Η Μαρία Πολύζου, θρυλική μαραθωνοδρόμος, βρέθηκε στην 7η θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας της ΝΔ, εξελέγη και έζησε ακόμα μια «μοναδική» εμπειρία, όπως την περιγράφει, στην πρόσφατη ορκωμοσία των βουλευτών μετά τις εκλογές τις 21ης Μαΐου. Γυμνάστρια, προπονήτρια μεγάλων αποστάσεων, οραματίστρια, μητέρα, survivor, αποτελεί έμπνευση και πρότυπο ζωής για την πίστη της ότι όλοι οι άνθρωποι κρύβουν μια τεράστια δύναμη μέσα τους. Εκτιμούσε ότι πολιτική και αθλητισμός δεν συμβαδίζουν, τώρα όμως «θεωρώ ότι αν θέλω να γίνουν αλλαγές στον αθλητισμό, θα μπω στην πολιτική και θα προσπαθήσω». Πρώτος της στόχος να δημιουργήσει ένα Running Team, «ώστε να δώσουμε το παράδειγμα εμείς οι ίδιοι». Η Μαρία Πολύζου έχει διανύσει παραπάνω από 300.000 χιλιόμετρα στη ζωή της, είναι η πρώτη Ελληνίδα αθλήτρια μεγάλων αποστάσεων η οποία πήγε στους Ολυμπιακούς Αγώνες, με 14 πανελλήνια ρεκόρ που κρατάνε μέχρι και σήμερα: «Τα κύπελλά μου, τα μετάλλιά μου, πλακέτες, δεν θα χωρούσαν σε ολόκληρο διαμέρισμα». Πριν από 25 χρόνια, που είχε καταφέρει να τα μετρήσει, έφταναν 3.000 τα μετάλλια, 500 και περισσότερα τα κύπελλα: «Πλέον δεν μετράω».

Στo μακρινό 1982 που ξεκίνησε, «σε μια εποχή που τα κορίτσια δεν έτρεχαν, γυναικείος αθλητισμός σχεδόν δεν υπήρχε, πόσω μάλλον μεγάλων αποστάσεων… Με κοιτούσαν περίεργα στις προπονήσεις… το παλιοκόριτσο που τρέχει, στο στάδιο της Παναχαϊκής, ανάμεσα στους ποδοσφαιριστές. Άλλα χρόνια, άλλη αντιμετώπιση». Ανακάλυψε το ταλέντο της στο τρέξιμο για να αποδείξει στον καθηγητή της στην Α' Γυμνασίου ότι άξιζε παραπάνω από το 13 στη Γυμναστική… «Αντί να με απογοητεύσει, αποφάσισα στα 12 να βρω το στάδιο, να γυμναστώ μόνη μου, να γίνω καλύτερη και να πάρω υψηλό βαθμό. Στα μάτια μου τότε ήταν σαν να κατακτώ… τον πρώτο κόσμο».

Είχε πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια, «ήθελα πάση θυσία να πετύχω. Όταν άρχισα να τρέχω τα πρώτα μου χιλιόμετρα, ένιωσα μια τεράστια ελευθερία. Το τρέξιμο φέρνει ένα μετάλλιο και είπα θέλω να κερδίσω ένα μετάλλιο…». Στο πρώτο της σχολικό πρωτάθλημα βγήκε πέμπτη. «Πείσμωσα, σκέφτηκα: την επόμενη φορά θα βγω πρώτη. Τόσο απλά. Δεν είχα όρια στο μυαλό μου, να με περιορίζει κάτι. Πολύ γρήγορα το τρέξιμο έγινε όλη μου η ζωή, όνειρα και στόχοι». «Δεν θα μεγαλώσω ποτέ. Γιατί είμαι χαρούμενος άνθρωπος, απολαμβάνω τη ζωή. Συνάντησα πολλές δυσκολίες από τα παιδικά μου χρόνια. Σε κάθε φάση, κάθε σκαλοπάτι, αγωνίστηκα για να το φτάσω και να προχωρήσω, για να πατήσω τις δικές μου κορυφές». Μιλά συχνά για την αγάπη. «Αγάπη είναι το όνομα της κόρης μου. Δεν της το έδωσα τυχαία. Ήθελα αγάπη στη ζωή μου, να λέω τη λέξη ''αγάπη'' συνεχώς».

