Το ευρύ κοινό τον γνώρισε πριν λίγα χρόνια ως Θοδωρή στο πολύ επιτυχημένο σήριαλ της ΕΡΤ «Χαιρέτα μου τον Πλάτανο», όπου υποδύεται έναν καλόκαρδο νεαρό πατέρα δυο παιδιών. Η καλλιτεχνική διαδρομή του όμως ξεκινάει πολλά χρόνια πίσω όταν στα 18 του έφυγε από την Λευκωσία, τον τόπο καταγωγής του, για να έρθει στην Ελλάδα και να ακολουθήσει το όνειρό του.
Ο λόγος για τον ταλαντούχο ηθοποιό και συγγραφέα Γιωργή Τσουρή, αριστούχο απόφοιτο της Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, που σήμερα στα 36 του απολαμβάνει τις επιτυχίες της σκληρής δουλειάς του, ενώ το 2019 απέσπασε το «Βραβείο Δημήτρης Χορν».
Είναι μουσικός με τρεις δίσκους στο ενεργητικό του, ηθοποιός με παρουσία σε 40 περίπου θεατρικές παραγωγές και συγγραφέας με δύο μεταφράσεις και δύο θεατρικά έργα, εκ των οποίων το ένα έχει ανέβει στη σκηνή με τεράστια επιτυχία («170 τετραγωνικά») ενώ το δεύτερο αναμένεται να ανέβει τον φετινό χειμώνα.
Σήμερα σε μια κατάθεση ψυχής ο γνωστός ηθοποιός αναφέρεται σε όλη την καλλιτεχνική πορεία του μιλώντας στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ και τη Μαριάνθη Κουνιά.
Καταπιάνεστε με πολλές πλευρές της Τέχνης. Είστε ηθοποιός, μουσικός και συγγραφέας. Όμως φαίνεται ότι λατρεύετε να είστε πάνω στη σκηνή.
Η σκηνή είναι η κινητήριος δύναμής μου και το καύσιμό μου. Ουσιαστικά οτιδήποτε φτιάχνω, δουλεύω και επεξεργάζομαι και οτιδήποτε έχω σπουδάσει ή συλλέξει σαν εμπειρία, προορίζεται για να δημιουργήσω κάτι που απευθύνεται από σκηνής. Ευτυχώς ο κόσμος μου επιτρέπει με την αποδοχή του να το κάνω, εδώ και δεκαπέντε χρόνια.
Πως βρεθήκατε στο χώρο της Τέχνης; Ήταν πάντα όνειρό σας;
Ναι ήταν πάντα το όνειρό μου. Υπήρχε ένα στοιχείο που είχα πάντα από μικρός. Έλεγα ωραίες ιστορίες. Το είχα αυτό από πολύ μικρή ηλικία. Τα καταφέρνω με τα λόγια. Και τα καταφέρνω και με τις μελωδίες, με τη μουσική. Ο μηχανισμός «μαζεύω ανθρώπους για να τους ψυχαγωγήσω» ήταν σαν παιδικό παιχνίδι για εμένα. Το επιζητούσα από πολύ μικρή ηλικία, γιατί μου έδινε πολλή χαρά.
Τι ιστορίες λέγατε;
Ήξερα κάποια έργα, επειδή ο πατέρας μου ήταν ηθοποιός. Παρακολουθούσα θεατρικά έργα από πολύ μικρή ηλικία, πήγαινα στις πρόβες του πατέρα μου και έβλεπα ένα έργο δέκα και είκοσι φορές γιατί έπρεπε κάποιος να με κρατήσει. Ουσιαστικά μου έκανε babysitting το θέατρο. Είχα μεγάλη εξοικείωση με το θέατρο από παιδί. Μάθαινα απ’ έξω πάντα το στόρι κάθε παράστασης. Και αυτό ήταν πάντα μια πρώτη ύλη των ιστοριών που έφτιαχνα για να μεταφέρω στους φίλους μου. Το επάγγελμα του πατέρα μου για ένα διάστημα ήταν ολόκληρος ο κόσμος μου.
