Θέλουν συγκυβέρνηση χωρίς τον Κυριάκο Μητσοτάκη – Τα σχέδια της διαπλοκής και οι περίεργες συνεργασίες
Στο σύστημα ο Κυριάκος Μητσοτάκης προέκυψε ως αναγκαίο κακό. Επί χρόνια τον «λαμβάνουν» όπως ο ασθενής το υπόθετο! Εντός και εκτός Ν.Δ. κανείς δεν περίμενε ότι θα ερχόταν η στιγμή που ο σημερινός πρωθυπουργός θα ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος στην εγχώρια πολιτική σκηνή. Υπήρξε δυσάρεστη έκπληξη για τους διαχρονικά βολεμένους.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι όλοι όσοι σήμερα πρωτοστατούν σε κάτι γραφικά (πολιτικά) σχήματα είχαν βρεθεί απέναντι στην υποψηφιότητα Μητσοτάκη όταν εκείνος αποφάσισε να διεκδικήσει την αρχηγία της Μεγάλης, Φιλελεύθερης Παράταξης.
Το έκαναν γιατί γνώριζαν πολύ καλά το DNA του συγκεκριμένου ηγέτη. Ηξεραν ότι είναι δύσκολο να συμβιβαστεί με το παλιό και αποκρουστικό. Η πλειοψηφία του κόσμου που προσήλθε το 2015 στις εσωκομματικές κάλπες (ευτυχώς) είχε διαφορετική άποψη από τον Αντώναρο, τον Αρούλη και τον Τσιτουρίδη.
Ολα αυτά τα χρόνια οι συγκεκριμένες φωνές περιθωριοποιήθηκαν, αφού κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν μπορεί να εναποθέσει τις ελπίδες του σε καιροσκοπικές συμμαχίες, που κινούνται στα όρια της πολιτικής γραφικότητας.
Ο Κυριάκος εξέρχεται κατά κοινή παραδοχή νικητής από τη διαχείριση της πανδημίας, κάτι που θα φανεί σε πολύ σύντομο διάστημα. Αυτό μάλιστα το διαισθάνονται ακόμη κι όσοι ονειρεύονται συντρίμμια παντού! Επειδή ούτε αυτή τη φορά τούς βγήκε το «έργο», άρχισαν να σχεδιάζουν επί χάρτου και ενόψει της απλής αναλογικής το σενάριο της συγκυβέρνησης, υπό τον όρο ότι, όταν θα προκύψει το συγκεκριμένο ζήτημα, δεν θα είναι πρωθυπουργός ο Μητσοτάκης. Ηδη έχουν αρχίσει να κουβεντιάζουν ένα τέτοιο σενάριο. Οχι μόνο οι γραφικοί, αλλά και οι πιο θεσμικοί.
Για παράδειγμα, το διαβάζουμε σε κάτι παρακμιακά sites, που απηχούν τις απόψεις του Αντώνη Σαμαρά, το ακούμε να συζητείται από κάτι απογοητευμένους που περιμένουν από το 2009 την επιστροφή του Κώστα Καραμανλή και εσχάτως το συναντά κανείς σε κάτι βαρύγδουπες αναλύσεις γνωστών αρθρογράφων, που ονειρεύονται να δουν πρωθυπουργό μέχρι και τον φίλο μου τον Γιάννη Στουρνάρα.
Μέχρι στιγμής, υπάρχουν σκόρπιες σκέψεις επ’ αυτού, αλλά υπάρχουν. Και θα υφίστανται όσο ο Μητσοτάκης αρνείται να συμβιβαστεί με τις μετριότητες και να συμπράξει με τις επιθυμίες τους. Ας μη γελιόμαστε όμως. Τα επόμενα χρόνια θα μοιραστεί μια πολύ μεγάλη πίτα, που θα αφορά διάφορα μεγάλα έργα και ακόμη μεγαλύτερες αποκρατικοποιήσεις. Σε αυτό το ιδιότυπο «πάρτι» προτίθενται να συμμετάσχουν σχεδόν όλοι οι ισχυροί του τόπου. Επιχειρηματίες με πρόσβαση, έμμεση ή άμεση, στα media. Ολοι αυτοί δεν θέλουν σε καμία περίπτωση ισχυρό τον Μητσοτάκη. Απεναντίας, τον θέλουν αδύναμο και αποσταθεροποιημένο. Στο πλαίσιο αυτό, θα «χτίζουν» με μεθοδικότητα το σενάριο της εθνικής συνεννόησης και, όταν θα έρθει η ώρα, θα ρίξουν στο τραπέζι και το θέμα του «τρίτου προσώπου».
