που επενδύει πάνω στις στάχτες. Αυτές τις μέρες η σύγκριση των δύο πόλων του πολιτικού σκηνικού αναδεικνύει κατά κοινή παραδοχή νικητή την κυβέρνηση και τον Μητσοτάκη. Τους σοβαρούς και υπεύθυνους. Αυτούς που κοιτάζουν τους πολλούς και αδιαφορούν για τις κραυγές των λίγων. Πλέον, η κοινωνία έχει άποψη. Βλέπει και συγκρίνει. Καταλαβαίνει ότι, αν στη θέση των Χρυσοχοΐδη και Χαρδαλιά ήταν ο Τόσκας και η Γεροβασίλη, σίγουρα τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.

Οι πολίτες αντιλαμβάνονται πλέον ότι, αν στη θέση των Κικίλια και Κοντοζαμάνη ήταν ο Πολάκης, ενδεχομένως σήμερα να βρισκόμασταν αντιμέτωποι με την απόλυτη εθνική καταστροφή. Η σύγκριση του πριν με το σήμερα είναι καταλυτική. Οι πολίτες πλέον γνωρίζουν γι’ αυτό και εξακολουθούν να εμπιστεύονται τον Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του. Και αυτή η σύγκριση, σε συνδυασμό με την προσχώρηση στον Πολακισμό, είναι που δεν επιτρέπει στον Τσίπρα να πάρει κεφάλι. Γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών δεν ρισκάρουν τις ζωές τους.

Δεν πειραματίζονται με τις «Τασίες», τους «Καρτερούς» και τους «Πετσίτηδες». Το λάθος έγινε μία φορά και το πληρώσαμε πανάκριβα ως κοινωνία. Άσε που πλέον και οι ίδιοι απειλούν τον κόσμο ότι, αν τους ψηφίσουν και τους ξαναφέρουν στην εξουσία, «την επόμενη φορά θα είναι αλλιώς». Μάλιστα, αποκωδικοποιούν το «αλλιώς» λέγοντας ότι θα προσπαθήσουν να ελέγξουν τους «αρμούς της εξουσίας», προφανώς για να μας εκδικηθούν. Απέναντι σε αυτόν τον πολιτικό θίασο (ευτυχώς) υπάρχει μια υπεύθυνη πολιτική δύναμη και ένας πρωθυπουργός που αποφεύγει τους πειραματισμούς και το χάιδεμα των αυτιών, το οποίο οδηγεί πάντα σε λάθος δρόμους.