Μόλις ο Γεώργιος ο Α’ (γεννηθείς ως πρίγκιπας Γουλιέλµος της ∆ανίας και µακροβιότερος βασιλιάς της Ελλάδας) ανέλαβε τον θρόνο, φρόντισε ανάµεσα στις πρώτες κινήσεις να αλλάξει τα σύµβολα του κράτους. Ο νέος θυρεός, που θα αποτελούσε το επίσηµο έµβληµα του οίκου και θα κοσµούσε χαρτονοµίσµατα και επίσηµα έγγραφα της εποχής, είχε κυανό χρώµα και στο κέντρο του είχε «τον Ελληνικόν σταυρόν αργυρόχρουν και στην κορυφή το Βασιλικό Στέµµα εφ’ ου φαίνεται σφαίρα σταυροφόρος και καµαρωτή, κρατείται δε αµφοτέρωθεν υπό δύο Ηρακλέων». Κάπως έτσι γεννήθηκε και ο όρος «Ηρακλείς του Στέµµατος», που αρχικά αποτελούσε τίτλο τιµής, καθώς ήταν οι στυλοβάτες του θεσµού της βασιλείας. Μετά την παρακµή του θεσµού, ωστόσο, έως και σήµερα ο όρος χρησιµοποιείται πλέον για να προσδιορίσει τους στυλοβάτες ενός καθεστώτος, συνήθως για τους εξ απορρήτων του εκάστοτε πρωθυπουργού, που παρεµβαίνουν στο παρασκήνιο, πολλές φορές µάλιστα και εξωθεσµικά.

Ο συγκεκριµένος όρος, ελαφρώς παραλλαγµένος, φαίνεται να βρίσκει εφαρµογή σε δύο παράδοξους και ετερόκλητους «Ηρακλείς», όχι του στέµµατος, αλλά του καθεστωτικού καραµανλισµού, οι οποίοι, αν και φαινοµενικά δεν έχουν κανένα κοινό στοιχείο, ούτε πολιτικά, ούτε πολιτισµικά, ούτε προφανώς(;) επιχειρηµατικά, έσπευσαν την ίδια µέρα µε εκτενή δηµοσιεύµατα να υπερασπιστούν την «τιµή και την υπόληψη» του πρώην πρωθυπουργού, ως απάντηση στο άρθρο του πολιτικού συντάκτη της εφηµερίδας «Τα Νέα» Γ. Παπαχρήστου, µε τίτλο «Ο επιτήδειος ουδέτερος κ. Καραµανλής». Αυτοί, όµως, όχι στο παρασκήνιο, αλλά στο προσκήνιο.

Κάθε φαντασία

Ο λόγος για τις εφηµερίδες «∆ηµοκρατία» του δεξιού εκδότη κ. Φιλιππάκη και την αριστερή συνεταιριστική «Εφηµερίδα των Συντακτών», οι οποίες την ίδια ηµέρα µε πρωτοσέλιδους τίτλους ανέδειξαν ως µείζον θέµα τη δήθεν «στοχοποίηση» του πρώην πρωθυπουργού και έσπευσαν να υπερασπιστούν τις αρχές και τα ιδεώδη του καραµανλισµού. Οσο και αν προκάλεσε αίσθηση, βέβαια, η σύµπτωση των δύο πρωτοσέλιδων, αυτό που πράγµατι ξεπέρασε κάθε φαντασία ήταν η σύµπτωση των απόψεων επί του θέµατος δύο εξαιρετικών, αλλά ταυτόχρονα τόσο διαφορετικών από κάθε άποψη συντακτών. Του πολιτικού συντάκτη Μανώλη Κοττάκη, αρθρογράφου της εφηµερίδας «∆ηµοκρατία» και διευθυντή της «Εστίας», και του ∆ηµήτρη Ψαρρά, εκ των βασικών συντελεστών του «Ιού» της «Ελευθεροτυπίας» και νυν συντάκτη του «κλώνου» της ιστορικής εφηµερίδας, της «Εφηµερίδας των Συντακτών».

Για τον µεν Μ. Κοττάκη η υπεράσπιση του Κ. Καραµανλή είναι αυτό που λέµε «δευτέρα φύσις». Είναι ο άνθρωπος που εισήγαγε στην ελληνική κοινή γνώµη (και ακολούθως στο παγκόσµιο πολιτικό γίγνεσθαι) την αποκάλυψη περί του σχεδίου δολοφονίας του πρώην πρωθυπουργού και του περίφηµου «σχεδίου Πυθία».

Η αποκάλυψη έγινε από το περιοδικό «Επίκαιρα» του οµίλου Λιβάνη, ο οποίος έδινε συστατικές επιστολές στον θείο του Αλ. Τσίπρα, Ηρακλή, ήταν «δεξί χέρι» του Αν. Παπανδρέου και σήµερα εκδίδει την εφηµερίδα «Νέα Σελίδα», φίλα προσκείµενη στον ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για ένα πολιτικό και δικαστικό θρίλερ, ισάξιο της αίγλης των µυθιστορηµάτων κατασκοπείας του Τζον Λε Καρέ, που βρίσκεται στα χέρια ενός έµπειρου ανακριτή, του ∆. Φούκα - ένα από τα «παιδιά» του επίσης καραµανλικού ∆. Παπαγγελόπουλου, µε τον οποίο συνεργάστηκαν και στην υπόθεση των υποκλοπών.

