Αναγγελία επίσηµη µετά την επικράτηση Μπάιντεν / Χάρις, άνοιγµα στις επιθυµίες ΛΟΑΤΚΙ και διεµφυλικών, άνοιγµα στους τρανσέξουαλ για συµµετοχή τους στους Ολυµπιακούς, παγκόσµιους και γενικά αθλητικούς αγώνες, και συγκεκριµένα στους αγώνες γυναικών. Με αφορµή το συγκεκριµένο γεγονός, το οποίο κυριολεκτικά δυναµιτίζει την ουσία και την αξιοπιστία ενός πανανθρώπινου µεγέθους, παραβιάζοντας το φυσικό απαραβίαστο των δύο φύλων, δροµολογώντας τα δικαιώµατα όχι µόνον του θέσει ερµαφρόδιτου, αλλά και οιουδήποτε θα επιθυµούσε να δηλώσει άλλο φύλο, ανοίγουµε αυλαία σε δύο συνέχειες στο κεφάλαιο «Αφυλη κοινωνία». Ενα µεγάλο «ευχαριστώ» στον αναλυτή και συγγραφέα Πέτρο Αργυρίου, που το πόνηµά του «Προς µια άφυλη κοινωνία» αποτέλεσε κίνητρο για την προσπάθειά µας.

Μέρος 2o

Η σεξουαλικότητα, µε την ερωτικότητα και τον ερωτισµό, σε κάποιες περιοχές του µεγάλου τους φάσµατος, συγκλίνουν. Υπάρχουν, φυσικά, σεξιστικές περιοχές στο σεξουαλικό φάσµα, αλλά η χρησιµοποίηση του όρου «σεξουαλικό σχόλιο» αντί «σεξιστικό» µπερδεύει, αντί να ξεκαθαρίζει, τα πράγµατα. ∆εν έχουν παντελώς άδικο αυτοί που χαρακτήρισαν τον νόµο αυτό «νόµο κατά του φλερτ». Υπερβολές στην ερµηνεία του και την εφαρµογή του µπορούν να µεταλλαχθούν σε αυτό ακριβώς. Και ο νόµος αυτός, αντισεξιστικός δήθεν, είναι ακραία σεξιστικός, καθώς τιµωρεί µόνο την προσβολή της αξιοπρέπειας των ατόµων που συµβαίνει από άντρες. Και οι γυναίκες, όµως, είναι ικανές για «σεξιστικά» σχόλια. Επίσης, οι ροκ σταρ θα έπρεπε στις συναυλίες τους να µηνύουν τα κοριτσάκια που σφυρίζουν, σαφέστατα σεξουαλικά. Είναι ένας ξεκάθαρα σεξιστικός νόµος.

Μέχρι τον Ιούλιο του 2018, 40 σχολεία του Ηνωµένου Βασιλείου είχαν ήδη απαγορεύσει σε κοριτσάκια να φοράνε φούστα. ∆εν υπήρξε καµιά διαβούλευση, καµία αιτιολογία. Απλά κι εξόχως δικτατορικά, µια ωραία πρωία, γονείς και παιδιά είδαν στο σχολείο τους µια πινακίδα µε το «Απαγορεύονται οι φούστες». Οχι τα τσαντόρ. Οι φούστες. Σίγουρα, οι φούστες είναι σεξουαλικά φορτισµένες. Οπως οι γιακάδες στο ανοιχτό πουκάµισο. Οι µίνι φούστες όµως, ήταν σύµβολο της σεξουαλικής απελευθέρωσης προηγούµενων δεκαετιών. Οι ίδιοι άνθρωποι που θα υπερασπίζονταν το δικαίωµα του Ισλάµ να φοράει µπούργκες σε µουσουλµάνες απαγορεύουν σε µέλη της πλειοψηφίας να φορέσουν ό,τι θέλουν... Η απαγόρευση δεν έγινε για το φαλλοκρατικά φορτισµένο ιστορικό παρελθόν της φούστας, αλλά για να µην προσβάλλονται και να µπορούν να ενταχθούν οι διεµφυλικοί µαθητές. Με το ίδιο σκεπτικό θα µπορούσαν να απαγορευτούν και τα παντελόνια. Γιατί όχι; Με την ίδια λογική, θα µπορούσαν να απαγορευτούν τα... φύλα. Με την ίδια λογική, για να µπορούν να ενταχθούν οι δυσλεκτικοί να καταργηθεί η ορθογραφία, για να ενταχθούν οι αδύναµοι µαθητές να καταργηθούν τα σχολεία, να καταργηθούν οι εξετάσεις, να µπαίνουν όλοι στα πανεπιστήµια.

