Οι 20 καλύτερες βιογραφικές ταινίες όλων των εποχών

Το βλέπουμε και από τις βιογραφίες στα βιβλία ή στα ντοκιμαντέρ, αλλά και στον κινηματογράφο. Στην ιστορία του σινεμά υπάρχουν χιλιάδες -δεν είναι υπερβολή- ταινίες που μας δείχνουν τη ζωή πολύ διάσημων ή λιγότερο διάσημων ανθρώπων που τελικά τους μάθαμε μέσα από την ταινία. Αν καθίσουμε για ένα λεπτό να σκεφτούμε, αμέσως θα μας έρθουν δεκάδες ταινίες στο μυαλό. Με πιο πρόσφατες τις ταινίες με τις ζωές της Grace Kelly, του Piere Paolo Pasolini και της Lady Di. Ποιες όμως απ’ αυτές τις ταινίες αξίζουν πραγματικά;

Διάσημοι κριτικοί στρώθηκαν για τα καλά στη δουλειά και μας παρέδωσαν τις 20 καλύτερες κατά τη γνώμη τους.

20. Sylvia (2003)

Η Σύλβια (Sylvia) είναι βρετανική ταινία του 2003. Πρόκειται για βιογραφικό δράμα βασισμένο στη ρομαντική σχέση της διακεκριμένης συγγραφέως Σύλβια Πλαθ με τον Άγγλο ποιητή Τεντ Χιουζ. Η ταινία ξεκινά με τη συνάντησή τους στο Κέμπριτζ το 1956 και τελειώνει με την αυτοκτονία της Σύλβια Πλαθ το 1963. Πρωταγωνιστούν οι Γκουίνεθ Πάλτροου (ως Σύλβια Πλαθ) και ο Ντάνιελ Κρεγκ (ως Τεντ Χιουζ). Σκηνοθετήθηκε από την Κριστίν Τζεφς. Μεγάλο μέρος της ταινίας γυρίστηκε στη Νέα Ζηλανδία. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στις 17 Οκτωβρίου 2003 και έχει διάρκεια 110 λεπτά Η Φρίντα Χιουζ, η κόρη της Σύλβια και του Τεντ, κατηγόρησε τους δημιουργούς της ταινίας πως εκμεταλλεύονται οικονομικά τον θάνατο της μητέρας της.

19. Gorillas in the mist (1988)

Η Ντάιαν Φόσεϊ γεννήθηκε το 1932 και μεγάλωσε στο Σαν Φρανσίσκο, στην Καλιφόρνια. Η Αμερικανίδα ζωολόγος που επέλεξε να ζει σαν ερημίτης σε ένα τροπικό δάσος σε βουνό της Αφρικής μελέτησε τους γορίλες και έμαθε περισσότερα για τον απειλούμενο με εξαφάνιση γορίλα απ' ό,τι είχε ποτέ γίνει γνωστό. Καθώς όλο και περισσότεροι γορίλες σκοτώνονταν από λαθροθήρες, άλλαξε από επιστήμονας σε δυναμική υπερασπίστρια του φυσικού περιβάλλοντος. Έδωσε τελικά τη ζωή της για τα ζώα που αγαπούσε. Η διάσημη ζωολόγος Νταϊάν Φόσεϊ δολοφονήθηκε το 1985, σε ηλικία 53 ετών, στην οροσειρά Βιρούνγκα της Αφρικής. Η ταινία είναι του 1988, σε σκηνοθεσία Michael Apted και με πρωταγωνίστρια τη Σιγκούρνι Γουίβερ. Ήταν υποψήφια για 5 Όσκαρ, αλλά πραγματικά δίχασε τους κριτικούς της εποχής.