Ο Μ. Κοττάκης, ο οποίος, εκτός από τις δύο εφηµερίδες του Γιάννη Φιλιππάκη, εµφανίζεται και ως συνεργάτης στους τίτλους της εκποµπής του Σεραφείµ Κοτρώτσου στην κρατική ΕΡΤ, έχει γράψει και το βιβλίο «Καραµανλής Off The Record», το οποίο κοσµεί σε περίοπτη θέση το γραφείο του πρώην πρωθυπουργού. Τι κοινό, λοιπόν, µπορεί να έχει η «∆ηµοκρατία» και η «Εστία» µε την «Εφηµερίδα των Συντακτών»; Μόνον, ίσως, το γεγονός ότι και οι δύο είναι εκ διαµέτρου αντίθετες µε τη Ν.∆. ∆εν είναι τυχαίο ότι δύο φορές το κόµµα της αξιωµατικής αντιπολίτευσης έβγαλε ανακοίνωση κατά της εφηµερίδας Φιλιππάκη, τονίζοντας τη µεν πρώτη φορά ότι «η συγκεκριµένη εφηµερίδα, που διατείνεται ότι υποστηρίζει την Παράταξη, δεν είναι τίποτε άλλο από τον ∆ούρειο Ιππο του ΣΥΡΙΖΑ. Οι εκδότες της τρώνε τα βράδια µε Υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ. Οι πολίτες, που στηρίζουν τη Ν.∆., πρέπει να γνωρίζουν τον ρόλο της συγκεκριµένης εφηµερίδας, που δεν αποτυπώνει τίποτε άλλο από τις επιθυµίες της Κυβέρνησης στο πρωτοσέλιδό της», και τη δεύτερη ότι η εφηµερίδα «έχει εµφανείς, πια, σχέσεις µε τα υπόγεια του Μαξίµου».

H Μεταστροφή

Η δεύτερη περίπτωση, του κ. ∆ηµήτρη Ψαρρά, πραγµατικά αποτελεί τη µεγαλύτερη έκπληξη, κυρίως λόγω της ταύτισης των απόψεων ενός συντάκτη που κατά κοινή οµολογία ανήκει στον λεγόµενο προοδευτικό χώρο. Το γεγονός ότι επέλεξε να µετατραπεί σε υπερασπιστή του καραµανλισµού προκαλεί αίσθηση, όχι βεβαίως διότι δεν έχει το δικαίωµα, αλλά διότι δύσκολα κανείς µπορεί να δώσει εξήγηση στη µεταστροφή του ανδρός.

Και αυτό διότι στην ίδια εφηµερίδα, πάλι µε πρωτοσέλιδο τίτλο «Νέα, Βόρεια, οποιαδήποτε Μακεδονία», λίγους µήνες πριν και συγκεκριµένα στις 22 Ιανουαρίου του 2018, αυτή τη φορά κατηγορούσε τα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» και την «Ελευθερία» για... υποστήριξη του Καραµανλή και αποκάλυπτε σε δισέλιδο δηµοσίευµα ότι, σύµφωνα µε εµπιστευτικό τηλεγράφηµα του πρώην Αµερικανού πρέσβη Ντ. Σπέκχαρντ τον Ιανουάριο του 2008 ο τότε πρωθυπουργός µιλούσε για σύνθετη ή και διπλή ονοµασία του πρώην κρατιδίου µε τον όρο «Μακεδονία».

Και αν κάποιος -ορθά- αντικρούσει ότι επρόκειτο περί αποκάλυψης και όχι περί θέσης, νοµίζω ότι δεν θα µπορούσε να πει το ίδιο για τα φιλοκαραµανλικά αισθήµατα του ∆ηµήτρη Ψαρρά, όταν ο τελευταίος στις 30 Απριλίου του 2017 υπέγραφε το βιβλίο «Μέρες του ’67: Ο Καραµανλής και η “αξιοποίηση” της χούντας», το οποίο κυκλοφορούσε ως προσφορά στους αναγνώστες της εφηµερίδας που την Πέµπτη υπερασπιζόταν τον ανιψιό του Εθνάρχη. Στο εν λόγω βιβλίο, ο ∆. Ψαρράς περιγράφει την «ιδιαίτερη σχέση του Κωνσταντίνου Καραµανλή µε τη δικτατορία», όπου αναφέρει, µεταξύ άλλων, ότι «Ο Καραµανλής προβλέπει (ή εύχεται) εκτροπή και ζητά να µην αναµιχθεί η ΕΡΕ, ώστε να µπορεί στη συνέχεια να πρωταγωνιστήσει ο ίδιος στην αποκατάσταση της δηµοκρατίας. Και πως ο Καραµανλής είναι ο µοναδικός πολιτικός ηγέτης της περιόδου που δεν θα αντιδράσει έντονα κατά του πραξικοπήµατος της 21ης Απριλίου».

Είναι δικαιολογηµένη, λοιπόν, η έκπληξη για τη σύµπτωση στη γραµµή υπεράσπισης του καραµανλισµού του Μ. Κοττάκη και του ∆. Ψαρρά. Εκτός εάν ο τελευταίος, ο οποίος προέρχεται από τη Β’ Πανελλαδική, ζήλεψε τον ρόλο του παλαιού του συντρόφου Χρ. Λαζαρίδη και ονειρεύεται τη µετάβαση στην απέναντι όχθη µέσω των καραµανλικών.