Η υπερευαισθησία στα δικαιώµατα των µειονοτήτων έχει καταντήσει να στρέφεται κατά των δικαιωµάτων των πολλών. Είναι προφανές ότι ο αντισεξισµός υπέρ των διεµφυλικών έχει καταντήσει σεξισµός κατά των δύο φύλων. Στο όνοµα της διαφορετικότητας κάποιων ισοπεδώνεται η διαφορετικότητα κάποιων άλλων. Γιατί; Τα δικαιώµατα δεν ισχύουν για όλους; Μπορεί να είναι περήφανος ο Αµερικανός που είναι Αµερικανός, να δεχόµαστε τον περήφανο Γιουγκοσλάβο ως Μακεδόνα, αλλά, αν είσαι περήφανος που είσαι Ελληνας, τότε να είσαι ρατσιστής; Το µοτίβο είναι εξόχως οφθαλµοφανές. Το να πρέπει να νιώθεις υπερήφανος που είσαι κάτι και αυτός που είναι κάτι άλλο να ντρέπεται γι’ αυτό δεν αποτελεί πρόοδο, αλλά πλήρη αντιστροφή του παραδοσιακού σεξισµού.

Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στις ΗΠΑ, συνεχίζει να µαίνεται ο πόλεµος της τουαλέτας. Ποιές θα πρέπει να χρησιµοποιούν οι διεµφυλικοί; Στις τουαλέτες που έχουν κατασκευαστεί για να εξυπηρετούν το βιολογικό τους φύλο ή όπου θέλει ο σεξουαλικός τους αυτοπροσδιορισµός; Ενώ βασικά ανθρώπινα δικαιώµατα, όπως το δικαίωµα της 8ωρης εργασίας, το δικαίωµα της σύνταξης, το δικαίωµα στην ποιότητα ζωής, χάνονται για µεγάλα κοµµάτια του δυτικού πληθυσµού, δίνεται επική µάχη για το δικαίωµα της επιλογής τουαλέτας. Ξεχνάµε, λοιπόν, ότι τα ουρητήρια δεν έχουν γίνει πρώτιστα µε βάση κάποια σεξιστικά στερεότυπα, αλλά µε βάση τη διαφορά στο ουροποιητικό σύστηµα ανάµεσα σε άντρες και γυναίκες. Ξεχνάµε ότι έχει να κάνει περισσότερο µε τη λειτουργικότητα, παρά µε τη σεξουαλικότητα. Ως εναλλακτική στο «φλέγον ζήτηµα» προτάθηκαν άφυλες τουαλέτες. Οποιος θέλει, µπορεί να τις χρησιµοποιεί, ανεξαρτήτως φύλου. Και αυτό δεν είναι µια τόσο κακή ιδέα. Αλλά από τις άφυλες τουαλέτες στην άφυλη κοινωνία είναι ένα «τσιγάρο δρόµος». ∆εν θα είναι η πρώτη φορά που η πολιτιστική ατζέντα θα έχει επιχειρήσει να σκοτώσει την επιστήµη. Τις προηγούµενες δεκαετίες, µεγάλες εταιρείες υποκατάστατης σκόνης βρεφικού γάλακτος είχαν οργιάσει, ιδιαίτερα στην Αφρική, διαφηµίζοντας τα προϊόντα τους ως υπέρτερα του µητρικού γάλακτος. Ενας από τους πιο δηµοφιλείς ιστοτόπους ιατρικού περιεχοµένου παγκοσµίως, το healthline, αντικαθιστά µερικώς τον ιατρικό / επιστηµονικό όρο «γυναικείος κόλπος» µε τον όρο «µπροστινή τρύπα». ∆ηλαδή, αν η ανατοµία δεν συµφωνεί µε κάποια άτοµα, τόσο το χειρότερο για την ανατοµία. Μένει να δούµε µε τι θα αντικαταστήσουν τους ανατοµικούς όρους «πέος» και «κλειτορίδα». Ενας φίλος προτείνει το «κάτω µύτη» και «µικρή κάτω µύτη», αντίστοιχα….

