«(…)Στις ανθρώπινες σχέσεις, τα νομικά επιχειρήματα έχουν αξία όταν εκείνοι που τα επικαλούνται είναι περίπου ισόπαλοι σε δύναμη και ότι, αντίθετα, ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύνατος υποχωρεί όσο του το επιβάλλει η αδυναμία του», γράφει ο Θουκιδίδης, περιγράφοντας την τραγωδία των Μηλίων.

Την προηγούμενη Παρασκευή, ο Σουλτάνος της Δυτικής Στέπας, Ρ.Τ. Ερντογάν, προέβη σε άλλη μία ενέργεια, στο πλαίσιο του ευρύτερου σχεδίου του, περί προβολής της Τουρκίας ως προστάτιδος δύναμης του Ισλάμ: διέταξε την λειτουργία ως τεμένους πλέον, του Ιερού Ναού της του Θεού Σοφίας. Αλήθεια, γιατί μας έκανε εντύπωση;

Ο Ερντογάν αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα ανατολίτη ηγέτη. Επιδεικνύει αλαζονεία, ακολουθεί σχολαστικά το δικό του πλάνο, και προφανώς γράφει στα παλαιότερα τις ψοφοδεείς εκκλήσεις της «διεθνούς κοινότητας». Κυρίως όμως, και αυτό φαίνεται να αγνοούμε σε βαθμό ανοησίας εδώ στην Ελλάδα, ο Ερντογάν στηρίζεται στην αποδοχή του λαού του, η συντριπτική πλειοψηφία του οποίου, ήταν και θα είναι πάντοτε σουνίτες μουσουλμάνοι.

«(…)δίκαια μὲν ἐν τῷ ἀνθρωπείῳ λόγῳ ἀπὸ τῆς ἴσης ἀνάγκης κρίνεται, δυνατὰ δὲ οἱ προύχοντες πράσσουσι καὶ οἱ ἀσθενεῖς ξυγχωροῦσιν». Θουκυδίδου, Ἱστορίαι (5.84.1-5.89.1)


Ο περίφημος «κοσμικός-κεμαλικός» χαρακτήρας της Τουρκίας, αυτός που στις μέρες μας τείνουμε να αγιοποιήσουμε και ας ήταν υπεύθυνος για την σφαγή εκατομμυρίων ομοεθνών μας, είχε επιβληθεί στον τουρκικό πληθυσμό υπό την μορφή μία ιδιόμορφης δικτατορίας, η οποία αντλούσε δύναμη από τον στρατό και την ελίτ των παραλίων. Η ελίτ αυτή πλέον είτε σαπίζει στην φυλακή, είτε έχει εξοντωθεί, είτε βρίσκεται στην εξορία. Ο Ισλαμικός χαρακτήρας της Τουρκίας είναι γεγονός, είναι υπαρκτός και ήρθε για να μείνει.

Αυτό που εμείς επιλέγαμε να αγνοήσουμε, μας ραπίζει πλέον ως ωμή πραγματικότητα. Αντιμετωπίζουμε μία χώρα σε φονταμενταλιστικό παροξυσμό, της οποίας ο κρατικός μηχανισμός λειτουργεί σε δυτικά πρότυπα, χωρίς τις παθογένειες του αραβικού κόσμου: μιλούμε για το Ισλάμ του αύριο, την εξελιγμένη και πλέον αδηφάγο μορφή του.

Σε αυτή την ορμή αντιπαραθέτουμε επικλήσεις στο Διεθνές Δίκαιο, και τον διεθνή παράγοντα. Ο Θουκυδίδης ωστόσο, μας έχει ενημερώσει δύο χιλιάδες τετρακόσια χρόνια και κάτι πριν: η ισχύς του δικαίου, είναι ανάλογη της ισχύος πυρός σου. Και εν προκειμένω, έχει νόημα να επικαλείσαι το διεθνές δίκαιο, όταν είσαι σε θέση να το επιβάλεις.

Δυστυχώς, για άλλη μία φορά, το πρόβλημα δεν είναι η Τουρκία. Το πρόβλημα είμαστε εμείς.

