Ένας πρωθυπουργός σε αποδρομή, είναι διατεθειμένος να κάνει τα πάντα, προκειμένου να περισώσει, όσο περισσότερα ο ίδιος πιστεύει ότι μπορεί. Στη σχετική προσπάθεια φυσικά, χάνει εξαρχής την αξιοπρέπεια και την αξιοπιστία του, με την περίπτωση του κ. Τσίπρα ωστόσο, η παράμετρος αυτή φαντάζει πολυτέλεια για τους σχεδιασμούς του.

Ο κ. Τσίπρας, με δύο απόπειρες επικοινωνιακού χάπενινγκ, αρχικά με τον Αρχιεπίσκοπο στο Μέγαρο Μαξίμου, και στη συνέχεια με τις εξαγγελίες του για τα αναδρομικά των ενστόλων, επιχείρησε να απευθυνθεί σε ένα κοινό το οποίο, ιστορικά πολέμησε με πάθος.

Τόσο η Εκκλησία, όσο και οι ένστολοι, διαχρονικά υπηρετούν σταθερές που εδραίωσαν τη διαδρομή της Ελλάδας προς ένα καλύτερο μέλλον, στα δύσκολα χρόνια της Μεταπολίτευσης.

Ο κ. Τσίπρας, ο ΣΥΡΙΖΑ, η Αριστερά (εντός ή εκτός εισαγωγικών) δεν έδειξαν ποτέ ειλικρινείς ευαισθησίες για τις συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες. Αντιθέτως, βρέθηκαν απέναντι, στο πεζοδρόμιο, πρωταγωνιςτές ακραίων συμπεριφορών, πετώντας πέτρες για να σπάσουν τη τζαμαρία των Θεσμών.

Είναι αργά για δάκρυα για τον κ. Τσίπρα. Κάτι που, γνωρίζει καλά και ο ίδιος. Η προοπτική απώλεια της αναπαυτικής καρέκλας εξουσίας στο Μέγαρο Μαξίμου ωστόσο, προκαλεί δέος. Ανησυχία, αγωνία, ίσως και πανικό.

Για αυτό και, ο απερχόμενος πρωθυπουργός δεν σταματάει μπροστά σε τίποτα. Μετράει δυνητικές ψήφους, και την ίδια ώρα, η Ελλάδα μετράει ήττες, χαμένο χρόνο, παρακμή. 

Η Νέα Δημοκρατία και ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχουν ζητήσει επίμονα, με συνέπεια και αίσθημα εθνικής ευθύνης, εκλογές... χθες. Για να διορθώσουμε τη ζημιά που προκάλεσαν μέχρι σήμερα στη χώρα ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνηση του.

Για να προλάβουμε μεγαλύτερη ζημιά, που θα είναι πολύ πιο δύσκολο να διορθώσουμε στη συνέχεια.

Για να ξαναδώσουμε στους Έλληνες μια ρεαλιστική ελπίδα για το μέλλον.

Η Ελλάδα δεν αξίζει να παραμένει καθηλωμένη στην παρακμή των επιδομάτων. Χρειάζεται μια γενναία και συγκροτημένη φυγή προς τα εμπρός.

Για αυτήν ακριβώς δεσμευόμαστε στη Νέα Δημοκρατία.