Λατρεμένος από πολλές γενιές, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας είναι δίκαια απ τους πιο ερωτικούς τραγουδιστές. Στα εξήντα του χρόνια δείχνει πλήρης και ευτυχισμένος, δεν αγχώνεται παρά μόνο για το πώς περνάει η εικοσιδιάχρονη κόρη του που σπουδάζει στο Λονδίνο σκηνοθεσία. Το «καρδουλάκι» μου όπως χαρακτηριστικά την αποκαλεί και τα μάτια του πλημυρίζουν αγάπη. Με περίμενε στο καμαρίνι του στην Ακτή Πειραιώς, όπου εμφανίζεται αυτές τις μέρες με τον Γιώργο Νταλάρα, τον Γιάννη Κότσιρα και τον Γιάννη Ζουγανέλη. Φιλικός φοράει ως συνήθως μαύρα ρούχα και δεν διστάζει να απαντήσει σε όλα. Η διάθεση του δείχνει τόσο ανεβασμένη που θα μπορούσε και να μου τραγουδήσει πριβέ μα δίστασα να το ζητήσω Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας μιλάει για την λαμπερή καριέρα του, τον έρωτα, την ήσυχη οικογενειακή ζωή , αλλά και τους προβληματισμούς του για την πορεία της νυχτερινής διασκέδασης.

Πως προέκυψε το φετινό σχήμα στην Ακτή; Πως είναι να συνυπάρχουν τόσο δυνατές προσωπικότητες στη σκηνή;

Με τον Κότσιρα είναι η 3η χρονιά που παίζω και τον Ζουγανέλη η 6η. Εδώ σε αυτό το μαγαζί έχω ακόμα παίξει μαζί με τον Σάκη, με Σαββόπουλο, Παπακωνσταντίνου, Πασχαλίδη, Στόκα. Αυτός ο χώρος είναι πολύ οικείος για μένα. Αυτός και ο Ζυγός είναι οι δυο πιο οικείοι χώροι για μένα. Φέτος από τη στιγμή που έχουμε μαζί μας τον Νταλάρα έχουμε αλλάξει το πρόγραμμα, γιατί είναι ο κορυφαίος τραγουδιστής στην Ελλάδα βάσει ρεπερτορίου και βάση πωλήσεων. Στον Νταλάρα οφείλω την μουσική μου ύπαρξη, από τότε που είπε την «Σκόνη» με τους Τερμίτες, και μετά με το Διδυμότειχο μπλούζ. Είναι παράλογο που τόσα χρόνια δεν είχαμε δουλέψει ξανά μαζί. Οπότε κάποια στιγμή θα γινόταν. Τώρα έφτασε το πλήρωμα του χρόνου. Το συζητάγαμε συνέχεια και είπαμε φέτος να το κάνουμε. Τώρα, αν δεν πήγαινε και αυτό το σχήμα καλά, θα έπρεπε να κλείσουν όλα τα μαγαζιά. Δεν το λέω με κομπασμό. Ο κόσμος επί τέσσερις ώρες ακούει έναν καταιγισμό από αγαπημένα τραγούδια. Συν ότι έχει και γέλιο και καλές τιμές.

Πόσο βοηθάει η εμπειρία σε αυτές τις εμφανίσεις; Νιώθετε τρακ;

Βέβαια. Είτε παίζω στο Καλλιμάρμαρο με 50 χιλιάδες κόσμου, είτε παίζω σε μικρά μαγαζιά 150 ατόμων, τα πρώτα 5 λεπτά, νιώθω τρακ.

Από τι εμπνέεστε όταν γράφετε μουσική;

Δεν ξέρω. Η μουσική είναι σαν ρεπορτάζ. Τα γεγονότα με οδηγούν. Κι όπως αισθάνεσαι, γράφεις. Απλά εμείς οι καλλιτέχνες είμαστε προνομιούχοι στο ότι έχουμε το στίχο και λέμε αυτό που θέλουμε.

Τα τελευταία χρόνια με την κρίση έχει επηρεαστεί αρνητικά η έμπνευσή σας;

Ναι. Τώρα ετοιμάζω έναν δίσκο που είναι λίγο σκοτεινός. Βέβαια σε εμάς υπάρχουν δύο παράλληλοι δρόμοι. Ένας κοινωνικοπολιτικός και ένας ερωτικός. Το ένα συμπληρώνει το άλλο και τσουλάνε πιο φυσιολογικά. Λέγοντας ένα ερωτικό τραγούδι, ισοσκελίζεις την αρνητική διάθεση.

Από πού αντλείτε δύναμη για να γράφετε;

Από τον κόσμο φυσικά. Δεν γράφω για μένα. Είμαι πολύ ευτυχισμένος και ευγνώμων που υπάρχω στην ψυχή και την καρδιά κάποιων ανθρώπων που γουστάρουν αυτό που κάνω. Αν αυτοί πάψουν ή μου κλείσουν την πόρτα επικοινωνίας, θα πάω σπίτι μου.