Οι γονείς σας σας έβαλαν και στον κόσμο της μουσικής από πολύ μικρό
Ναι είχα κάτσει σε ένα πιάνο όταν ήμουν τεσσάρων περίπου και είχα μαγευτεί. Και από τότε ζητούσα επίμονα να μου πάρουν πιάνο. Και παρά τα οικονομικά τους προβλήματα τότε, μου πήραν. Ήμουν και μοναχοπαίδι και αυτό βοήθησε, παρά τη μοναξιά που πέρασα, να μπορέσουν οι γονείς μου να με πάνε σε πολλές
δραστηριότητες. Είχα πολύ μοναξιά μικρός και η μουσική μου κράτησε πολύ συντροφιά.
Σας καταπίεσε ποτέ το γεγονός ότι ήσασταν από μικρό παιδί στο χώρο της Τέχνης χωρίς ουσιαστικά να το έχετε επιλέξει;
Αυτό είναι ένα ζήτημα στο οποίο δεν μπορώ να απαντήσω απόλυτα. Γιατί ο πατέρας μου είναι ηθοποιός και η μητέρα μου φιλόλογος και εγώ σπούδασα και τα δυο αυτά αντικείμενα. Δεν με ανάγκασαν αλλά πάντα πήγαινα εκεί που ήταν η κατεύθυνση τους. Με έσπρωχνε προς τα εκεί ο τρόπος ζωής τους και ο σεβασμός που τους έχω. Αλλά στο θέατρο ισχύει και το εξής σκληρό. Είναι ωραίο να αγαπάς το θέατρο, αλλά πρέπει να σε αγαπάει και αυτό. Στη σκηνή είμαστε μόνοι μας. Είναι πολύ σκληρή η δουλειά μας.
Πως αποφασίσατε να στρέψετε το ενδιαφέρον σας στη συγγραφή θεατρικών έργων; Ποια ανάγκη σας οδήγησε εκεί;
Ήρθε σιγά- σιγά αυτό. Ξεκίνησα να γράφω ποίηση από πολύ μικρός. Μετά έμαθα να γράφω τραγούδια, δηλαδή έμαθα να αποκωδικοποιώ τους μηχανισμούς των τραγουδιών πολύ αγαπημένων μου τραγουδοποιών. Το πώς γράφουν μουσική και στίχους. Έχω φτιάξει έως τώρα τρεις δίσκους. Όταν στη Φιλοσοφική έκανα ένα μάθημα -μαγικό για εμένα-, την αφηγηματολογία, που στην ανάγκη μου να αφηγηθώ μια ιστορία, μου έδινε τα εργαλεία να το κάνω, εκεί ένιωσα ότι βρήκα κάποια κλειδιά. Ξεκίνησα μεταφράσεις και διασκευές και μετά η συνάντηση με τον αδελφικό μου φίλο τον Βαγγέλη Ρωμνιό που έφυγε νωρίς, μας γέννησε τον Χαρτοπόλεμο, την πρώτη μας μεγάλη επιτυχία. Μετά από αυτήν την παράσταση το 2014 ένιωσα πως αυτό ήθελα να κάνω για πάντα. Αυτή η επιτυχία μου έδωσε την πίστη να θέλω να συνεχίσω. Βέβαια είχαμε ονειρευτεί με τον Βαγγέλη να γράφαμε μαζί έργα για τα επόμενα 20 χρόνια, αλλά δυστυχώς αυτός έφυγε.
Πριν λίγες μέρες και για τέταρτη χρονιά ξεκίνησε στο θέατρο Ιλίσια το έργο σας «170 τετραγωνικά». Με ποια φαντάσματα του παρελθόντος έρχονται αντιμέτωπα τα πρόσωπα του έργου;
Το έργο μιλάει για δυο αδερφές από δυο γονείς που χώρισαν και η καθεμία ακολούθησε διαφορετικό δρόμο έχοντας διαφορετικά βιώματα. Η μια πήρε την πλευρά του πατέρα και έμεινε προσκολλημένη σε αυτόν και η άλλη απομακρύνθηκε από αυτόν. Το πεδίο της διεκδίκησης που είναι το σπίτι, είναι στην ουσία το πεδίο της συναισθηματικής διεκδίκησης για το ποιος έχει δίκιο. Κάτι που συμβαίνει πολύ συχνά στα αδέρφια. Το έργο έχει εκκωφαντικές ανατροπές. Αποκαλύπτονται πολύ σοκαριστικά πράγματα. Αλλά αυτό που έχει σημασία είναι το πώς μια πρακτική σύγκρουση είναι τελικά μια καθαρά συναισθηματική σύγκρουση. Αυτό που τελικά όλοι έχουμε ανάγκη είναι μια αγκαλιά που φαίνεται τόσο δύσκολη.
