Στον αγγλοσαξωνικό κόσμο έχουν μια έκφραση: «First world problems». Είναι τα προβλήματα του «πρώτου κόσμου», των χωρών που υποτίθεται ότι έχουν λύσει τα προβλήματά τους –έχουν χαμηλή ανεργία, υψηλούς μισθούς και οριοθετημένη ΑΟΖ, που λέει ο λόγος- και ασχολούνται με τα μικρά και καθημερινά, που όμως μοιάζουν φρικτοί γρίφοι: Γιατί η αποκομιδή των σκουπιδιών γίνεται στις 6 τα ξημερώματα και όχι στις 8; Γιατί δεν βρήκα τη θήκη με τους ήρωες της Marvel για το νέο μου iPhone;

Κάπως έτσι, εμείς εδώ που δεν είμαστε αγγλοσάξωνες, αλλά Βαλκάνιοι, αποφασίσαμε να καταπιαστούμε με τον χριστουγεννιάτικο διάκοσμο της πρωτεύουσας. Ως άλλο «first world problem».

Ο νέος δήμαρχος Αθηναίων είχε μια καλή ιδέα: Ελλείψει (υποθέτω) χρημάτων για τον στολισμό, ανακοίνωσε το σχέδιο «υιοθεσίας» κεντρικών δρόμων από εταιρείες ή Ιδρύματα. Να αλλάξει λίγο το τοπίο, να στολιστούν ενδεχομένως και ξεχασμένα σημεία.

Και μόλις τα φώτα άναψαν, ξεκίνησε η γκρίνια. Από κοντά και το Twitter, το σύγχρονο καφενείο, όπου δεν πέφτει τίποτα κάτω. Πώς είναι έτσι τα φωτάκια, γιατί το ένα, γιατί το άλλο.

Ασφαλώς, ισχύει το περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα, διότι αυτό που σε μένα μοιάζει «διαστημικές κατσαρίδες» ή «φωτάκια που σκοτώνουν τα κουνούπια», για τον διπλανό είναι τέχνη.  Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι κάποιοι άλλοι έβαλαν τα χρήματα, θεωρητικά θα έπρεπε να πούμε και «ευχαριστώ».

Κάπου εδώ θα τελείωνε η κουβέντα και θα κάναμε υπομονή να τελειώσουν τα Χριστούγεννα. Να αρχίσουμε και τη δίαιτα να χάσουμε τα κιλά.

Όμως, τα Χριστούγεννα οι περισσότεροι γιορτάζουν τα… Χριστούγεννα. Τη γέννηση του Χριστού. Όχι απλά για να ανάψουν φωτάκια, να φάνε μελομακάρονα, να τινάξουν τη μπάνκα στον αέρα, να κάνουν και κανένα «secret Santa».

Κάτι παραπάνω ξέρουν και εκεί στο εξωτερικό που επιμένουν να γεμίζουν τον τόπο αστεράκια και αγγελάκια. Όσοι έχουν ταξιδέψει στη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, το Βερολίνο και το Παρίσι θα σοκαριστούν με την εμμονή τους στην παράδοση: Αγγελούδια με φτερά στο Rockefeller Center στην καρδιά του Μανχάταν, στην Regent Street του Λονδίνου, στα Ηλύσια Πεδία του Παρισιού, στην Unter den Linden του Βερολίνου, στην Puerta del Sol της Μαδρίτης.

Με κάτι τέτοια πορευόμαστε και εμείς. Στολίζουμε δέντρο και τραγουδάμε για τον «Ρούντολφ το ελαφάκι». Επομένως, αφού ασπαστήκαμε τη «βλαχιά» της Δυτικής Ευρώπης με τα «first world problems», τώρα γιατί πρέπει να απολογηθούμε που είμαστε κολλημένοι με την παράδοση;

Στην τελική, ας κρατούσαμε το καραβάκι και τους καλικάντζαρους. Τη δική μας παράδοση. Να έχουμε και ήσυχο το κεφάλι μας.

Καλές Γιορτές σε όλους. Και «επί γης ειρήνη».