Θυμάστε κάποια άβολη στιγμή πάνω στη σκηνή;

Πάρα πολλές. Βρέθηκα κάποτε σε μια συναυλία με 30 χιλιάδες κόσμου στον Άρδα, στην Ορεστειάδα, όπου είχαν έρθει κάποια άτομα από το Δυδιμότειχο, μια περίεργη ομάδα, και όταν είπα το «Δυδιμότειχο μπλουζ» άρχισαν να πετάνε μπουκάλια και τσιμεντόλιθους. Δεν έφυγα. Είπα εγώ θα πω το τραγούδι, ότι και να κάνετε. Μετά ήρθαν κάποιοι πιτσιρικάδες και μου ζητούσαν συγγνώμη.

Τι κερδίσατε από το τραγούδι;

Τη ζωή μου ολόκληρη. Ξεκίνησα 20 χρονών πιτσιρικάς και έχω φτάσει 60. Σαράντα χρόνια αυτό το πράγμα. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει κάτι άλλο.

Τι θυσιάσετε για την καριέρα σας;

Τίποτα. Μου ήρθαν όλα βολικά. Η ζωή είναι σαν τοκογλύφος. Σου δίνει και σου παίρνει. Την εποχή που ανέβαινα με αλματώδη βήματα κάνοντας μεγάλα σουξέ, μου συνέβαιναν θάνατοι, ασθένειες, έχανα αγαπημένους ανθρώπους. Η ζωή είναι περίεργη.

Σε ποια θέματα επιμένετε να κάνετε του κεφαλιού σας;

Από τότε που έκανα παιδί και οικογένεια, σταμάτησα να κάνω του κεφαλιού μου. Η οικογένεια ήταν προσωπική μου επιλογή, δεν προέκυψε. Πριν έκανα πάντα του κεφαλιού μου. Κοιμόμουν όταν νύσταζα, έτρωγα όταν πείναγα. Κάπνιζα ότι έβρισκα μπροστά μου, έπινα τα πάντα και ήμουν από το ένα κωλόμπαρο στο άλλο. Και κάποια στιγμή μετά τα 35 μου κουράστηκα. Ήθελα να αράξω. Βρήκα τον άνθρωπο που γούσταρα και έκανα ένα παιδί. Όταν υπάρχουν παιδιά στην ιστορία, δεν μπορείς να κάνεις του κεφαλιού σου. Η κόρη μου μου τηλεφωνεί κάθε μέρα και μου λέει τι κάνει. Ζητάει τη γνώμη μου για διάφορα.

Τι φοβάστε να παραδεχτείτε για τον εαυτό σας;

Δεν υπάρχει κάτι. Και συγγνώμη ζητάω και τα λάθη μου παραδέχομαι. Αλλά είμαι πολύ επιπόλαιος. Επίσης μου έχουν πει ότι είμαι αψής και κάποιες φορές συμπεριφέρομαι πολύ άσχημα. Το έχω κάνει. Πάνω στη δουλειά μπορεί να πω κάτι παραπάνω πάνω στα νεύρα μου.

Για ποιο επίτευγμά σας νιώθετε περήφανος;

Να ξεκινήσω από το πιο βασικό. Έχω κάνει ένα καλό, ευγενικό παιδί και με ήθος. Επίσης έχω κάνει δέκα φιλίες πολύ καλές. Και τέλος έχω κάνει 4-5 τραγούδια που έχουν μείνει στο χρόνο.

Φλερτάρατε ποτέ με την αλαζονεία;

Όχι τέτοιο πράγμα. Καβαλημένος δεν υπήρξα ποτέ. Είναι το μοναδικό πράγμα για το οποίο είμαι σίγουρος. Ποτέ δεν άλλαξε η ζωή μου πουθενά. Γιατί η επιτυχία μου ήρθε σιγά- σιγά και μετά από πολύ μεγάλη ταλαιπωρία. Το απότομο μπορεί να σε σαλτάρει.

Πως χειρίζεστε το μεγάλωμα, το χρόνο που περνάει;

Είναι ωραίο πράγμα να μεγαλώνεις καλά. Δεν με έχει πανικοβάλει ο χρόνος που περνάει. Έφτασα στα 60 και νιώθω μια χαρά. Έχω ανθρώπους που με αγαπούν. Δεν μπορώ να κάνω ότι έκανα στα 20. Δεν μπορώ να παίξω μπάλα που έπαιζα πιτσιρικάς.