Γιατί με τον Κυριάκο δεν μπορεί να είναι ποτέ σίγουροι, καθώς, όπως λένε, «είναι σκληρό παιδί».
Αυτή είναι η πραγματικότητα, που ο Κυριάκος οφείλει να τη συνυπολογίσει σε κάθε μελλοντική του απόφαση.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι όλοι όσοι σήμερα πρωτοστατούν σε κάτι γραφικά (πολιτικά) σχήματα είχαν βρεθεί απέναντι στην υποψηφιότητα Μητσοτάκη όταν εκείνος αποφάσισε να διεκδικήσει την αρχηγία της Μεγάλης, Φιλελεύθερης Παράταξης.
Το έκαναν γιατί γνώριζαν πολύ καλά το DNA του συγκεκριμένου ηγέτη. Ηξεραν ότι είναι δύσκολο να συμβιβαστεί με το παλιό και αποκρουστικό. Η πλειοψηφία του κόσμου που προσήλθε το 2015 στις εσωκομματικές κάλπες (ευτυχώς) είχε διαφορετική άποψη από τον Αντώναρο, τον Αρούλη και τον Τσιτουρίδη.
Ολα αυτά τα χρόνια οι συγκεκριμένες φωνές περιθωριοποιήθηκαν, αφού κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν μπορεί να εναποθέσει τις ελπίδες του σε καιροσκοπικές συμμαχίες, που κινούνται στα όρια της πολιτικής γραφικότητας.
Ο Κυριάκος εξέρχεται κατά κοινή παραδοχή νικητής από τη διαχείριση της πανδημίας, κάτι που θα φανεί σε πολύ σύντομο διάστημα. Αυτό μάλιστα το διαισθάνονται ακόμη κι όσοι ονειρεύονται συντρίμμια παντού! Επειδή ούτε αυτή τη φορά τούς βγήκε το «έργο», άρχισαν να σχεδιάζουν επί χάρτου και ενόψει της απλής αναλογικής το σενάριο της συγκυβέρνησης, υπό τον όρο ότι, όταν θα προκύψει το συγκεκριμένο ζήτημα, δεν θα είναι πρωθυπουργός ο Μητσοτάκης. Ηδη έχουν αρχίσει να κουβεντιάζουν ένα τέτοιο σενάριο. Οχι μόνο οι γραφικοί, αλλά και οι πιο θεσμικοί.
Για παράδειγμα, το διαβάζουμε σε κάτι παρακμιακά sites, που απηχούν τις απόψεις του Αντώνη Σαμαρά, το ακούμε να συζητείται από κάτι απογοητευμένους που περιμένουν από το 2009 την επιστροφή του Κώστα Καραμανλή και εσχάτως το συναντά κανείς σε κάτι βαρύγδουπες αναλύσεις γνωστών αρθρογράφων, που ονειρεύονται να δουν πρωθυπουργό μέχρι και τον φίλο μου τον Γιάννη Στουρνάρα.
Μέχρι στιγμής, υπάρχουν σκόρπιες σκέψεις επ’ αυτού, αλλά υπάρχουν. Και θα υφίστανται όσο ο Μητσοτάκης αρνείται να συμβιβαστεί με τις μετριότητες και να συμπράξει με τις επιθυμίες τους. Ας μη γελιόμαστε όμως. Τα επόμενα χρόνια θα μοιραστεί μια πολύ μεγάλη πίτα, που θα αφορά διάφορα μεγάλα έργα και ακόμη μεγαλύτερες αποκρατικοποιήσεις. Σε αυτό το ιδιότυπο «πάρτι» προτίθενται να συμμετάσχουν σχεδόν όλοι οι ισχυροί του τόπου. Επιχειρηματίες με πρόσβαση, έμμεση ή άμεση, στα media. Ολοι αυτοί δεν θέλουν σε καμία περίπτωση ισχυρό τον Μητσοτάκη. Απεναντίας, τον θέλουν αδύναμο και αποσταθεροποιημένο. Στο πλαίσιο αυτό, θα «χτίζουν» με μεθοδικότητα το σενάριο της εθνικής συνεννόησης και, όταν θα έρθει η ώρα, θα ρίξουν στο τραπέζι και το θέμα του «τρίτου προσώπου».
Γιατί με τον Κυριάκο δεν μπορεί να είναι ποτέ σίγουροι, καθώς, όπως λένε, «είναι σκληρό παιδί».
Αυτή είναι η πραγματικότητα, που ο Κυριάκος οφείλει να τη συνυπολογίσει σε κάθε μελλοντική του απόφαση.