18. The Social Network (2010)

Αμερικανική δραματική βιογραφική ταινία παραγωγής 2010 με θέμα την ίδρυση της διαδικτυακής κοινωνικής σελίδας Facebook και τις μηνύσεις που ακολούθησαν. Τη σκηνοθεσία της ταινίας ανέλαβε ο Ντέιβιντ Φίντσερ και το σενάριο έγραψε ο Άρον Σόρκιν βασισμένος στο βιβλίο «The Accidental Billionaires» του Μπεν Μέζριχ. Κανένας από το προσωπικό του Facebook, συμπεριλαμβανομένου και του Μαρκ Ζάκερμπεργκ, δεν είχε καμία ανάμειξη με την ταινία. Η ταινία κυκλοφόρησε από την Columbia Pictures την 1η Οκτωβρίου του 2010 με διθυραμβικά σχόλια από τους κριτικούς και μεγάλη ανταπόκριση στα ταμεία, με 224,9 εκατομμύρια δολάρια εισπράξεις παγκοσμίως. Έλαβε οκτώ υποψηφιότητες για Όσκαρ, μεταξύ των οποίων Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Α' Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του Τζέσι Άιζενμπεργκ, κερδίζοντας τρία στις κατηγορίες: Διασκευασμένου Σεναρίου, Μοντάζ και Μουσικής. Βραβεύτηκε επίσης με τέσσερις Χρυσές Σφαίρες: Καλύτερης Ταινίας - Δράμα, Σκηνοθεσίας, Σεναρίου και Μουσικής, από τις συνολικά έξι υποψηφιότητες.

17. Erin Brokonic (2000)

Η Erin Brockovich είναι το όνομα μιας αληθινής γυναίκας, αλλά και ο τίτλος αμερικανικής δραματικής, βιογραφικής ταινίας παραγωγής 2000. Τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο Στίβεν Σόντερμπεργκ και το σενάριο έγραψε η Σουζάνα Γκραντ. Πρωταγωνιστούν οι Τζούλια Ρόμπερτς, Άλμπερτ Φίνεϊ και Άαρον Έκχαρτ. Η ταινία αφηγείται την ιστορία της Έριν Μπρόκοβιτς και τον δικαστικό αγώνα εναντίον της αμερικανικής εταιρείας Pacific Gas and Electric Company (PG&E). Βασίζεται σε πραγματική ιστορία και η αληθινή Έριν Μπρόκοβιτς κάνει μια ελάχιστη εμφάνιση ως σερβιτόρα με το όνομα Τζούλια. Το «Έριν Μπρόκοβιτς» κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους στις 17 Μαρτίου 2000. Απέσπασε κυρίως θετικά σχόλια από τους κριτικούς, με τους περισσότερους να επαινούν την ερμηνεία της Ρόμπερτς. Έγινε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία με συνολικά έσοδα 256,2 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως και έλαβε 5 υποψηφιότητες για Όσκαρ, μεταξύ των οποίων Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας. Η Julia Roberts επίσης κέρδισε το Όσκαρ Α’ γυναικείου ρόλου.

16. Frida (2002)

Αμερικανική βιογραφική ταινία παραγωγής 2002, σε σκηνοθεσία Τζούλι Τέιμορ. Η ταινία αφηγείται τη ζωή της Μεξικανής ζωγράφου Φρίντα Κάλο. Πρωταγωνιστούν η Σάλμα Χάγιεκ και ο Άλφρεντ Μολίνα. Η ταινία ήταν υποψήφια για 6 Όσκαρ και κέρδισε τα 2. Ξεκινά με το σοβαρό ατύχημα που είχε η Φρίντα Κάλο στην ηλικία των 18 χρόνων, όταν ένα αυτοκίνητο συγκρούστηκε με το λεωφορείο στο οποίο επέβαινε. Τα τραύματα που υπέστη η σπονδυλική της στήλη την ακολούθησαν σε όλη της ζωή. Ο πατέρας της για να τη βοηθήσει να αναρρώσει της έφερε έναν καμβά και έτσι άρχισε να ζωγραφίζει. Βλέπουμε επίσης τη δύσκολη και πολύπαθη σχέση της με τον σύζυγό της Ντιέγκο Ριβέρα. Καθ' όλη τη διάρκεια του γάμου τους, ο Ντιέγκο την απατά πολλές φορές με διαφορετικές γυναίκες, ενώ η και η ίδια Φρίντα κάνει το ίδιο, άλλες φορές με άντρες και άλλες με γυναίκες. Η αδερφή της Φρίντα, Κριστίνα, μετακομίζει μαζί με το ζευγάρι στο σπίτι τους σαν βοηθός του Ντιέγκο. Σύντομα η Φρίντα θα ανακαλύψει ότι ο Ντιέγκο έχει δεσμό με την αδερφή της. Τον εγκαταλείπει και το ρίχνει στο ποτό. Το ζευγάρι θα ενωθεί ξανά όταν ο Ντιέγκο θα της ζητήσει να φιλοξενήσουν τον Λέον Τρότσκι που του έχει δοθεί πολιτικό άσυλο στο Μεξικό. Η Φρίντα και ο Τρότσκι θα κάνουν σχέση, με τον παντρεμένο Τρότσκι να εγκαταλείπει το σπίτι του.