Εμείς, που τόσα χρόνια τώρα έχουμε δεχθεί την τουρκική παρεμβατικότητα, σε επίπεδο οικονομικό, μιντιακό, πολιτικό και πολιτισμικό. Εμείς, που πιστεύαμε ότι μπορεί και να είμαστε και «μοναχοφάιδες-μαξιμαλιστές». Εμείς που ξεχάσαμε τί σημαίνει να είσαι Έλληνας, που ξεχάσαμε τί σημαίνει να είσαι πολίτης. Εμείς ως άνδρες που όταν ήρθε η ώρα να υπηρετήσουμε την Πατρίδα, κινήσαμε γη και ουρανό για να μην ξεβολευτούμε για εννέα μήνες. Που βάλαμε στην ζωή μας την δικαιολογία αντί της ευθύνης. Και οι Ελληνίδες γυναίκες, που δημιούργησαν στην αγκαλιά τους, μητρική ή συζυγική, χώρο για φυγόπονους. Οι Έλληνες γονείς, που ανέθρεψαν τα τέκνα τους κατά τρόπο «μοντέρνο», λες και υπάρχει πράγματι πιο επίκαιρος, πανανθρώπινος και αγαθός τρόπος ζωής από τον Ελληνικό.

Καιγόμαστε για την τύχη της Αγίας Σοφίας, αλλά δεν έχουμε -εμού συμπεριλαμβανομένου- αφιερώσει μία Κυριακή να πάμε στην εκκλησία. Και όταν έρθει η δύσκολη στιγμή θα ζητούμε από τον Θεό να μας σώσει. Καιγόμαστε για την τύχη του μνημείου, όταν επιτρέπουμε τον βανδαλισμό των δικών μας μνημείων, την αναθεώρηση του δικού μας Πολιτισμού και της δικής μας Ιστορίας.

Δεν δικαιούμαστε να ζητούμε από κανέναν ηγέτη αντιπάλου λαού να μην κάνει αυτό που θεωρεί σωστό για τους υπηκόους του. Ιδίως όταν η απαίτησή μας αυτή προέρχεται από την δική μας άρνηση ή αμέλεια να πράξουμε αυτό που είναι απαραίτητο και απαιτητό για την δική μας Πατρίδα.

Δεν δικαιούμαστε να μιλούμε. Οφείλουμε να πράττουμε και να ενεργούμε. Οφείλουμε να καταστούμε ενεργοί πολίτες, και ενεργοί Έλληνες. Εάν θέλουμε ένα αύριο καλύτερο για τα παιδιά και του Ελληνικού και του Τουρκικού λαού, οφείλουμε για κάθε νησίδα της οποίας αμφισβητείται η κυριότητα, να αμφισβητούμε την κυριότητα ενός χωριού στην Μικρά Ασία. Για κάθε παραβίαση εναερίου χώρου, να υπάρχει μία εικονική κατάρριψη. Για κάθε απειλή σε βάρος Έλληνα ψαρά, να υπάρχει μία κατάσχεση τουρκικού καϊκιού. Μόνο τότε θα μπορούμε να μιλήσουμε για νομιμότητα: όταν τα νομικά επιχειρήματα θα ανταλλάσσονται μεταξύ ίσων.

Οι Μήλιοι, στην πολιορκία των οποίων από την Αθήνα αναφέρεται στο ανωτέρω χωρίο ο Θουκυδίδης, προέβαλαν κατά την πολιορκία την ουδετερότητά τους. Στο πλευρό τους δεν προσέτρεξαν οι Λακεδαιμόνιοι. Αφέθηκαν στην τραγική τους μοίρα. Σφάχτηκαν, εξανδραποδίσθηκαν, η γενιά τους σβήστηκε από τον χάρτη.

Εάν κάποιους οργίζουν τα όσα γράφω, μου είναι παγερώς αδιάφορο. Δεν μπορώ και δεν μου επιτρέπεται να διδάξω σε οποιονδήποτε ποιές είναι οι υποχρεώσεις του προς την Πατρίδα του.

Εάν κάποιοι θλίβονται, τους ζητώ συγγνώμη. Και τούτο διότι αισθάνονται προφανώς την ντροπή-αιδώ, και σίγουρα δεν χρειάζονται τις δικές μου παραινέσεις.

Ήρθε η ώρα να αναλάβουμε τις ευθύνες μας απέναντι στην Ιστορία. Ας μην έχουμε την τύχη των Μηλίων. Ας δείξουμε την αποφασιστικότητα των Ελλήνων, οι οποίοι,

συνέτριψαν την αλαζονεία του «Ερντογάν» της εποχής, Ξέρξη, στις Θερμοπύλες και την Σαλαμίνα, ακριβώς πριν δύο χιλιάδες πεντακόσια χρόνια.