O Νίκος Κουρής πρωταγωνιστεί στο αριστούργημα του Μολιέρου «Δον Ζουάν», που πραγματεύεται έναν από τους μεγαλύτερους σύγχρονους μύθους, δίνοντας την ισχυρότερη λογοτεχνική ενσάρκωση του θρυλικού ήρωα και ένα από τα πιο γοητευτικά όσο και αινιγματικά έργα διεθνώς. Ο Μολιέρος οδηγεί στα άκρα το προφίλ του ακόλαστου ήρωα, εστιάζοντας το ενδιαφέρον από το ερωτικό στοιχείο στη φιλοσοφία του ήρωα.

Ο Νίκος Κουρής ασχολείται με πάθος με τους ρόλους του σε θέατρο και τηλεόραση. Παραδέχεται ότι του έχει λείψει η τηλεόραση.

«Περιμένω με μεγάλη προσμονή μια πρόταση που να με ξεσηκώσει! Είμαι πάντα σε σχέση με την τηλεόραση, αλλά και με τον κινηματογράφο, σε μια διαρκή αναμονή». Οσον αφορά το κοινό και το κατά πόσο προτιμά τις υπερπαραγωγές στο θέατρο, πιστεύει ότι κάθε είδους παράσταση βρίσκει το κοινό της και ότι το κοινό είναι πολύ πιο ανοικτό και έτοιμο να συναντήσει κάτι καινούργιο.

«Πάρα πολλές φορές στη θεατρική μου διαδρομή έχω εκπλαγεί από την αποδοχή του κοινού απέναντι σε παραστάσεις και θετικά και αρνητικά! Ολα παίζουν. Πιστεύω ότι στη δική μας δουλειά, εννοώ των ανθρώπων του θεάτρου, πρέπει να βρούμε τον βηματισμό μας με το σήμερα και με την εποχή μας! Εχουν αλλάξει τα πράγματα και συνεχίζουν να αλλάζουν με ταχύτητες ιλίγγου. Αναφέρομαι φυσικά στο Διαδίκτυο και στην τεχνολογία. Ο τρόπος επικοινωνίας έχει αλλάξει και το θέατρο είναι τρόπος επικοινωνίας. Οφείλει, λοιπόν, χωρίς εκπτώσεις, να βρίσκει τρόπο να είναι μαζί με την εποχή του, αν όχι πιο μπροστά. Ως διαδικασία, είναι μια σπάνια δυνατότητα ψυχικής και πνευματικής συγκίνησης. Αυτό μου δίνει δύναμη να συνεχίζω να προσπαθώ».

Τον ρωτώ τι είναι γι’ αυτόν η επιτυχία. «Δεν είναι η διασημότητα, οι συνεντεύξεις, τα πάρτι δημοσίων σχέσεων, τα like στο facebook, τα βραβεία! Για εμένα είναι μια συνεχής, πολύ προσωπική μάχη με την τέχνη σου και με τον εαυτό σου, είναι οι προσωπικές ανακαλύψεις, είναι η επικοινωνία μιας παράστασης με το κοινό... Είναι η εκτίμηση των συνεργατών σου, τα συγκινημένα μάτια ενός θεατή που σε σταματά στον δρόμο και σου σφίγγει το χέρι με ψυχική ευγνωμοσύνη, το να έχεις το δικαίωμα της επιλογής, να μην πιστεύεις αυτά που σου λένε, είτε κακά είτε καλά, όχι επειδή είσαι δύσπιστος, αλλά επειδή, αν πιστέψεις το οτιδήποτε, μένεις στατικός και δεν συμφέρει… Είναι να συνεχίζεις να επιθυμείς σε όλα τα σημεία της διαδρομής. Γιατί είναι μαραθώνιος η επιτυχία, δεν είναι 100 μέτρα ταχύτητας. Τέλος, είναι απλά και σκέτα η τύχη».

Θεωρεί πολύ δύσκολο να αποφασίσει κανείς ποιος είναι καλός ηθοποιός. «Η τέχνη του ηθοποιού και δη του θεάτρου είναι μια πολύ σύνθετη διαδικασία. Το σημαντικότερο είναι να βάλεις τον εαυτό σου στην επικίνδυνη διαδικασία να ανακαλύψει έναν άλλον εαυτό, να σβήσεις δηλαδή τον γνωστό εαυτό σου και να τον εκθέσεις άφοβα στο άγνωστο. Η πραγματική ελευθερία είναι εκεί που αρχίζεις να αισθάνεσαι άβολα και δυσκολεύεσαι. Νιώθεις πραγματικά ζωντανός εκεί που αρχίζεις να γίνεσαι πειστικός στον ίδιο τον εαυτό σου», τονίζει, λέγοντας πως ηθοποιός είναι μια ολόκληρη διαδικασία.

«Να συνθέσεις μια ανθρώπινη κατάσταση που να είναι πειστική, ενδιαφέρουσα, θελκτική, ερωτεύσιμη, σπάνια, φωτεινή, σκοτεινή, να περιέχει στοιχεία ενός βαθύτερου εαυτού σου. Με λίγα λόγια, η υποκριτική διαδικασία μόνο ψεύτικη δεν είναι. Είναι μια δυνατότητα ιερή, επειδή μέσα σε αυτήν τη διαδικασία υπάρχει πάντα μια πολύ σοβαρή πιθανότητα να συμβεί κάτι απρόσμενα αποκαλυπτικό, ένα μικρό ή και μεγάλο θαύμα και για τον ηθοποιό και για τον θεατή».