15. The Aviator (2004)

Ο Χάουαρντ Χιουζ ήταν ο γιος ενός Τεξανού εφευρέτη. Στα 18 του χρόνια κληρονόμησε το 75% της εταιρείας Hughes Tool Company, μετακόμισε στο Λος Άντζελες και έγινε παραγωγός του Χόλιγουντ. Ήταν ιδιοκτήτης της RKO Pictures από το 1948 μέχρι το 1955. Απασχολήθηκε με την αεροπλοΐα και σχεδίασε διαφορά αεροπορικά σκάφη. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, επεκτάθηκε στα ηλεκτρονικά και στη δημιουργία των καζίνων του Λας Βέγκας. Χαρακτηριζόμενος ψυχωτικός και μεγαλομανής μεγιστάνας, έπασχε από ψυχαναγκασμό. «O Ιπτάμενος Κροίσος» είναι βραβευμένη με Όσκαρ ταινία του 2004, σε σκηνοθεσία Μάρτιν Σκορσέζε. Τον Χάουαρντ Χιουζ υποδύεται ο Λεονάρντο ντι Κάπριο και για την ερμηνεία του αυτή απέσπασε Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Α' Αντρικής Ερμηνείας σε Δραματική Ταινία και διεκδίκησε το Βραβείο Όσκαρ Ά' Αντρικής Ερμηνείας. Στην ταινία επίσης πρωταγωνιστεί η Κέιτ Μπλάνσετ και υποδύεται την ηθοποιό Κάθριν Χέπμπορν. Η Κέιτ Μπλάνσετ απέσπασε το Όσκαρ Β' Γυναικείας Ερμηνείας για την ερμηνεία της αυτή. Η ταινία ήταν υποψήφια για 11 βραβεία Όσκαρ και τελικά απέσπασε 5 (Β' Γυναικείας Ερμηνείας, Σκηνικών, Κοστουμιών, Φωτογραφίας και Μοντάζ). Έκανε παγκόσμιες εισπράξεις 213.741.459 δολάρια.

14. Walk the Line (2005)

Ο Τζόνι Κας (Johnny Cash, 26 Φεβρουαρίου 1932 - 12 Σεπτεμβρίου 2003) ήταν Αμερικανός τραγουδιστής, τραγουδοποιός και συγγραφέας. Θεωρείται ένας από τους πιο επιδραστικούς μουσικούς του 20ού αιώνα. Το Walk the Line είναι ο τίτλος μουσικής-αισθηματικής ταινίας αμερικανικής παραγωγής του 2005 που αφηγείται την αληθινή ιστορία του. Η ταινία εξετάζει τα πρώτα χρόνια της σταδιοδρομίας του θρυλικού αστέρα της κάντρι μουσικής, που με τα τραγούδια του κατάφερε να ξεπεράσει τα όρια της αμερικανικής παράδοσης και να αγγίξει τα μαζικά ακροατήρια. Αφήνοντας πίσω του μια κληρονομιά για το τι σημαίνει τέχνη, μουσική και νιάτα.

13. Capote (2004)

Η ιστορία του ιδιόρρυθμου συγγραφέα και δημοσιογράφου Τρούμαν Καπότε, γνωστού κυρίως για τη νουβέλα «Πρόγευμα στο Τίφανις» (1958) και για το μυθιστόρημα «Εν Ψυχρώ» (1966). Θεωρείται ένας από τους σημαντικούς συγγραφείς του 20ού αιώνα, ο οποίος απέκτησε μεγάλη φήμη στη διάρκεια της ζωής του, τόσο μέσα από το έργο του όσο και μέσα από την κοινωνική του ζωή. Τον Νοέμβριο του 1959, η είδηση για τέσσερις ανεξήγητους φόνους των μελών μιας οικογένειας στο Κάνσας προκάλεσε το ενδιαφέρον του Καπότε, ο οποίος ξεκίνησε μία παρατεταμένη έρευνα του γεγονότος, που θα του παρείχε τη βάση για το επόμενο μυθιστόρημά του, με τίτλο «In cold blood», και ερωτεύτηκε τον έναν από τους δύο δολοφόνους. Το βιβλίο ολοκληρώθηκε το 1966 και αποτέλεσε κατά πολλούς το πλέον πετυχημένο έργο του, τόσο εμπορικά όσο και καλλιτεχνικά. Ο ίδιος ο Καπότε επιθυμούσε να δημιουργήσει ένα νέο είδος λογοτεχνίας, το οποίο θα συνδύαζε τις καθιερωμένες λογοτεχνικές μεθόδους με τη δημοσιογραφικού τύπου εξιστόρηση ενός πραγματικού γεγονότος. Θαυμάσια ταινία, υπέροχος ο Philip Seymour Hoffman που κέρδισε και το Όσκαρ Α' Αντρικού Ρόλου.