Καθώς παίζετε κι εσείς στην παράσταση, πως είναι να γράφετε έναν ρόλο για τον εαυτό σας;
Μια χαρά είναι. Ξέρω καλά το υλικό μου. Γράφω παίζοντας και παίζω γράφοντας. Και μου αρέσει πολύ να γράφω για εμένα. Είναι πολύ απελευθερωτικό. Δεν έχω βρεθεί ποτέ στη θέση αυτού του χαρακτήρα, αλλά τον αγαπώ γιατί έχω δει άλλους να βρίσκονται στη θέση του. Είναι ο χαρακτήρας που πάντα είναι σκιά στη ζωή, που δεν θέλουμε να τον βλέπουμε, και πρέπει να ακούσουμε κάποια στιγμή και τη δική του ιστορία, που συχνά περνάει στα ψιλά. Θέλησα να του δώσω βήμα να μιλήσει κι αυτός.
Όλοι οι ηθοποιοί που έχετε επιλέξει στην παράσταση είναι 30άριδες. Τι κλίμα επικρατεί στους 30άρηδες ηθοποιούς σήμερα στην Ελλάδα;
Είμαστε μια παρέα που ο καθένας βιώνει το δικό του στόρι. Και κάπου συναντιόμαστε όλοι. Αλλά οι τριαντάρηδες όλων των επαγγελμάτων βιώνουν τα ίδια με εμάς αυτή τη στιγμή. Οι γονείς μας μπόρεσαν να γηροκομήσουν τους δικούς τους γονείς και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Κι εμείς είμαστε στη δυσκολία να μην μπορούμε να κάνουμε τίποτα απ’ τα δύο. Εγώ ενώ κάνω 4-5 δουλειές, που έχουν επιτυχία, εξακολουθώ να είμαι πιεσμένος οικονομικά. Αυτό τα λέει όλα νομίζω. Περνάμε μια πολύ μεγάλη δυσκολία. Αλλά δεν τα παρατάμε.
Όλα τα έργα σας έχουν ως επίκεντρο την οικογένεια και τις παθογένειές της. Πως επιλέξατε να ασχοληθείτε με αυτήν τη θεματολογία;
Αυτά είναι τα πράγματα που με ενδιαφέρουν και με αφορούν. Ο Χαρτοπόλεμος μας βγήκε σε μια φάση του διλήμματος ευρώ ή δραχμή, ανάμεσα σε μνημόνια, δημοψηφίσματα κλπ. Όλα φαίνονταν καταστροφικά για ένα μεγάλο διάστημα. Σε αυτή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα γεννήθηκε αυτό το έργο. Μετά στο «170 τετραγωνικά» η ιστορία είναι παρμένη από βιώματα της συζύγου μου της Βάλιας Παπακωνσταντίνου, με την οποία συμπράττουμε στα πάντα. Θέλαμε να μιλήσουμε για την αδελφική αγάπη και τη σχέση ανάμεσα στα αδέρφια. Το τρίτο έργο που θα ανέβη τον Φλεβάρη, είναι στραμμένο στο θέμα των γονιών και στο ερώτημα αν μπορούμε όλοι να μεγαλώνουμε παιδιά. Και πως μεταφέρουμε στα δικά μας τα παιδιά τα δικά μας βιώματα. Πως μπορούμε –αν μπορούμε- να απαλλαγούμε από αυτά τα βιώματα για να μπορέσουμε να γίνουμε οι γονείς που δεν είχαμε. Από τα τρία έργα αυτής της τριλογίας είναι ίσως το πιο συναισθηματικό και το πιο ενήλικο σε σχέση με τη θεματολογία του.
