Τον τελευταίο διάστημα έχει σηκωθεί θύελλα αντιδράσεων σχετικά με το αν η έκδοση ολιγοήμερης άδειας στον Δημήτρη Κουφοντίνα έπρεπε να δοθεί ή όχι. Πριν προσθέσουμε όμως το οτιδήποτε, θα πρέπει να συμφωνήσουμε σε ένα πράγμα. Τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις που απορρέουν από το ελληνικό Σύνταγμα δεν μπορεί και δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται αλά καρτ.

Είτε πιστεύεις στους νόμους και στα ψηφίσματα του κράτους, σέβεσαι τους θεσμούς και ζεις στα όρια της αστικής δημοκρατίας, είτε τα αρνείσαι και «παίζεις ρουκέτες» με τους φίλους σου. Ακόμα και όταν ένα νόμο, τον θεωρείς άδικο, προσπαθείς να τον αλλάξεις μέσα από τα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα που έχει προνοήσει ο νομοθέτης και όχι σύμφωνα με το δίκαιο του ισχυρού.

Συνεπώς κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί στον Δημήτρη Κουφοντίνα και στον κάθε Κουφοντίνα να ζητήσει αυτά που ορίζει ο νόμος για την περίπτωση του. Σε όσους δεν μας αρέσει ο νόμος, να πιέσουμε ώστε να αλλάξει άμεσα, αλλά αυτό είναι ένα θέμα που δεν αφορά τον Κουφοντίνα. Σε όσους συνεχίζουν πεισματικά να αμφισβητούν το νόμιμα κατοχυρωμένο δικαίωμα να ζητήσει άδεια, ας μην ξεχνάνε ότι αυτή η αμφισβήτηση είναι που επιβεβαιώνει τον πυρήνα της τρομοκρατικής ιδεολογίας των δολοφόνων της 17Ν.

Αποτελεί διαφορετικό ζήτημα τον αν έχει δικαίωμα να ζητήσει άδεια και διαφορετικό το αν η δικαστική εξουσία θα του την χορηγήσει. Δεν θα διαφωνήσω όμως ότι το να δίνεται άδεια σε μια τέτοια προσωπικότητα, παραμονές της εορτής του Πολυτεχνείου, εγείρει ορισμένες υποψίες.
Και όσο και αν κατανοώ τις διαμαρτυρίες πολλών σχετικά με την διήμερη άδεια σε έναν αμετανόητο δολοφόνο για το αν πέρα από νόμιμη είναι και ηθική, προσωπικά χαίρομαι που τον βλέπω να βγαίνει από τα κάγκελα της φυλακής, έστω και για λίγο.

Γιατί οι οπαδοί του ένοπλης κομμουνιστικής πάλης και υμνητές σεσημασμένων κακοποιών του κοινού ποινικού δικαίου, θα τον αποθέωναν είτε έπαιρνε την άδεια, είτε όχι. Η υπόλοιπη κοινωνία όμως, αν δεν την έπαιρνε, θα ξεχνούσε! Θα ξεχνούσε τον Θάνο Αξαρλιάν και τον άδικο χαμό του. Θα ξεχνούσε τον Παύλο Μπακογιάννη και την βαριά παρακαταθήκη του.

Μακάρι να τριγυρίζει ελεύθερος στους δρόμους, για να βλέπουν όλοι την όψη του τέρατος της αριστερής τρομοκρατίας. Μακάρι να τριγυρίζει ελεύθερος για να βλέπουν όλοι ότι το ηθικό πλεονέκτημα που προφασίζεται η αριστερά τόσα χρόνια, βασίστηκε πάνω σε άδικο αίμα και αθώα θύματα.

Είτε τους αρέσει, είτε όχι, η αστική δημοκρατία έχει κερδίσει. Όταν βλέπεις τον άνθρωπο που μέσα από τις ιδεοληπτικές ονειρώξεις του, επιθυμούσε να ανατρέψει ένοπλα την υπάρχουσα πολιτειακή κατάσταση, να ζητιανεύει μια διήμερη άδεια επικαλούμενος τους νόμους που ο ίδιος ήθελε να καταλύσει, τότε η αστική δημοκρατία έχει κερδίσει. Όταν βλέπεις τον ίδιο άνθρωπο να κερδοσκοπεί μέσα από την πώληση των αρρωστημένων εμπειριών του, αποτυπωμένων σε βιβλία που πωλούνται στην καπιταλιστική μας κοινωνία, τότε η αστική δημοκρατία έχει κερδίσει.

Και κάθε φορά που τα λόγια ή οι πράξεις του θα τον επαναφέρουν στην επικαιρότητα και θα ξυπνούν οι μνήμες των στυγερών εγκλημάτων και των άδικων θυμάτων του, θα επιβεβαιώνουν στην συνείδηση όλων μας, όχι μόνο ότι η αστική δημοκρατία έχει κερδίσει, αλλά και ότι η αριστερά στην Ελλάδα δεν έχει ιστορία, αλλά ποινικό μητρώο...