Η 22χρονη Αγάπη είναι τελειόφοιτος της ΑΣΟΕΕ-Οικονομικό Πανεπιστήμιο. Θυμάται τη μέρα που της τηλεφώνησε να την ενημερώσει ότι έγραψε πολύ καλά στις Πανελλαδικές. «Πήρα μεγάλη χαρά, ένιωθα ανάλαφρη και 45 λεπτά μετά με καλεί η γιατρός μου. Ελάτε, έχουν βγει οι εξετάσεις. Λέω, πείτε μου, μου απαντά: Ελάτε από εδώ… Τι εννοείτε, απάντησα, έχω καρκίνο; Δεν ήταν δυνατόν… Το γαμώτο της ζωής, που δεν με άφησε ούτε ένα 24ωρο να νιώσω την ευτυχία της Αγάπης. Αυτό με πονάει ακόμα… γιατί η ζωή μού το έφερε πισώπλατα». Η Μαρία Πολύζου αφοσιωμένη, πειθαρχημένη, δεν άλλαξε για κανέναν λόγο το πρόγραμμά της ακόμα και όταν ο καρκίνος ήρθε… «Πήγα για την πρώτη μου προπόνηση μετά το χειρουργείο, με την παροχέτευση πάνω μου. Έκανα 16 χημειοθεραπείες και 32 ακτινοβολίες… Είκοσι επτά λεμφαδένες αφαιρέθηκαν, έτρεχα πριν και μετά από κάθε θεραπεία. Με ωφέλησε πάρα πολύ, κατά τη διάρκεια του… μαραθωνίου που διένυσα για την υγεία μου. Η άσκηση ήταν και είναι για μένα το καλύτερο παυσίπονο. Δεν σταμάτησα ποτέ να γυμνάζομαι». Αφήνει το μαύρο σύννεφο να περάσει, χαμογελά και φωτίζεται το πρόσωπό της: «Όσα ονειρεύτηκα τα πραγματοποίησα. Αυτό είναι ευτυχία». Η ζωή τής έμαθε να μην είναι τελειομανής. «Επιλέγω να κάνω όσα είναι πραγματική προτεραιότητα, αν μείνει και κάτι πίσω δεν χάθηκε ο κόσμος».

Μέσα από το βιβλίο της «Μην τα Παρατάς» καταθέτει την πορεία της στη ζωή της και μιλάει για την παιδική κακοποίηση. «Για να καταφέρω να προχωρήσω, να διαλύσω τους δαίμονες που με καταδίωκαν, να κατευνάσω την οργή, τον θυμό που είχα μέσα μου για τον πατέρα μου, βρήκα έναν δρόμο. Το τρέξιμο ήταν ένα δώρο ζωής. Ηρέμησα και βρήκα εσωτερική ειρήνη». Τι ήταν όμως αυτό που της έφερε τη γαλήνη, το «Μια συγγνώμη για τον δρόμο»; «Αυτό το κεφάλαιο στο βιβλίο αφορά τη δύναμη που βρήκα για να συγχωρήσω τον άνθρωπο που μου έχει κάνει το μεγαλύτερο κακό, η συγγνώμη και η συγχώρεση σε απελευθερώνουν! Ήθελα από το σκοτάδι να βγω στο φως… και βγήκα». Ξυπνάει κάθε πρωί στις 5 και βγαίνει για τρέξιμο. «Βάζω τα παπούτσια μου με κέφι και χαρά. Δένω τα κορδόνια μου σαν να είναι η πρώτη φορά…».

*Δημοσιεύτηκε στην «Απογευματινή» της Κυριακής