12. The Queen (2006)

Βρετανική ταινία του 2006 που μας περιγράφει τις αντιδράσεις της βασίλισσας Ελισάβετ όταν μαθαίνει τον θάνατο της πριγκίπισσας Νταϊάνα στις 31 Αυγούστου 1997. Η ταινία σκηνοθετήθηκε από τον Στίβεν Φρίαρς, γράφτηκε από τον Peter Morgan και πρωταγωνίστησε η Helen Mirren στον ρόλο της βασίλισσας Ελισάβετ Β'. Η ταινία συγκέντρωσε εξαιρετικές κριτικές κυρίως για ερμηνεία της Έλεν Μίρεν, η οποία σάρωσε σχεδόν κάθε βραβείο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας της σεζόν (και το Oscar βέβαια). Η Helen Mirren εγκωμιάστηκε επίσης από την ίδια τη βασίλισσα που την κάλεσε σε δείπνο στο παλάτι του Μπάκιγχαμ, μετά την κυκλοφορία της ταινίας. Ωστόσο, η Μίρεν δεν μπόρεσε να παραβρεθεί λόγω υποχρεώσεων γυρισμάτων στο Hollywood.

11. The King’s Speech (2010)

Η ταινία «Ο Λόγος του Βασιλιά» είναι βρετανική δραματική, ιστορική και βιογραφική ταινία παραγωγής 2010, σε σκηνοθεσία του Τομ Χούπερ και σενάριο του Ντέιβιντ Σίντλερ. Στην ταινία πρωταγωνιστούν ο Κόλιν Φερθ, ο Τζέφρεϊ Ρας και η Ελένα Μπόναμ Κάρτερ. Aπέσπασε πολύ καλές κριτικές και πολλά βραβεία, μεταξύ των οποίων 4 Βραβεία Όσκαρ από τα 12 για τα οποία προτάθηκε και μία Χρυσή Σφαίρα, ενώ προτάθηκε για ακόμη 6. Επίσης μπορεί να χαρακτηριστεί αρκετά κερδοφόρα, αφού απέφερε 414.211.549 δολάρια, παρά το χαμηλό της προϋπολογισμό, του οποίου το μέγεθος ανέρχεται στα 15.000.000 δολάρια περίπου. Η ταινία σχηματίζει το πορτρέτο του βασιλιά Γεωργίου VI (Κόλιν Φερθ), ο οποίος είχε πρόβλημα στην ομιλία, αφού τραύλιζε.

10. La Vie en Rose (2007)

Η ταινία «Ζωή σαν Τριαντάφυλλο» (La Vie En Rose / La Môme) είναι βραβευμένη με Όσκαρ το 2007, σε σκηνοθεσία Ολιβιέρ Νταχάν. Στην ταινία ξεδιπλώνεται όλη η ζωή της θρυλικής Εντίτ Πιάφ (την οποία ερμηνεύει η Μαριόν Κοτιγιάρ), μία ζωή γεμάτη πόνο, έρωτα, δόξα. Ζωντανεύουν οι πόθοι και τα όνειρα της τραγουδίστριας που σημάδεψε με την εύθραυστη φωνή της τον αιώνα. Στην ταινία ακούγονται όλα τα γνωστά τραγούδια της Πιάφ. Η ταινία κέρδισε παγκοσμίως 81.945.871 δολάρια — και η Μαριόν Κοτιγιάρ κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα για Καλύτερη Γυναικεία Ερμηνεία, όπως επίσης με το BAFTA, το Σεζάρ, το Independent Spirit Award και το Oscar Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας.

