Είναι γεγονός πως η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, του Σύριζα και των διάφορων «χρήσιμων» που τον κρατούν ακόμη στην εξουσία πνέει πλέον τα λοίσθια. Το 2019 είναι έτος μεγάλων και κρίσιμων εκλογικών αναμετρήσεων για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αλλά και, όσο και αν οι κυβερνώντες καθυστερούν την αναπόφευκτη ήττα τους, έτος Εθνικών εκλογών.

Φυσικά, χρέος όλων μας είναι να μπορέσουμε επιτέλους να κοιτάξουμε και να χτίσουμε την επόμενη ημέρα, να προσπαθήσουμε να αποκαταστήσουμε το χαμένο κύρος της και τη χαμένη αξιοπιστία των θεσμών της, να επαναφέρουμε το συντομότερο δυνατό την κανονικότητα.

Επιτρέψτε μου, όμως, την παρούσα αναδρομή, διότι αν η ιστορία και τα λάθη διδάσκουν, οφείλουμε να έχουμε πλούσια μόρφωση μέχρι τώρα. Οφείλουμε να θυμόμαστε πώς και γιατί φτάσαμε ως εδώ, αρχής γενομένης από όταν τον Ιανουάριο του 2015, ο ελληνικός λαός, έδωσε με την ψήφο του τα κλειδιά της διακυβέρνησης σε μια, όπως αποδείχτηκε, επικίνδυνη συνομοταξία τυχοδιωκτών. Ας θυμόμαστε βέβαια ότι οι συγκεκριμένες εκλογές έγιναν λόγω αδυναμίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας καθώς η τότε Κυβέρνηση κατάφερε να έχει 168 από τις 180 απαιτούμενες ψήφους στο Κοινοβούλιο.

Πριν από ακριβώς τέσσερα χρόνια, στις 8 Φεβρουαρίου 2015, ο νεοεκλεγείς τότε Πρωθυπουργός, από το βήμα της Βουλής κατά τις προγραμματικές του δηλώσεις είπε την περίφημη φράση: «Είμαστε σάρκα από τη σάρκα αυτού του λαού, είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας και αυτό θα υπηρετήσουμε μέχρι τέλους». Κάθε λέξη του Συντάγματος ο κύριος Τσίπρας και η παρέα του, σύμφωνα πάντοτε με τον ίδιο, χωρίς βέβαια να μας πει ποιου Συντάγματος εννοούσε αφού τα χρόνια που ακολούθησαν, το μετέτρεψαν σε κουρελόχαρτο, ακροβατώντας διαρκώς στα όρια της νομιμότητας, της ηθικής και της λογικής.

Ενώ έλεγε αυτά τα λόγια, πίσω του καθόταν ήδη ως Πρόεδρος της Βουλής η Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία σε 9 μήνες θητείας της στο τρίτο τη τάξει ανώτερο πολιτειακό αξίωμα, πρόλαβε να ευτελίσει κάθε έννοια κοινοβουλευτικής διαδικασίας και νομιμότητας, δημιουργώντας επικίνδυνα τετελεσμένα. Σύντομα θα ακολουθούσε η περιβόητη διαπραγμάτευση υπό τη θεωρία παιγνίων του Γιάνη Βαρουφάκη, με αποτέλεσμα δυσθεώρητη δημοσιονομική ζημία αλλά και έναν νέο εθνικό διχασμό που κορυφώθηκε με τη διεξαγωγή ενός χυδαίου δημοψηφίσματος όταν και ο ελληνικός λαός κλήθηκε να αποφασίσει ΟΧΙ ή ΝΑΙ (γιατί με αυτή τη σειρά βρίσκονταν οι επιλογές στο ψηφοδέλτιο...) στα «Reforms for the completion of the Current Program and Beyond» και «Preliminary Debt sustainability analysis». Μάλιστα, προκειμένου να μην υπάρξει θέμα νομιμότητας του δημοψηφίσματος, αργά τη νύχτα αντικαταστάθηκαν Πρόεδροι Ανωτάτων Δικαστηρίων, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη Βασιλική Θάνου, η οποία εξαργύρωσε και με το παραπάνω την πολύτιμη συνεισφορά της. Η συνέχεια γνωστή.

Το Σεπτέμβριο του 2015, οδηγηθήκαμε σε πρόωρες εκλογές με λίστα, με σκοπό ο κ. Τσίπρας να απαλλαγεί από τα βαρίδια της τότε Κοινοβουλευτικής του Ομάδας, αφού δεν καρποφόρησαν οι ιδέες για εισβολή στην Τράπεζα της Ελλάδος και στο Νομισματοκοπείο, ενώ το «ΟΧΙ του λαού» είχε μετατραπεί σε ναι σε όλα, για τη νομή της εξουσίας και του κρατικού χρήματος.

Κάπως έτσι φτάσαμε να είμαστε για πολύ καιρό ακόμη, εν τοις πράγμασι όμηροι ενός δημοκρατικά εκλεγμένου καθεστώτος, ανθρώπων αδίστακτων και καιροσκόπων, που καταπατούν σε κάθε ευκαιρία τους κανόνες του ίδιου Πολιτεύματος που τους επέτρεψε να υφαρπάξουν την εξουσία.

Μετά το τρίτο μνημόνιο, τις νέες περικοπές και την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια, τον Ιούνιο του 2016 ζήσαμε ένα νέο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα όταν η κυβέρνηση, με την ανοχή της Χρυσής Αυγής, θέσπισε εκλογικό σύστημα απλής αναλογικής, κάτι που ευτυχώς θα ισχύσει από τις μεθεπόμενες εκλογές καθώς δεν επιτεύχθηκε πλειοψηφία 2/3, σε μια βέβαιη προσπάθεια να ναρκοθετήσει κάθε δυνατότητα της χώρας να εξέλθει από το βούρκο στον οποίον τη βυθίζουν καθημερινά.