Στα «170 τετραγωνικά» πως πετύχατε την τόσο καλή ισορροπία, την ένταση να ανεβαίνει σιγά-σιγά και τις έντονες συναισθηματικές διακυμάνσεις; Ήταν κάτι δύσκολο ή εύκολο;
Ήταν κάτι δύσκολο. Αλλά ακόμα βελτιώνω το έργο αυτό. Δεν σταματάει ποτέ αυτή η δουλειά. Είναι η τέταρτη χρονιά και έχουμε ξεπεράσει τις 200 παραστάσεις. Ακόμα βρίσκω πράγματα που μπορούν να βελτιώσουν την αρχική πορεία του έργου. Αυτό γίνεται με πολύ σκληρή δουλειά και την επιμονή να επιστρέφεις ξανά και ξανά στο κείμενο σου και βέβαια να έχεις συνέχεια την έγνοια του κοινού. Δηλαδή το πόση ένταση αντέχει το κοινό. Να μπορείς με χιούμορ να το ανοίγεις για να μπορέσει να αντέξει και τη σκληρότητα. Να απλώσεις το χέρι σου στους θεατές, αλλά μετά να τους τραβήξεις σε αυτό που θέλεις να τους πεις. Αυτό έχει πολύ συγκεκριμένους μηχανισμούς και τεχνικές. Μας τις έχουν διδάξει πολύ σπουδαίοι συγγραφείς. Αναζητώ πάντα τον καλύτερο τρόπο για να ειπωθεί μια ιστορία. Μέρι τώρα έχω παίξει σε 40 έργα και αυτή είναι η προίκα μου. Από εκεί αντλώ εμπειρίες.
Ένα από τα κύρια εξωτερικά χαρακτηριστικά σας είναι το παχύ μουστάκι σας. Πότε αποφασίσατε να το δημιουργήσετε;
Το έχω τέσσερα χρόνια, αλλά το βαρέθηκα. Το άφησα τότε για το ρόλο μου στα "170 τετραγωνικά", που υποτίθεται θα ήταν για 20 μόνο παραστάσεις. Αλλά το έργο έχει ξεπεράσει τις 200. Και από τότε έγινα ο τύπος με ένα μουστάκι. Όταν κοιτάζομαι στον καθρέπτη δεν βλέπω εμένα αλλά το ρόλο που κάνω. Αλλά όταν έχω κενό μερικές μέρες, αμέσως το γυρνάω στα μούσια που τόσο αγαπάω. Και θα φύγει με την πρώτη ευκαιρία. Ελπίζω να μην με κάνει μόνο το μουστάκι αγαπητό στο κοινό.
Στην τηλεόραση σας βλέπουμε στο πολύ πετυχημένο σήριαλ της ΕΡΤ «Χαιρέτα μου τον Πλάτανο». Πως είναι αυτή η δουλειά για εσάς;
Το αγαπάω πάρα πολύ αυτό το σήριαλ και όλους τους συντελεστές. Είναι μια σπάνια συγκυρία. Έχω αγαπήσει πολύ τον ρόλο μου τόσο που πολλές φορές τον βγάζω και βόλτα. Είναι πολύ κοντά μου αυτός ο ρόλος. Επικοινωνώ πολύ με την ευαισθησία του και με την ανάγκη του να είναι καλά οι άνθρωποι γύρω του. Και βέβαια με την προσπάθειά του να κρατάει ισορροπίες γιατί κι εγώ είμαι πολύ άνθρωπος των ισορροπιών. Αυτός ο ρόλος μου δίδαξε πολύ καλά το σπορ της τηλεόρασης, που έχει διαφορετικές δυσκολίες από αυτές του θεάτρου. Και με βοήθησε να χτίσω μια αυτοπεποίθηση για το τι μπορώ να κάνω στην τηλεόραση. Την φοβόμουνα την τηλεόραση για πολλά χρόνια.
Για χάρη ενός ρόλου θα κάνατε θυσίες; Θα μπορούσατε να βγείτε γυμνός στη σκηνή ή να πάρετε 20 κιλά εάν το απαιτεί ο σκηνοθέτης σας;
Αν έχει νόημα καλλιτεχνικό, στα πλαίσια που η υγεία μου δεν θα φθείρεται δραστικά, για έναν ρόλο είμαι σε θέση να δεχτώ όλα τα παρελκόμενα. Για έναν ηθοποιό, οι μεταμορφώσεις και το να απομακρύνεται από τον εαυτό του βοηθάει πολύ στη δουλειά του. Το να ψάχνουμε πολύ έναν ρόλο είναι πολύ λυτρωτικό.