9. Malcolm X (1992)

Η ταινία «Malcolm X» είναι μια αμερικανική βιογραφική ταινία για τη ζωή του Αφροαμερικανού ακτιβιστή Malcolm X . Η σκηνοθεσία ανήκει στον Spike Lee, και ο Ντένζελ Ουάσινγκτον κρατάει τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο Μάλκολμ ήταν 14 χρονών όταν παράτησε το σχολείο και 18 όταν ξεκίνησε την καριέρα του ως εγκληματίας. Το 1943 ζούσε στο Χάρλεμ της Νέας Υόρκης και δεν υπήρχε εγκληματική δραστηριότητα που να μη συμμετείχε: ληστής, διαρρήκτης, νταβατζής, ναρκομανής, τζογαδόρος και όποια άλλη παρανομία υπήρχε ήταν στα ενδιαφέροντά του. Διατέλεσε μέχρι και ζιγκολό και προσέφερε υπηρεσίες κυρίως σε άντρες. Το 1946 φυλακίστηκε για διάρρηξη και κλοπή. Εκεί άλλαξε η ζωή του…

8. My Left Foot (1989)

Το «My Left Foot» σε σκηνοθεσία Τζιμ Σέρινταν και με πρωταγωνιστή τον Daniel Day-Lewis. Αφηγείται την αληθινή ιστορία του Christy Brown, ενός Ιρλανδού που γεννήθηκε με εγκεφαλική παράλυση και ο οποίος μπορούσε να ελέγχει μόνο το αριστερό του πόδι. Ο Christy Brown μεγάλωσε σε μια φτωχή οικογένεια της εργατικής τάξης και έγινε συγγραφέας και καλλιτέχνης. Η ταινία έτυχε ευνοϊκής υποδοχής από τους κριτικούς και το κοινό. Ο Daniel Day-Lewis και η Brenda Fricker κέρδισαν το Όσκαρ Α' Ανδρικού και Β' Γυναικείου αντίστοιχα.

7. The Last Emperor (1987)

«Ο τελευταίος Αυτοκράτορας» είναι βιογραφική επική κινηματογραφική ταινία παραγωγής 1987 σχετικά με τη ζωή του τελευταίου αυτοκράτορα της Κίνας. Η αυτοβιογραφία του ήταν η βάση για το σενάριο του Μαρκ Πέπλοου και του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι - ο οποίος και τη σκηνοθέτησε. Η ταινία ξεκινάει από την άνοδο του αυτοκράτορα στον θρόνο, όταν ήταν μικρό αγόρι, και καταλήγει στη φυλάκισή του από τους Κινέζους κομμουνιστές. Αυτή είναι η πρώτη ταινία για την οποία η κινεζική κυβέρνηση επέτρεψε στους παραγωγούς να πραγματοποιήσουν γυρίσματα στην Απαγορευμένη Πόλη της Κίνας. Κέρδισε 9 Βραβεία Όσκαρ, συμπεριλαμβανομένων αυτών της Καλύτερης Ταινίας και της Σκηνοθεσίας. Ταινιάρα!

6. Laurence of Arabia (1962)

Ο Thomas Edward Lawrence ήταν Βρετανός αρχαιολόγος, στρατιωτικός και συγγραφέας, που έμεινε γνωστός ως ο Λόρενς της Αραβίας. Η ταινία είναι αμερικανικής παραγωγής του 1962, σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Λιν, και πρωταγωνιστές τους Πίτερ Ο' Τουλ, Ομάρ Σαρίφ, Άλεκ Γκίνες, Άντονι Κουίν κ.ά. Ο Λόρενς (Πίτερ Ο' Τουλ), αξιωματικός του βρετανικού στρατού, κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου ανέλαβε αποστολή να κατασκοπεύσει τον άτακτο στρατό των διαφόρων αραβικών φυλών στη Σαουδική Αραβία, αλλά γοητεύτηκε από το πνεύμα της ερήμου, ένωσε αντιμαχόμενες αραβικές φατρίες σε τακτικό στρατό και τους οδήγησε σε νικηφόρες μάχες εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η ταινία προβλήθηκε αρχικά το 1962 και απέσπασε διθυραμβικές κριτικές, ενώ βραβεύτηκε με επτά Όσκαρ, μεταξύ των οποίων καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας (Ντέιβιντ Λιν). Πρέπει να σημειωθεί ότι ο Λόρενς υπήρξε ένας από τους λάτρεις του ελληνικού πνεύματος και όταν έμενε στην Αίγυπτο, τον συνέδεε στενή φιλία με τον διάσημο Έλληνα ποιητή Καβάφη. Έπεσε θύμα δυστυχήματος, όταν η μοτοσικλέτα του συγκρούστηκε με αυτοκίνητο, που το οδηγούσε ένας αξιωματικός του βρετανικού ναυτικού. Ο Λόρενς, θανάσιμα τραυματισμένος, μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο όπου και ξεψύχησε.

