Eνας κανονικός αριστερός, που δολοφονήθηκε από την τρομοκρατική oργάνωση «17Ν», είχε πει ότι «στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Ο Παύλος Μπακογιάννης. Την Πέμπτη το απόγευμα η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων βουλευτών (184 τον αριθμό) με την ψήφο τους ήρθαν να επιβεβαιώσουν αυτήν τη ρήση, που έχει μείνει ως παρακαταθήκη στην πολιτική ζωή του τόπου. Οι βουλευτές με την ψήφο τους αποδοκίμασαν την πολιτική υποκουλτούρα και τον τραμπουκισμό. Τη δολοφονία χαρακτήρων μέσω πληκτρολογίου.

Οι 184 βουλευτές, ψηφίζοντας την άρση της ασυλίας του Πολάκη, ύψωσαν ασπίδα στον πολιτικό πολιτισμό, που δέχεται διαρκείς απειλές από πρόσωπα που αντιλαμβάνονται τον ρόλο τους στην πολιτική είτε ως τιμωρού είτε ως «εθνικού δικαστή». Ομως, η ώριμη ελληνική Δημοκρατία ούτε απειλείται ούτε τραμπουκάρεται. Ο δε πολιτικός μας πολιτισμός έχει επιδείξει ανθεκτικότητα απέναντι σε τέτοιου είδους φαινόμενα, τα οποία αργά ή γρήγορα αποβάλλει.

Το θέμα δεν είναι προσωπικό, ούτε φιλοδοξώ να έχω «βεντέτα» με τον όποιο Πολάκη. Είναι θέμα βαθιά κοινωνικοπολιτικό και έχει να κάνει με όλους εμάς. Την πλειονότητα των πολιτών, που (ευτυχώς) αποδοκίμασε τον Καμμένο και σήμερα τρομάζει στις αλλεπάλληλες απειλές του Πολάκη ότι «τη δεύτερη φορά Αριστερά θα είναι αλλιώς». Επέλεξα να βρεθώ απέναντι στον πρώην συγκυβερνήτη του Τσίπρα τότε που ήταν πανίσχυρος. Τότε που είχε εξουσία και δύναμη και έλεγε ό,τι του κατέβαινε στο κεφάλι, κρυπτόμενος πίσω από τον μανδύα της βουλευτικής ασυλίας. Ολα σταμάτησαν όταν την έχασε, γιατί απλώς φοβάται.

Την ίδια ακριβώς επιλογή έκανα και με τον Πολάκη, αδιαφορώντας, πιστέψτε με, για το όποιο προσωπικό ή επαγγελματικό κόστος. Ούτε στιγμή δεν φοβήθηκα ούτε το μπόι ούτε το μουστάκι, γιατί στην Κρήτη της υπερηφάνειας και του φιλότιμου η λεβεντιά και ο ανδρισμός δεν μετριούνται με μεζούρα, μα κυρίως η αξιοπρέπεια δεν έχει τρίχες. Αντιστάθηκα στις αθλιότητες του Πολάκη, γιατί θεωρώ ότι, αν επικρατήσουν οι πρακτικές του, τότε δεν θα ζούμε στην Ελλάδα της ευνομίας, αλλά στη Βενεζουέλα, όπου αποφασίζει και διατάσσει ο Μαδούρο. Απέναντι στις επαναλαμβανόμενες αθλιότητές του, επέλεξα να διεκδικήσω το δίκιο μου στη Δικαιοσύνη. Αντί, λοιπόν, να υποδεχτεί με πανηγυρισμούς την πρόκληση και να έρθει στο δικαστήριο για να αποδείξει την αλήθεια των ισχυρισμών του, κρύφτηκε πίσω από την ασυλία του. Τέτοιος παλληκαράς. Βγαίνει και γράφει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι και μετά επικαλείται την ασυλία. Οι 184 βουλευτές μού δίνουν τη δυνατότητα να συναντηθώ με τον Πολάκη εκεί όπου πραγματικά απονέμεται η δικαιοσύνη. Και δικαιοσύνη στη Ελλάδα, ευτυχώς, δεν απονέμει ούτε ο Παπαγγελόπουλος, ούτε η κυρία Ζανέτ Τσίπρα, ούτε ο Τζανακόπουλος, ούτε ο ίδιος ο Πολάκης, που δεν πρόλαβε να προσλάβει δικαστές.

Σε ό,τι αφορά τις σαχλαμάρες περί οικονομικών και άλλων, στο δικαστήριο θα του δοθεί η ευκαιρία να διαπιστώσει πώς χτίζεται μια κανονική επιχείρηση μέσα στην κρίση, έχοντας δώσει δουλειά σε περισσότερους από 500 ανθρώπους, θα μάθει πόσα εκατομμύρια έχουμε καταβάλει σε φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, θα ενημερωθεί πώς αποπληρώνονται τα δάνεια δύο χρόνια πριν από τη λήξη τους και άλλα πολλά, που για άλλη μία φορά θα τον οδηγήσουν στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Και δεν θα κουραστώ, γιατί, όπως συνέβη και με τον Καμμένο, έτσι και τώρα γνωρίζω ότι η υπομονή είναι αρετή. Δεν θα κάνω πίσω, όχι γιατί έχω πεισμώσει, αλλά γιατί διακρίνω από τις αντιδράσεις ότι αυτό επιζητά η πλειονότητα της κοινωνίας. Γιατί αυτό ταιριάζει στον πολιτικό πολιτισμό μας, γιατί αυτό χρωστάμε στις επόμενες γενιές. Ο φόβος και η υποταγή στον πολακισμό θα ήταν καταστροφή. Οχι για μένα, όχι για την παρέα μου, αλλά για όλους.