Οι εκλογές γίνονται και το πρώτο κόμμα –σε περίπτωση αυτοδυναμίας– καλείται να σχηματίσει κυβέρνηση, με τους εκάστοτε βουλευτές να περιμένουν εναγωνίως το χτύπημα του τηλεφώνου για να ακούσουν τα ευχάριστα, ότι δηλαδή υπουργοποιούνται. Στο πίσω μέρος του μυαλού τους όλοι έχουν, όμως, δύο-τρία χαρτοφυλάκια, τα οποία έχουν περάσει στο υποσυνείδητο των βουλευτών ως «καταραμένα», μια και σε πολλές περιπτώσεις οι πολιτικές καριέρες όσων πέρασαν από τα συγκεκριμένα υπουργεία έληξαν πρόωρα και άδοξα. Ένα από αυτά είναι το Υπουργείο Παιδείας, το οποίο συχνά παρομοιάζεται με «ηλεκτρική καρέκλα» για όποιον το αναλάβει, καθώς συνήθως βγαίνει λαβωμένος, μια και η μεταρρυθμιστική πολιτική στις περισσότερες περιπτώσεις πέφτει επάνω στον τοίχο των συντεχνιών και τον πόλεμο που κηρύττουν στην ηγεσία του υπουργείου οι συνδικαλιστές. Χαρακτηριστικό είναι ότι από το κτίριο του Αμαρουσίου τα τελευταία 44 χρόνια πέρασαν 28 υπουργοί, με ορισμένες χαρακτηριστικές περιπτώσεις στελεχών πρώτης γραμμής να περνούν στην πολιτική αφάνεια μετά τη θητεία τους στο Υπουργείο Παιδείας. Την «κατάρα» όμως έσπασε η Νίκη Κεραμέως, η οποία στην κάλπη της 21ης Μαΐου, σε πείσμα της «παράδοσης» των απερχόμενων υπουργών Παιδείας, αντιμετώπισε το χαρτοφυλάκιό της ως μία ευκαιρία πρώτης τάξεως για να γυρίσει σελίδα το εκπαιδευτικό σύστημα σε όλες τις βαθμίδες τους, χωρίς να υπολογίσει το πολιτικό κόστος, το οποίο στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν υπήρξε, αφού η Νίκη Κεραμέως εξελέγη πρώτη σε σταυρούς ανάμεσα στις γυναίκες υποψήφιες ολόκληρης της επικράτειας, διατηρώντας την τρίτη θέση κατάταξης στην εξαιρετικά ανταγωνιστική εκλογική περιφέρεια του Βορείου Τομέα της Αθήνας.

Τολμηρό μεταρρυθμιστικό πλαίσιο 

Η Νίκη Κεραμέως έμεινε στη θέση της υπουργού καθ' όλη τη διάρκεια της κυβερνητικής θητείας του Κυριάκου Μητσοτάκη, προωθώντας ένα τολμηρό μεταρρυθμιστικό πλαίσιο, επιτυγχάνοντας εκ βάθρων αλλαγές του θεσμικού πλαισίου λειτουργίας των ΑΕΙ και της σχολικής εκπαίδευσης, βάζοντας ως στόχο ταυτόχρονα την κωδικοποίηση της διάσπαρτης και αχανούς νομοθεσίας των ελληνικών πανεπιστημίων, με στόχο την αναβάθμισή τους και την αντιμετώπιση χρόνιων παθογενειών. Ενδεικτικά παραδείγματα είναι η αναδιαμόρφωση προγραμμάτων σπουδών, η σύνδεση των ΑΕΙ με την παραγωγή και αγορά εργασίας, η διεθνοποίηση των ιδρυμάτων, το «ελληνικό Erasmus», τα επαγγελματικά μεταπτυχιακά και βιομηχανικά διδακτορικά, αλλά και το νέο μοντέλο διοίκησης των πανεπιστημίων.

