του Στράτου Γ. Σιμόπουλου*

Η σημερινή ανεξαρτητοποίηση του βουλευτή των ΑΝΕΛ Γιώργου Λαζαρίδη, η οποία έγινε μετά από την καθολική αντίδραση φίλων και ψηφοφόρων του για τη συμφωνία της κυβέρνησης με τα Σκόπια, επιβεβαιώνει όσους πιστεύουμε ότι η πολιτική αντιπαράθεση πρέπει να έχει και ιδεολογικά χαρακτηριστικά.

Όσοι πίστευαν ή πιστεύουν ακόμη ότι στην εφαρμογή των πολιτικών στην Ελλάδα ταιριάζει, απόλυτα, η κινεζική φράση του Ντενγκ Ξσιάο Πινγκ "άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, δεν έχει σημασία, αρκεί να πιάνει τα ποντίκια", αναρωτιέμαι μήπως ήρθε η ώρα να «ανακρούσουν πρύμναν»; Εννοώ, βεβαίως, την πολύ διαδεδομένη άποψη, ακόμη και στους κόλπους της κεντροδεξιάς, ότι τα προβλήματα δεν πρέπει να προσεγγίζονται ιδεολογικά, αλλά καθαρά με βάση τη δυνατότητα επίλυσής τους.

Η προσέγγιση αυτή, φυσικά, είχε νόημα όταν υπήρχε ένα σοσιαλδημοκρατικό, μετά τις τριτοκοσμικές περιπλανήσεις του, ΠΑΣΟΚ. Σήμερα, όμως, μετά από εννιά χρόνια μνημονίων και την διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να ταλαιπωρεί τη χώρα για 3,5 χρόνια, σίγουρα πρέπει να αλλάξουμε οπτική.

Όταν υπάρχει μια κυβέρνηση που έχει ήδη:

• Καταργήσει τις φυλακές υψίστης ασφαλείας

• Δημιουργήσει το «άβατο» των Εξαρχείων και αφήσει τον Ρουβίκωνα να δρα ανεξέλεγκτα

• Επαναφέρει την παλαιά έννοια του πανεπιστημιακού ασύλου

• Θεωρήσει την αριστεία κατάρα

• Συζητήσει την αποποινικοποίηση της ινδικής κάνναβης και την κατάργηση των μαθητικών παρελάσεων

• Νομοθετήσει την αναδοχή και πιθανώς την υιοθεσία από διεμφυλικά ζευγάρια και κυρίως

• Υπογράψει τη συμφωνία με τα Σκόπια και

• Μέσω της συνταγματικής αναθεώρησης δρομολογήσει τον διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους δεν μπορεί παρά να απαντήσουμε και ιδεολογικά και όχι μόνο επί του συγκεκριμένου.

Με τον ίδιο τρόπο οφείλουμε να αντιδράσουμε όταν:

-Οι Ταλιμπάν αρχαιολογίας και περιβάλλοντος μπλοκάρουν τις επενδύσεις

-Υπερφορολογείται η μεσαία τάξη και

-Από την επιλογή των Γενικών Γραμματέων έως των σχολικών συμβούλων, καταστρατηγείται κάθε έννοια αξιοκρατίας.

Δεν χρειάζεται, βέβαια, πάντα να ανατρέχουμε στο δίπολο κεντροαριστερά-κεντροδεξιά, αλλά μοιραία η αντιπαράθεση είτε αφορά κυρίως στο μέλλον είτε δευτερευόντως το παρελθόν πρέπει να συμπεριλαμβάνει και ιδεολογικά παραταξιακά στοιχεία.

Πόσοι παραδείγματος χάριν μπορούν να αμφισβητήσουν σήμερα ότι η κεντροδεξιά παράταξη με τις μεγάλες επιλογές της (Ευρωπαϊκή Ένωση, ΝΑΤΟ, Ευρώ) δικαιώθηκε πλήρως, πλέον, μέσω της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ;

Πόσοι αμφιβάλλουν ότι τον Αύγουστο του 15, αν δεν «έβαζε πλάτη», η χώρα θα είχε οδηγηθεί εκτός ευρώ;

Αλλά και για το μέλλον, ποια στήριξη του ιδιωτικού τομέα, καινοτομία, μείωση της ανεργίας και επενδύσεις μπορούν να εγγυηθούν πολιτικοί γεμάτοι με κρατικιστικές και γραφειοκρατικές ιδεοληψίες;

Ιδεολογική μάχη, λοιπόν, πολλές φορές χρειαζόμαστε.

Χωρίς να ξύνουμε πληγές του παρελθόντος, αλλά και χωρίς ενοχικά σύνδρομα, όταν οι άλλοι τις ξύνουν.

Με τη σωστή δόση, μάλιστα, πρέπει να τονίζουμε ότι ανήκουμε στη μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη, ενώ οι άλλοι είναι εκπρόσωποι μιας παράταξης που σε όλες τις μεγάλες επιλογές έκανε πάντα λάθος και επειδή ως κυβέρνηση έχουν αποτύχει, βασικό τους μέλημα είναι ο διχασμός και η παρελθοντολογία.

Πώς να μιλήσουν για το μέλλον, όσοι ακόμη έχουν στο μυαλό τους εμφυλιό-πολεμικές διαιρέσεις ή αφιέρωσαν τη ζωή τους αποκλειστικά στο κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό και στα κινήματα με κρατική επιχορήγηση;

Πιστεύω, τέλος, απόλυτα, ότι οι πολίτες είναι έτοιμοι να ακούσουν και να πεισθούν.

Αρκεί οι τόνοι και το επίπεδο των επιχειρημάτων να μην απωθούν.

Με τον τρόπο αυτό μπορούμε στη Νέα Δημοκρατία να προσελκύσουμε απογοητευμένους από εμάς ψηφοφόρους που στον πυρήνα τους παραδοσιακά αισθάνονται ότι ανήκουν στη δεξιά αλλά, ταυτόχρονα να προσελκύσουμε και κεντρώους οι οποίοι γοητεύονται από τους χαμηλούς τόνους και την αισθητική της πολιτικής.

* Ο Στράτος Σιμόπουλος είναι Ηλεκτρολόγος Μηχανικός, πρώην Γενικός Γραμματέας Δημοσίων Έργων