Η ιστορία είναι παλιά, αλλά ας μείνουμε στα πιο πρόσφατα. Όταν ο Τραμπ ανακοίνωσε ότι θα διεκδικήσει την προεδρία των ΗΠΑ, εκεί στο 2015, όλοι γέλασαν. Και θεώρησαν βέβαιο ότι οι Δημοκρατικοί θα κερδίσουν μία ακόμα τετραετία στον Λευκό Οίκο.

«Ποιος θα ψήφιζε τον Τραμπ; Οι γυναίκες; Οι λατίνοι; Οι Αφροαμερικανοί;» ήταν ένα από τα πολλά επιχειρήματα.

Ο Τραμπ από τις πρώτες κιόλας εμφανίσεις του στα debates μεταξύ των υποψηφίων για το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων -γίνονται και τέτοια στις ΗΠΑ- είχε το ακαταμάχητο επιχείρημα: «Το παρακάναμε με την πολιτική ορθότητα σε αυτή τη χώρα». Πλάσαρε δε τον εαυτό του ως τον άνθρωπο που δεν είχε σχέση με το κατεστημένο, που θα καθάριζε τα λιμνάζοντα ύδατα στο Κογκρέσο. Ο ίδιος άλλωστε έχει ένα μοναδικό «προνόμιο»: Δεν κατείχε στο παρελθόν στρατιωτικό ή δημόσιο αξίωμα, όπως όλοι οι πρόεδροι των ΗΠΑ. 

Ακουγόταν καλό όλο αυτό. Και η συνέχεια με τον Ντόναλντ Τραμπ είναι γνωστή.

Εδώ στην Ευρώπη, φτιάχνονται νέες παρέες. Πρώτη και καλύτερη η Μαρίν Λεπέν που αγαπά τη Γαλλία, θαυμάζει τον Πούτιν, απεχθάνεται το ευρώ, τις Βρυξέλλες και τη Μέρκελ.

Μόλις διασχίσει κανείς τη Μάγχη θα πέσει πάνω στον απίθανο πολιτικό Νάιτζελ Φάρατζ (όταν βέβαια δεν είναι στο έδρανο του «καταραμένου» Ευρωκοινοβουλίου στο Στρασβούργο) και στον εκκεντρικό τέως ΥΠΕΞ και πρώην δήμαρχο του Λονδίνου Μπόρις Τζόνσον. Αμφότεροι έκαναν ό,τι μπορούσαν για να βγάλουν το Ηνωμένο Βασίλειο από την ΕΕ στο δημοψήφισμα για το Brexit. Ανέμισαν διαβατήρια, τραγούδησαν το «Rule Britannia!», έριξαν μπόλικο βιτριόλι προς Βρυξέλλες μεριά…

Η συνέχεια επίσης είναι γνωστή.

Στη νέα παρέα της Ευρώπης μπαίνουν συνεχώς καινούργια πρόσωπα. Από τη σκανδιναβική χερσόνησο μέχρι την Μεσόγειο, οι εγγραφές συνεχίζονται. Οι πιο πρόσφατες καταχωρήσεις έγιναν στην Ιταλία. Το απίθανο δίδυμο των  αντιπροέδρων Ντι Μάιο (Πέντε Αστέρια) και Ματέο Σαλβίνι (Λέγκα του Βορρά) έχουν απασφαλίσει και κουνάνε το δάχτυλο στις Βρυξέλλες, στον συμπατριώτη τους Ντράγκι της ΕΚΤ και το Βερολίνο της αποδυναμωμένης Μέρκελ. Ο ένας κόβει (με τις κοινωνικές παροχές) και ο άλλος ράβει (με τους πρόσφυγες).

Αν διασχίσουμε πάλι τον Ατλαντικό, το νέο σοκ ήρθε από τη Βραζιλία. Ένας βετεράνος της πολιτικής με το όνομα Ζαΐρ Μεσσίας (!!!) Μπολσονάρο σάρωσε στις προεδρικές εκλογές και ας δήλωνε θαυμαστής της δικτατορίας και των ακραίων λύσεων. Ήταν τόσο το μίσος των Βραζιλιάνων για τους προοδευτικούς του αριστερού Κόμματος των Εργαζομένων (ΡΤ) που δεν άκουγαν τίποτα. Oύτε καν οι γυναίκες ψηφοφόροι, τις οποίες ο Μπολσονάρο υποτιμά με πρωτοφανή τρόπο.

Μίσος, νεύρα και αγανάκτηση συγκινούν περισσότερο από οποιοδήποτε πολιτικό πρόγραμμα. Η άρχουσα τάξη στην Ευρώπη θεωρείται υπεύθυνη για την οικονομική κρίση, τη λιτότητα, την επιδείνωση της ποιότητας ζωής, τους χαμηλούς μισθούς, τη μαζική άφιξη μεταναστών και προσφύγων. Οι πολίτες -το δείχνουν όλες οι έρευνες- στις δύσκολες ώρες επιστρέφουν σε πιο συντηρητικές αξίες, αναπολούν το παρελθόν, τη σιγουριά της οικογένειας.  

Στη Λατινική Αμερική η άρχουσα τάξη (προοδευτική, τα τελευταία χρόνια) κατηγορείται ότι διάβρωσε τους Θεσμούς για να βγάλει χρήμα και να διαφθείρει. Δεν είναι άλλωστε λίγοι οι πολιτικοί σε χώρες όπως η Αργεντινή ή η Βραζιλία που είναι ήδη στη φυλακή. Για να μην μιλήσει κανείς για τη Βενεζουέλα.

Επιστρέφοντας στην Ευρώπη: Σύντομα θα στηθούν κάλπες για το Ευρωκοινοβούλιο, το οποίο παίζει πλέον σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις εντός της Ένωσης. Το κλίμα είναι αρκούντως τοξικό και η αγανάκτηση περισσεύει.

Μπορεί κανείς να φανταστεί ποιοι θα περάσουν τις πύλες της Ευρωβουλής στο Στρασβούργο; Και ποιος θα αναλάβει τα ηνία της Κομισιόν το 2019;

Καλά ήταν τα καλαμπούρια του απερχόμενου προέδρου Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, αλλά με αυτά δεν πήγαμε πολύ μακριά. Ούτε με τον άλλοτε κραταιό γερμανο-γαλλικό άξονα. Ούτε φυσικά με τους ύμνους των Επιτρόπων για την Ευρώπη που γυρίζει σελίδα, που άφησε την κρίση πίσω της, τις θυσίες (Ελλήνων και άλλων) που έπιασαν τόπο κλπ κλπ. 

Και τώρα, καλά (μας) ξεμπερδέματα.