Αξίζει να θυμόμαστε το φιάσκο με τις τηλεοπτικές άδειες, όταν και το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε ως αντισυνταγματικό το Νόμο Παπά, καθώς και τη γενικότερα προβληματική σχέση του Σύριζα με τη Δικαιοσύνη. Φυσικά, είναι κάπως δύσκολο για ανθρώπους που έχουν ως πρότυπο τον Ούγκο Τσάβες να αντιλαμβάνονται έννοιες όπως ανεξαρτησία της δικαιοσύνης ή διάκριση των εξουσιών, αλλά ακόμη κι έτσι χάθηκε κάθε μέτρο. Έγιναν ωμές παρεμβάσεις στο έργο της Δικαιοσύνης, Πρόεδρος Ανωτάτου Δικαστηρίου προσπάθησε να ξεχειλώσει τα Συνταγματικά όρια για να παραμείνει στη θέση της και μόλις απέτυχε, διορίστηκε αμέσως στη Νομική Υπηρεσία του Μεγάρου Μαξίμου. Πρωινοί καφέδες, αναβολή συζήτησης υπόθεσης λόγω «δυσμενούς κλίματος», άθλιες σκευωρίες για τη σπίλωση πολιτικών αντιπάλων, βεβαιότητα για δικαστικές αποφάσεις πριν αυτές εκδοθούν και δημόσια κριτική εναντίον αποφάσεων αντίθετων στα συμφέροντα των κυβερνώντων και άλλα πολλά, μέχρι και τον Υπουργό Πολάκη να δηλώνει δημόσια ότι το κόμμα του θα κερδίσει τις εκλογές «αν βάλει μερικούς ακόμη στη φυλακή».

Μα, είναι σάρκα από τη σάρκα του λαού, είχε δηλώσει ο Πρωθυπουργός. Ασφαλώς, είναι οι ίδιοι που πήγαν με το πρωθυπουργικό αεροσκάφος στην Κούβα να τιμήσουν τον Φιντέλ Κάστρο, οι ίδιοι που εναγκαλίζονταν χρόνια με τον Μαδούρο, οι ίδιοι που πάντοτε στήριζαν το δικαίωμα των βόρειων γειτόνων μας να αποκαλούνται «Μακεδονία» και τους το χάρισαν απλόχερα μόλις βρήκαν τη δυνατότητα. Οι ίδιοι που με όπλο τεχνητές πλειοψηφίες στη Βουλή, περιφρόνησαν επιδεικτικά τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων.

Από την εθνική ταπείνωση της Συμφωνίας των Πρεσπών ως την περιπετειώδη κύρωσή της από τη Βουλή, φτάσαμε στο σημείο τα κόμματα της συμπολίτευσης να ανταλλάσσουν βουλευτές, άλλους με μεταγραφή, άλλους με δανεισμό, εσχάτως άλλους και με συνιδιοκτησία. Σήμερα, η κυβέρνηση που είναι κάθε λέξη του Συντάγματος βασίζει τη δεδηλωμένη εμπιστοσύνη της Βουλής σε βουλευτές οι οποίοι πρακτικά ανήκουν ταυτόχρονα σε διαφορετικές κοινοβουλευτικές ομάδες. Σήμερα, ο μέχρι πρότινος κυβερνητικός εταίρος, Πάνος Καμμένος χαρακτηρίζει τον Πρωθυπουργό ως προδότη, αλλά χάρη στον ίδιο διατηρεί τα κοινοβουλευτικά προνόμια του αρχηγού κόμματος, σε μια συναλλαγή τόσο εξώφθαλμη, που όμως κάποιοι προσπαθούν να περάσουν ως ρήξη.

Ο Γκάρυ Κασπάροφ έγραψε πρόσφατα, με αφορμή το καθεστώς του Πούτιν πως «ο στόχος της σύγχρονης προπαγάνδας δεν είναι μόνο η παραπληροφόρηση ή η προώθηση συγκεκριμένης ατζέντας. Είναι να εξασθενήσει την κριτική σκέψη, να εξολοθρεύσει την αλήθεια». Πολύ πιθανό κάτι τέτοιο να έχει συμβεί και στη δική μας χώρα. Οι κυβερνώντες έχουν πει πλέον τόσα πολλά ψέματα που έχουν δημιουργήσει μια στρεβλή εντύπωση του τι είναι η αλήθεια. Έχουμε ποτιστεί τέσσερα χρόνια με τόσο αντιθεσμικό δηλητήριο που αδυνατούμε να αντικρίσουμε την πραγματικότητα, ότι δηλαδή έχουμε μια κυβέρνηση που συμπεριφέρεται ως ολοκληρωτικό καθεστώς. Έχουμε υποστεί τόσες απανωτές επιθέσεις στην κοινή μας λογική που αδυνατούμε να αντιδράσουμε.

Και κάπου εδώ όμως έρχεται το αύριο, ένα αύριο που μπορούμε και αξίζουμε να συνδιαμορφώσουμε. Έχουμε χρέος να θυμόμαστε και να κάνουμε όλοι την αυτοκριτική μας για το πώς φτάσαμε ως εδώ, ομοίως και να το υπενθυμίζουμε σε όσους αποτέλεσαν τη χειρότερη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης, αλλά δε θα μείνουμε εκεί. Σύντομα αυτοί θα τεθούν στο περιθώριο, εκεί όπου ανήκουν μαζί με τη νοοτροπία και τις ιδεοληψίες τους. Όλοι οι υπόλοιποι θα προχωρήσουμε.

* Ο Βασίλης Γακόπουλος είναι δικηγόρος και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της ΟΝΝΕΔ