Με τη σύζυγό σας είστε 28 χρόνια μαζί. Τι σας έμαθε η εργένικη και τι η οικογενειακή ζωή;

Η εργένικη ζωή τίποτα. Εκεί δεν θες να μάθεις, θες να ζήσεις. Ήμουν χορτάτος από όλες τις απόψεις, όταν παντρεύτηκα. Γιατί έζησα τα πάντα από τα 20 μέχρι τα 37. Γύρισα όλον τον κόσμο και γνώρισα πολύ κόσμο και πολλές επιτυχίες. Γυναίκες, ποτά. Την οικογένεια μετά την είχα ανάγκη. Όταν η κόρη μου ήταν 5 χρόνων και την έβλεπα στο πάρκο με αυτά τα πανέμορφα μάτια, έγραψα το «Μάτια δίχως λογική».

Υπάρχει συνταγή για έναν γάμο χρόνων;

Όχι. Οι άνθρωποι είναι μαζί όσο θέλουν να είναι μαζί.

Τι είναι για εσάς ο έρωτας, που τον έχετε τραγουδήσει με υπέροχο τρόπο;

Μου έχει κάνει εντύπωση που έχω δει κόσμο να κλαίει με κάποια τραγούδια μου, όπως για παράδειγμα τον Μικρό Τιτανικό. Για μένα ο έρωτας είναι ένα συστατικό χαρακτηριστικό της ζωής. Δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς έρωτα. Είναι η αρχέγονη ιστορία του να υπάρχει ζωή.

Αν γινόσασταν Υπουργός Πολιτισμού, τι θα αλλάζατε στον τομέα της μουσικής;

Δεν θα γινόμουν ποτέ, δεν έχω καμία διάθεση για πολιτική. Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι, θα ήθελα να έμπαινε στα σχολεία μάθημα μουσικής για να καταλαβαίνουν τα παιδιά ποια είναι η καλή μουσική και ποια όχι.

Σας έχει φοβίσει η κρίση στη νυχτερινή ζωή της Αθήνας;

Η κρίση είναι ένα δεδομένο πράγμα που έχει τρομοκρατήσει τους πάντες. Όχι απλά μας έχει φοβίσει, μας έχει δημιουργήσει κατάθλιψη. Υπάρχει μια κατηγορία μαγαζιών, που δε θα πάψουν να δουλεύουν ποτέ, επειδή απευθύνονται σε ένα συγκεκριμένο κοινό, που έχει λεφτά. Υπάρχει ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων στην Ελλάδα, που έχει λεφτά. Σε εμάς βέβαια δεν έρχεται μόνο αυτός ο κόσμος, αλλά όλος ο κόσμος. Ξέρω πολλούς που κάνουν αιματηρές οικονομίας για να μαζέψουν ένα χαρτζιλίκι και να έρθουν μια Παρασκευή να διασκεδάσουν. Εμείς είμαστε υποχρεωμένοι, να τον ευχαριστήσουμε και να τον χορτάσουμε πλήρως.

Σε ποσοστό, πόσο έχουν πέσει οι αμοιβές των καλλιτεχνών;

Κάνουμε διπλάσια δουλειά για το 1/3 των παλιών αμοιβών μας. Παλιά με 20 συναυλίες το καλοκαίρι και 30 εμφανίσεις το χειμώνα, έβγαζα κάποια συγκεκριμένα χρήματα. Τώρα βγάζω το 1/3 με τις διπλάσιες εμφανίσεις. Εν τω μεταξύ, τα έξοδα είναι τα ίδια.

Οι Τερμίτες σήμερα θα μπορούσαν να επανέλθουν;

Κάναμε μια συναυλία πριν τρία χρόνια στο Ηρώδειο και παίξαμε το «Αρμαγεδών». Οι Τερμίτες ήταν το παιδικό μας απωθημένο. Αν ήμουν πάλι 20 χρόνων, πάλι τους τερμίτες θα έκανα. Αλλά τώρα δεν έχει κανένα νόημα. Είμαστε όλοι 60άρηδες. Ο ένας έχει μπιλιάρδα στη Βουλγαρία, ο Μιτζέλος είναι επαγγελματίας μουσικός και ο Φίλιππας που ήρθε πριν από λίγο εδώ , παίζει μαζί μου ντράμς.

Σε ποια γειτονιά της Αθήνας ζείτε; Τι σας θυμώνει στην Αθήνα;

Η γειτονιά μου είναι ο Λυκαβυττός. Είναι το πατρικό της γυναίκας μου εκεί και είναι ωραία. Μεγάλωσα όμως στην Πλάκα, η οποία ήταν μια πάρα πολύ ωραία γειτονιά. Πήγα στο 1ο Γυμνάσιο. Στην Αθήνα δεν με θυμώνει τίποτα, πάντα ήταν μια απάνθρωπη πόλη. Εγώ είμαι από το Βόλο και εκεί θα ζούσα πολύ καλύτερα. Αλλά η γυναίκα μου, ούτε το συζητάει, δε φεύγει από την Αθήνα με τίποτα. Την Αθήνα τη συνήθισα και την αγαπάω πια.