Για τη σχολική εκπαίδευση τομή είναι τα εργαστήρια δεξιοτήτων και συγκρότηση εκπαιδευτικών ομίλων, η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, η ενίσχυση των σχολικών μονάδων με παιδαγωγικό σύμβουλο, τα 120 πρότυπα και πειραματικά σχολεία σε όλη τη χώρα και 18 νέα πρότυπα και πειραματικά από το σχολικό έτος 2024-2025, νέα φιλοσοφία γύρω από την Επαγγελματική Εκπαίδευση και Κατάρτιση και τα νέα ψηφιακά εργαλεία που τέθηκαν στη διάθεση της εκπαιδευτικής κοινότητας.  


Οι προκάτοχοι

Για την ιστορία, ο Γεράσιμος Αρσένης θήτευσε ως υπουργός Παιδείας την περίοδο  25 Σεπτεμβρίου 1996-13 Απριλίου 2000, προωθώντας ριζικές αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα, με τις αντιδράσεις που ακολούθησαν να είναι μνημειώδεις. Μετά τις καταλήψεις και τα «κάτσε καλά, Γεράσιμε», τον Σεπτέμβριο του 2006 δεν εξελέγη στην Α' Αθηνών, αλλά στη συνέχεια κατέλαβε τη βουλευτική έδρα του Κώστα Σκανδαλίδη ως πρώτος επιλαχών του ψηφοδελτίου του ΠΑΣΟΚ μετά την παραίτηση του τελευταίου. Η αείμνηστη Μαριέττα Γιαννάκου ορίστηκε υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων για την περίοδο 2004-2007 στην κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, με τη θητεία της να συνδέεται με μία εκτεταμένη απόπειρα μεταρρύθμισης του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, που συνοδεύτηκε από παρατεταμένες καταλήψεις. Το 2007 απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής, ωστόσο στις ευρωεκλογές του 2009 τέθηκε επικεφαλής του ψηφοδελτίου της Νέας Δημοκρατίας, ενώ στις βουλευτικές εκλογές του 2019 τοποθετήθηκε στη δεύτερη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας. Ο Ευριπίδης Στυλιανίδης μετά τις βουλευτικές εκλογές του 2007 ανέλαβε τη θέση του υπουργού Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, στην ταραγμένη περίοδο που ακολούθησε ο θάνατος του μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου. Με τον ανασχηματισμό της 7ης Ιανουαρίου 2009 διορίστηκε υπουργός Μεταφορών, θέση που κράτησε μέχρι τις 7 Οκτωβρίου 2009. Η Άννα Διαμαντοπούλου διετέλεσε υπουργός Παιδείας από τις 7 Οκτωβρίου 2009 έως 7 Μαρτίου 2012, στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, θέση που διατήρησε και στην κυβέρνηση Λουκά Παπαδήμου το 2011. Στις βουλευτικές εκλογές του Μαΐου του 2012 και βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου του 2012 απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής. Ο Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος  ήταν υπουργός την περίοδο 21 Ιουνίου 2012-9 Ιουνίου 2014. Ο Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος στις εκλογές του 2015 δεν κατάφερε να μπει στη Βουλή. Ο Αριστείδης Μπαλτάς ανέλαβε καθήκοντα υπουργού Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα μέχρι την παραίτησή του τον Αύγουστο του ίδιου έτους και στη συνέχεια αποσύρθηκε από την πολιτική σκηνή, ωστόσο στις βουλευτικές εκλογές του 2019 ήταν υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ στην εκλογική περιφέρεια Β' Δυτικής Αττικής και δεν εξελέγη. Ο Κώστας Γαβρόγλου στις 5 Νοεμβρίου 2016 κατά τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα, ορίστηκε υπουργός Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, αντικαθιστώντας τον Νίκο Φίλη, και στη συνέχεια αποσύρθηκε από την πολιτική, καθώς δεν κατέθεσε υποψηφιότητα με τον ΣΥΡΙΖΑ.