5. The Passion of Joan of Arc (1928)

Ένα κλασικό αριστούργημα που χαίρομαι ιδιαίτερα που το συμπεριέλαβαν στη λίστα τους. Η ταινία του Ντράιερ συμπυκνώνει μέσα σε μια μέρα τη δίκη της Ιωάννας της Λωραίνης, τις αμφιβολίες της, τα βασανιστήρια, την καταδίκη της και τέλος τον θάνατό της στην πυρά.

«Το πάθος της Ιωάννας της Λωραίνης» είναι βωβή ταινία του 1928 που βασίζεται στα πραγματικά πρακτικά της δίκης της Ιωάννας της Λωραίνης. Η ταινία σκηνοθετήθηκε από τον Carl Theodor Dreyer και πρωταγωνιστεί η αξεπέραστη Renée Jeanne Falconetti. Θεωρείται ως ορόσημο του κινηματογράφου, ιδίως για την παραγωγή του, την κατεύθυνση του Dreyer και την ερμηνεία της Falconetti, η οποία έχει χαρακτηριστεί ως μία από τις καλύτερες στην ιστορία του σινεμά. Η ταινία είναι γαλλική με Δανό σκηνοθέτη, ο οποίος πέρασε πάνω από έναν χρόνο ερευνώντας τη ζωή και τα πρακτικά της δίκης της, πριν αρχίσει να γράφει το σενάριο. Η ταινία γυρίστηκε σε μια τεράστια τσιμεντένια αίθουσα, πρότυπο μεσαιωνικής αρχιτεκτονικής, προκειμένου να απεικονίσει ρεαλιστικά τη φυλακή Ρουέν, και επίσης να πούμε ότι κανένας απ’ τους ηθοποιούς δεν είχε μακιγιάζ. Η ταινία ενόχλησε, με αποτέλεσμα να κοπεί σε πολλά σημεία από τον Αρχιεπίσκοπο του Παρισιού και από λογοκριτές της κυβέρνησης. Το 1981 ανακαλύφθηκε μια κόπια που είχε μοντάρει ο ίδιος ο Dreyer και επανακυκλοφόρησε.

4. Amadeus (1984)

Η ταινία «Αμαντέους» είναι δράμα εποχής, παραγωγής 1984, σε σκηνοθεσία Μίλος Φόρμαν. Το σενάριο της ταινίας, το οποίο έγραψε ο Πίτερ Σάφερ, είναι βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό του έργο, που με τη σειρά του βασίστηκε στο θεατρικό έργο του Αλέξανδρου Πούσκιν «Μότσαρτ και Σαλιέρι». Προτάθηκε για 11 βραβεία Όσκαρ και κέρδισε τα 8, μεταξύ των οποίων και Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας για τον Φόρμαν, που βραβεύτηκε για δεύτερη φορά μετά τη νίκη του για την ταινία «Στη Φωλιά του Κούκου» το 1975.

3. Gandhi (1982)

Η ταινία του Richard Attenborough «Gandhi» συχνά αναφέρεται ως τεράστια επική ταινία για τον άνθρωπο που οδήγησε την Ινδία στην ανεξαρτησία της από τους Άγγλους το 1947. Στον βασικό ρόλο ο εκπληκτικός Μπεν Κίνγκσλεϊ. Η ταινία εξιστορεί σχεδόν όλη του τη ζωή, από το έτος 1893 και καταλήγει στη δολοφονία του, το έτος 1948. Κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το 1983, ενώ στις ΗΠΑ, στο Ηνωμένο Βασίλειο και στην Ινδία το 1982. Προτάθηκε για 11 Βραβεία Όσκαρ και κέρδισε 8. Ανάμεσα σε αυτά ήταν αυτό της Καλύτερης Ταινίας.

