Ο Αλέξης Τσίπρας είπε στην προχθεσινή του συνέντευξη ότι είχε αυταπάτες. Δεν είναι η πρώτη φορά που το λέει, αλλά αυτό που δεν έχει πει ακόμα είναι μια μεγάλη συγγνώμη, την οποία κανείς πρέπει να ξέρει πότε την καταθέτει, ειδικά εάν είναι πολιτικός.

Ο πρωθυπουργός είχε κατά τη διάρκεια της συνέντευξής του στον ΑΝΤ1 τη μεγάλη ευκαιρία να πει μια μεγάλη συγγνώμη και να μιλήσει με τη γλώσσα της αλήθειας. Δεν το έκανε όμως, αλλά επιχείρησε, εμφανώς εκνευρισμένος, να υπερασπιστεί το αφήγημά του, το δικό του success story.
Οπως έκαναν πολλοί προκάτοχοί του, οχυρώθηκε στην ασφάλεια της θέσης του και κατέφυγε στην επίθεση κατά πάντων και ειδικά όσων εχθρών θεωρεί ο ίδιος πως υπονομεύουν την κυβερνητική προσπάθεια. Κατηγορίες κατά πάντων και εναντίον των εχθρών της κυβέρνησής του, μια κίνηση πάντα βολική και εύκολη για όλα τα συστήματα εξουσίας που πιέζονται. Επιστροφή στο χθες με αναφορές στο παλαιό. Ο λόγος του διχαστικός που δεν συνάδει με έναν πολιτικό μόλις 42 ετών, που επιλέγει διχαστικές λογικές. Ταυτόχρονα, εμμονή στον βασικό του πολιτικό αντίπαλο, τον πρόεδρο της ΝΔ Κυριάκο Μητσοτάκη, τον οποίο κατηγορεί για σύμπλευση με τους πιστωτές και τον νεοφιλελευθερισμό, όταν το ίδιο πρόγραμμα που αυτός υπέγραψε και εφαρμόζει έχει πολλά νεοφιλελεύθερα στοιχεία.
Το αρνητικό είναι ότι ο Αλ. Τσίπρας δεν λέει αλήθειες και δεν ζητεί, όπως οφείλει, μια συγγνώμη για ό,τι έχει γίνει μέχρι σήμερα τα τελευταία δύο έτη, κατά τα οποία ακολουθήθηκε μνημονιακή πολιτική. Η λογική, όπως αυτή εκφράστηκε και στη συνέντευξή του, ότι για όλα φταίνε οι προηγούμενοι και η ειρωνεία του… ας έρθουν οι πρώην να λύσουν τα σημερινά προβλήματα, δεν είναι η καλύτερη απάντηση στο πρόβλημα του ιδίου και της κυβέρνησής του. Ο πρωθυπουργός εμφανίστηκε πολύ ενοχικός σε πολλές στιγμές. Δεν έδωσε καμία προοπτική για το μέλλον και η ομιλία του δεν είχε οραματικό στοιχείο.
Η συγγνώμη είναι λυτρωτική και το φιλότιμο λειτουργεί ως… καθαρτήριο. Εκτός και εάν ο κ. Τσίπρας ακολουθεί τη φράση του Τζον Γουέιν, σε μια παλαιά αμερικανική ταινία: «Ποτέ μη ζητάς συγγνώμη και ποτέ μη δίνεις εξηγήσεις. Είναι σημάδι αδυναμίας».

Απο την «Ελευθερία του Τύπου»