Δεν περίμενα ποτέ ένα σύγχρονο ελληνικό έργο, που ασχολείται με το deja vu θέμα «Πώς φτάσαμε ως εδώ, ως άνθρωποι και ως χώρα και “τις πταίει”», να μου προκαλέσει τέτοιο ενθουσιασμό.

Ξέρω πλέον πολύ καλά τι φταίει, όπως φαίνεται να ξέρει και ο συγγραφέας, Γιάννης Τσίρος, ο οποίος μέσα σε μια φαινομενικά απλή ιστορία κατάφερε να χωρέσει όλη τη χώρα και τους ιδιόμορφους κατοίκους της, να αποδώσει σε κάθε πράξη και φράση των ηρώων έντονους συμβολισμούς και να γοητεύσει τους θεατές, που στο τέλος χειροκροτούν με δύναμη και ενθουσιασμό. Δεν είναι τυχαίο ότι ο «Αγριος σπόρος» παίζεται για δεύτερη χρονιά στο καλαίσθητο θέατρο «Επί Κολωνώ» και για να βρεις θέση πρέπει να προσπαθήσεις αρκετό καιρό πριν. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Ο Σταύρος διατηρεί καντίνα παράνομα σταθμευμένη σε παραλία μαζί με την κόρη του και ζει πουλώντας μπίρες και σουβλάκια στους λίγους ξένους που έρχονται για το μπάνιο τους. Εννοείται ότι είναι χρεωμένος μέχρι τον λαιμό, δεν κόβει αποδείξεις, ρυπαίνει, ενοχλεί. Τον Σταύρο κανείς δεν τον χωνεύει.

Ούτε οι συγχωριανοί του, αλλά ούτε και οι ξένοι, που, με τις τσίκνες και τη λίγδα του, τους χαλάει το τοπίο, γιατί, εκτός από όλα τα άλλα, έχει και το σφαγείο του χωριού. «Μπορεί να τους θυμίζω κάτι που θέλουν να ξεχάσουν». Στο τέλος βρίσκεται κατηγορούμενος και για τον φόνο ενός νεαρού Γερμανού τουρίστα και, καθώς είναι το μαύρο πρόβατο της περιοχής, είναι ο πρώτος που όλοι υποπτεύονται.

Ολα αυτά μπορεί να μη φαίνονται συγκλονιστικά, όμως με έναν τρόπο μαγικό γίνονται, λόγω της δύναμης του κειμένου του Γιάννη Τσίρου, της εξαιρετικής σκηνοθεσίας της Ελένης Σκότη, της άψογης σκηνικής ατμόσφαιρας και, βέβαια, της υποκριτικής ικανότητας των ηθοποιών. Εμείς ευτυχήσαμε να δούμε την παράσταση με τον Τάκη Σπυριδάκη, ο οποίος για λόγους υγείας απουσιάζει για ένα διάστημα.

Τον ρόλο του Σταύρου έχει πάρει ο Στάθης Σταμουλακάτος (η ερμηνεία του στο περσινό «Στέλλα, κοιμήσου» του Γιάννη Οικονομίδη, ήταν μοναδική). Φίλοι, λοιπόν, που τον είδαν και στον «Αγριο σπόρο» είπαν ότι απέδωσε τον ρόλο εξαιρετικά. Μετά τη λήξη της παράστασης, τώρα που άνοιξε και ο καιρός, είναι ωραία ιδέα να χαλαρώσετε στη φιλόξενη αυλή του θεάτρου για ένα ποτάκι. Εμείς κάτσαμε με μεγάλη ευχαρίστηση και αρχίσαμε αυθόρμητα να μιλάμε με μια παρέα θεατών για τα χάλια της χώρας μας και του Νεοέλληνα, συζήτηση η οποία, εννοείται, πυροδοτήθηκε από την παράσταση. Και παραλίγο να πιαστούμε και στα χέρια, διότι ο καθένας έδινε τη δική του εξήγηση για το δράμα του πρωταγωνιστή Σταύρου.

Εμείς λέγαμε ότι φταίει αποκλειστικά ο ίδιος, εκείνοι υποστήριζαν πως αναγκάζεται να παρανομήσει για να επιβιώσει, διότι δεν υπάρχει κράτος και είναι και θύμα των κακών ξένων, που τον ζηλεύουν, διότι έχει πιάσει το ωραιότερο οικόπεδο πάνω στη θάλασσα και θέλουν να τον ξεκάνουν για να του το πάρουν… Τα γνωστά… Οποια εξήγηση και αν δίνει ο καθένας, είδα ότι η παράσταση συνεπαίρνει τους θεατές, που στο τέλος συζητούν το έργο έντονα και προβληματισμένοι.

Προφανώς, γιατί βλέπουν την καντίνα σαν την Ελλάδα, ενώ στον Σταύρο αναγνωρίζουν κάτι από τον εαυτό τους. Ο «Αγριος σπόρος» θα ανθίζει στο «Επί Κολωνώ» μέχρι το τέλος Μαΐου και είναι ηθική μας υποχρέωση να σας ενημερώσουμε να μη χάσετε το δυναμικό αυτό ελληνικό αριστούργημα. Πολύ πιθανόν, βέβαια, με τέτοια επιτυχία να συνεχιστεί και του χρόνου.