Το ελληνικό θέατρο πέρασε πέρυσι μια μεγάλη κρίση με το κίνημα metoo. Εσείς έχετε βρεθεί ποτέ αντιμέτωπος με τέτοιες καταστάσεις;
Είχα βρεθεί αντιμέτωπος με τη σκληρότητα του χώρου από μικρή ηλικία και έρχομαι και καθημερινά. Αλλά με βίαιες και ακραίες συμπεριφορές όχι. Ξέρω ότι το θέατρο έγινε συχνά πεδίο κατάχρησης εξουσίας. Είναι αλήθεια ότι κυρίως οι νέοι άνθρωποι που επιζητούν να μπουν στον χώρο του θεάτρου είναι σε μια θέση μειονεκτική και ευάλωτη. Πρέπει να μάθουμε να προστατευόμαστε και κυρίως να μάθουμε να προστατεύουμε. Το θέατρο είναι σκληρό από μόνο του. Δεν χωράει τα ταπεινά ένστικτα κανενός μας. Καμία βία. Μόνο αγάπη χωράει να φέρνουμε όλοι στο «καλάθι» του θεάτρου. Αγάπη και αποδοχή.
Η παράσταση "170 τετραγωνικά" στο Θέατρο Ιλίσια - Βολανάκης για 4η χρονιά
170 τετραγωνικά (MOONWALK)
του Γιωργή Τσουρή
Μετά από την ενθουσιώδη υποδοχή και τις συνεχόμενες SOLD OUT παραστάσεις τις δύο πρώτες σαιζόν, μέχρι και τo απροσδόκητο κλείσιμο των θεατρικών σκηνών, το βραβευμένο νεοελληνικό έργο του Γιωργή Τσουρή «170 τετραγωνικά», σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη, επιστρέφει στο Θέατρο Ιλίσια - Βολανάκης, κάθε Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα.
Η νέα δουλειά της εταιρείας θεάτρου MA NON TROPPO, μια ακόμη παράσταση συγκρούσεων και κωμικοτραγικών ανατροπών, κέρδισε κοινό και κριτικούς από την πρώτη στιγμή και χάρισε στον συγγραφέα και ηθοποιό Γιωργή Τσουρή το Βραβείο «ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΡΝ» για τον ρόλο του Γρηγόρη.
Τα «170 τετραγωνικά (MOONWALK)», με άξονα το εδώ και το τώρα της Ελλάδας, ξεδιπλώνει μια ιστορία με πολύ αγωνία, χιούμορ και σκληρό ρεαλισμό, που συνδυάζει έντονες κωμικές και δραματικές στιγμές. Μια τραγωδία «για όλη την οικογένεια», με πρόσωπα της διπλανής μας πόρτας και καταστάσεις ακραίες και συνάμα αναγνωρίσιμες.
Τα πρόσωπα υποδύονται οι ηθοποιοί: Αμαλία Αρσένη, Ήβη Νικολαΐδου, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος, Ελένη Τσιμπρικίδου και ο Γιωργής Τσουρής.
Λίγα λόγια για το έργο
Σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Ελλάδας, ο θάνατος του πατέρα, ξαναφέρνει κάτω από την ίδια στέγη δύο αδερφές που έμεναν μακριά. Σκληρές αντιθέσεις και διαφωνίες, δημιουργούν μια έκρυθμη κατάσταση ανάμεσα στη μικρή εγκυμονούσα αδερφή, τον σύντροφό της και τη μεγάλη αδερφή, η οποία επιστρέφει στο σπίτι μετά από πολυετή απουσία με σκοπό να το πουλήσει.
Μια απογευματινή επίσκεψη - βόμβα, θα φέρει αντιμέτωπους όλους τους αντιήρωές μας με το παρελθόν, το παρόν και κυρίως το μέλλον τους, και θα εκτροχιάσει με κωμικό και απρόσμενο τρόπο την ήδη ασταθή πορεία τους. Κρυμμένα μυστικά, απανωτές ανατροπές και εκκωφαντικές αποκαλύψεις συνθέτουν έναν οικογενειακό συναισθηματικό ντέρμπυ κορυφής, σε ένα «ρινγκ» 170 τετραγωνικών μέτρων. Πόσα νομίζεις ότι ξέρεις για τους πιο κοντινούς σου ανθρώπους; Ποιος θα μείνει όρθιος στο τέλος;
Το αίμα νερό δε γίνεται, αλλά όταν το αίμα βράζει…
Κάθε Σάββατο στις 18:00, Κυριακή στις 21:00, Δευτέρα στις 20:00
Διάρκεια παράστασης: 95 λεπτά χωρίς διάλειμμα Θέατρο Ιλίσια-Βολανάκης: Παπαδιαμαντοπούλου 4,Ιλίσια, Αθήνα, Τηλ.: 2107223010
