Η Ανδρομάχη Χρυσομάλη, ηθοποιός, σκηνοθέτις και θεατρολόγος μετά την μεγάλη επιτυχία που έκανε με την θρυλική πλέον παράσταση του εμβληματικού έργου της Άλκης Ζέη Το Καπλάνι της Βιτρίνας, γνωρίζοντας τεράστια καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία, με περισσότερους από 100.000 θεατές, συγκινώντας παιδιά, δασκάλους και κοινό, επιστρέφει ξανά στο Θέατρο Βρετάνια με ένα άλλο σημαντικό έργο της Παιδικής Λογοτεχνίας, «Τα Ξύλινα σπαθιά» του Παντελή Καλιότσου, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στο θέατρο.
Ένα βαθιά επίκαιρο αντιπολεμικό έργο, που αναδεικνύει την αλληλεγγύη, την αγάπη και την ειρήνη.
Λίγα λόγια για το έργο
Στη πόλη Μανωλίτσα, λίγο μετά τον Β΄Παγκόσμιο πόλεμο, όταν ακόμη οι μνήμες είναι νωπές, ένας πονηρός έμπορος παιχνιδιών, ο Μπάρμπα Γάντζος, αποφασίζει να αλλάξει την βιτρίνα του μαγαζιού του και να αντικαταστήσει τα τρενάκια, τις κούκλες και τα αεροπλανάκια με κάθε λογής πολεμικά παιχνίδια, κράνη, κανόνια, τανκς, νεροπίστολα, γοητεύοντας όχι μόνο τα παιδιά αλλά και τον δάσκαλο, ξεσηκώνοντας τα και παρασύροντάς τα σε ένα ξέφρενο πολεμικό παιχνίδι με σκοπό την αύξηση του κέρδους του. Οι μαθητές, καταστρώνουν σχέδια στα διαλείμματα του σχολείου, για να κατατροπώσουν τον «εχθρό», χωρίζονται σε ομάδες και αρχίζει η δράση. Τι θα γίνει όμως, όταν τα παιδιά θα έρθουν αντιμέτωπα με τις συνέπειες του «πολέμου»;
Η παράσταση
Ο συγγραφέας, με το ιδιαίτερο χιούμορ του, την αμεσότητα, την ειλικρίνεια και την ευρηματικότητά του, μέσα από ένα ατέλειωτο παιχνίδι, αγγίζει με την τρυφεράδα του, τις καρδιές των μικρών παιδιών, τα συγκινεί και τα εμπνέει απέναντι στο παναθρώπινο πρόβλημα του πολέμου και τα βοηθάει να αντιληφθούν πως κανένας πόλεμος δεν είναι καλός, ακόμα και αυτός που παίζεται με ξύλινα σπαθιά.
Η παράσταση που θα κάνει πρεμιέρα στις 18 Οκτωβρίου, στο Θέατρο Βρετάνια είναι μία μεγάλη παραγωγή με εντυπωσιακές προβολές 3D και Video art, αναπαριστώντας τους πολλαπλούς σκηνικούς χώρους, με σκηνικά κατασκευασμένα από τον σκηνογράφο Αριστοτέλη Καρανάνο και κοστούμια από την Αλεξάνδρα Σιάφκου, με τις μουσικές του Μιχάλη Αβραμίδη, που θα μας μεταφέρουν στη Μανωλίτσα, και κυρίως θα μας ταξιδέψουν στη παιδική μας ηλικία, εκεί που η αθωότητα, το παιχνίδι και το νοιάξιμο για τους γύρω μας, ήταν η μόνη ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο, χωρίς πολέμους.