Και ο ιστότοπος συνεχίζει ακάθεκτος την επίθεση κατά της ανατοµίας, αιτιολογώντας τα κίνητρά της πίσω από αυτήν: «Κάποια τρανς άτοµα που τους ανατέθηκε θηλυκή ταυτότητα κατά τη γέννηση µπορεί να απολαµβάνουν το να είναι υποδοχείς διεισδυτικού σεξ, αλλά νιώθουν δυσφορία φύλου όταν γίνεται αναφορά σε εκείνο το κοµµάτι του σώµατός τους χρησιµοποιώντας µια λέξη που η κοινωνία και επαγγελµατικές κοινότητες συχνά συνδέουν µε τη θηλυκότητα»... Είπαµε. Αν η ανατοµία δεν συµφωνεί µε κάποιους, τόσο το χειρότερο για την ανατοµία.

Πίσω από τον επιστηµονικοφανή λόγο του ιστοτόπου κρύβεται ένας ύποπτος σκοταδισµός. Το φύλο δεν είναι ανάθεση. Υπάρχει από τη στιγµή της σύλληψης. Κοινωνικούς επίκτητους προσδιορισµούς αποκτά µετά τη γέννηση. Οχι κατά τη διάρκειά της, ούτε πριν από αυτή. Η σεξουαλική προτίµηση, όµως, από µόνη της δεν αποτελεί τρίτο φύλο. Η βιοποικιλότητα, ακόµα και ανάµεσα στα άτοµα του ίδιου είδους και της ίδιας φυλής, ακόµα µέχρι και της ίδιας οικογένειας, είναι όρος απαράβατος για την εξέλιξη των ειδών. Υπάρχει ένα και µόνο είδος ισότητας που επιβάλλεται να υπάρχει στις ανθρώπινες κοινωνίες, αν αυτές επιδιώκουν να προσδιορίζονται ως δηµοκρατικές. Ολα τα µέλη µιας κοινωνίας να είναι ίσα απέναντι στον νόµο και να έχουν όλα ίσα δικαιώµατα. Αυτή είναι απαρέγκλιτη βασική αρχή της δηµοκρατίας. Είναι απαράδεκτο και ανεπίτρεπτο να περιορίζονται τα δικαιώµατα κάποιων έναντι κάποιων άλλων, όποιοι κι αν είναι οι µεν και όποιοι κι αν είναι οι δε.

Το φύλο δεν είναι ούτε αµαρτία ούτε αρρώστια, για να αποκατασταθεί µε γονιδιακές θεραπείες, όπως προβλέπεται να συµβεί στο µέλλον. Ο καθένας µπορεί να νιώθει ό,τι θέλει. Μπορεί να νιώθει ότι είναι Αντετοκούνµπο, αλλά αυτό δεν σηµαίνει ότι αυτοµάτως θα «καρφώσει» από τα έξι µέτρα. Και, ναι, στο µέλλον οι άνθρωποι θα µπορούν να αλλάζουν το φύλο τους, αν δεν συµφωνούν µε το DΝΑ τους. Αλλά ποτέ δεν πρέπει τίποτα να γίνει υποχείριο της εξουσίας. Οµως...

Ενώ πλέον οι πολιτικές ελίτ συµφωνούν και προχωρούν ωσάν οδοστρωτήρες στην κατάργηση βασικών δικαιωµάτων, όπως το δικαίωµα στην παιδεία, στην υγεία, στη σύνταξη, στην αξιοπρεπή εργασία, σε εργασιακά κεκτηµένα όπως το 8ωρο, στο δικαίωµα του να δηµιουργείς οικογένεια, αντιρροπιστικά πάσχιζαν να αναδείξουν το σύµφωνο συµβίωσης σε µείζον θέµα. Λες και το σύµφωνο συµβίωσης είναι σηµαντικότερο για τους διεµφυλικούς απ’ ό,τι τα βασικά ανθρώπινα δικαιώµατα που οι ελίτ στερούν σε όλους και στους διεµφυλικούς. Ας συνεχίσουµε να είµαστε ξεκάθαροι: το διαίρει και βασίλευε κρατάει την εξουσία στα πόδια της, ακόµα κι όταν ο πλανήτης καταρρέει, τώρα υπό το σκήπτρο και την κορώνα ενός άσωτου… «ιού».

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παραπολιτικά το Σάββατο 27 Φεβρουαρίου