2. Raging Bull (1980)

Το 1980 μεταφέρεται από το βιβλίο στη μεγάλη οθόνη η αυτοβιογραφία του πυγμάχου Τζέικ ΛαΜότα. Ο Σκορσέζε πιάνει τον μίτο της ζωής του ήρωα, από την εποχή που αγωνίζεται στις χαμηλότερες κατηγορίες του αθλήματος, μέχρι την κατάκτηση του τίτλου του πρωταθλητή και την απότομη πτώση σε κονφερασιέ δευτεροκλασάτων καμπαρέ. Κλείνει με τη σκηνή του σκοτεινού κελιού και τον σπαρακτικό μονόλογο του εκπληκτικού Ντε Νίρο, να θρηνεί για τη ζωή του κραυγάζοντας - σαν να προσπαθεί να φωτίσει το τοπίο, ότι τελικά δεν ήταν εκείνος ο κακός που όλοι έβλεπαν. Το «Οργισμένο είδωλο», η καλύτερη ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε, δεν είναι ένα ευχάριστο θέαμα, είναι όμως μια αλήθεια για όλα εκείνα που κρύβονται στις σκοτεινές γωνιές του μυαλού μας και φοβόμαστε να τα αντιμετωπίσουμε γιατί πιστεύουμε ότι συντηρώντας τα κρατάμε μακριά τον πόνο.

1. The Elephant Man (1980)

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ του Ντέιβιντ Λιντς, με τους Άντονι Χόπκινς, Τζον Χαρτ, Αν Μπάνκροφτ, Τζον Γκίλγουντ κ.ά. Στο βικτοριανό Λονδίνο ένας διακεκριμένος χειρουργός αναλαμβάνει να περιθάλψει έναν νεαρό που γεννήθηκε με παραμορφωμένο πρόσωπο και σώμα και αποτελούσε την ατραξιόν σε τσίρκο της πόλης. Μόνο εκείνος είδε πίσω από την «εικόνα» την τρυφερή του ψυχή και το κοφτερό μυαλό. ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ Ο,ΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΟΥΝ. Ο Άνθρωπος Ελέφαντας είναι ένα από τα διασημότερα «φρικιά» που έζησαν ποτέ, αυτό οφείλεται πιθανότατα στο γεγονός ότι πίσω από ένα τερατωδώς παραμορφωμένο σώμα παρέμενε ένας άνθρωπος αρκετά έξυπνος που είχε επίγνωση του εαυτού του, ώστε να αντιλαμβάνεται τη δυστυχία του. Η αληθινή ιστορία ενός ανθρώπου, που πάσχει από βαριάς μορφής ελεφαντίαση, μετατρέπεται σε μια ελεγεία της τερατώδους ανθρωπότητας, μασκαρεμένη και καμουφλαρισμένη μέσα από ένα βικτωριανό θέατρο ηθών. Μεταφυσικές αγωνίες, παραλογικές φοβίες, ένα πεδίο παρανοϊκής τρέλας. Ο Λιντς κατορθώνει χάρη στην ασπρόμαυρη φωτογραφία και την αποστειρωμένη ατμόσφαιρα του Λονδίνου του 19ου αιώνα να μη σε κάνει να κλαις από λύπηση για την αληθινή ιστορία του παραμορφωμένου Τζον Μέρικ. Είναι τόσο ρεαλιστικά δοσμένη η ιστορία και τόσο υποβλητικό το παίξιμο του Τζον Χερτ στον ομώνυμο ρόλο, που τα πάντα στο φιλμ μοιάζουν τραγικά: η απαξίωση της κοινωνίας προς έναν άνθρωπο που διαφέρει, περιφέροντάς τον ως ζώο τσίρκου στα βικτοριανά freak shows. Η σκηνή στον σταθμό του τρένου, με τον Τζον Μέρικ να καταδιώκεται από τον όχλο που τον κοροϊδεύει και τον ίδιο (χωρίς κουκούλα πλέον) να φωνάζει «Δεν είμαι ζώο! Είμαι άνθρωπος!» είναι συγκλονιστική. Ο άνθρωπος αποδεικνύεται σκληρότερος από το πιο άγριο ζώο.